İçinde düşen bir şeyler olduğunda ayakta durduğunu sanıyor seni görenler. Oysa için çok şiddetli dökülüyor o boşluğa. Bu depremin yıkımı yüzünde bir tebessüm bırakıyor. Herkes bu yıkılışın üzerine kahkaha atıyor. İnsan o an düşünüyor ki;
" gülmek belki de hiç bu kadar can yakıcı olmamıştı..."

Bu sadece yaşadığın hayatın içinde ölmeden önce ölebilmenin gizli fısıltısıydı aslında.

Senin fısıldadığın bu gerçeği duyabilenleri çok sev...

Belki de o zaman kendi içinde yeni bir dirilişin başlangıcını yeniden yazarsın...

Unutma hikayen henüz bitmedi. Bitseydi bu yazıyı okuyamazdın. Hala bir umut var...

#RUHFELSEFESİ1654