Kirpiklerinin çatısında güneşli bir gün
Mürekkep kokusu var bu çatıda
Oturuyorum üzerinde senden habersiz

Manzaram bu şiir ya da sensin
Bilmiyorum
Yazdıklarımda bir var bir yok gibisin
Aklımdaki defterde isminin yazıldığı günleri unutmadım

Tam o sırada

Göz kalemimin içinde de sen koktun
Gönül sobası tüttü sandılar

Yangın yokken yanık kokusu sardı bedenlerimizi
İtfaiye sirenleri senin içinden geçiyordu

Ancak unuttun bunu
O lekeyi çıkaracak hiçbir siren yoktu ellerimizde
Kulaklarını kapat sevgilim
Yorgunluğumuzun kokusunu duymaktan kaçmaya çalışıyorum...

#Ruhfelsefesi1654