canım,

sen gönlümün yollarından geçerdin habersizce

ayak izlerinde begonyalar, gözlerimde yaşlar biterdi

çocuk ruhum tüneyiverirdi içimin pencerelerine

fakat begonyalarım ezildiğinde anladım ki

her yoldan ikinci kez geçilir

ve bunun adına 'gitmek' denirmiş

yokluğunda nefesi küfür ve sigara kokan adamların kül tablalarında yaşlandı ruhum

musalla taşında soluşunu gördüm kendimin ve sevdiğim tüm ruhların

bir tas sudan mermere akan bin hayata şahit oldum

bin ölüme, bin aşka, bin kedere

sonunda kendimin kıyılarına vurdum

kum taneleriyle sevişip durdum, duruldum

dalgaların fısıltılarına kulağımı doğrulttum

dediklerine göre;

dudaklarından bin ağıt dökülmüş ayak izinde can çekişen asfalt çiçeğinin

kanı şehvetle akıtılan dostları

ve modern zamanın tüm kurbanları için

bunu işittiğim günden beri

darağacında çiçeklerim.