Ongeduldig tikte Madelyn met haar pen op het tafelblad. Verscheidene klasgenoten wierpen haar geïrriteerde blikken toe, maar ze had het niet eens door. En ook al had ze het wel doorgehad, het had haar geen bal kunnen schelen. Die flapdrol van aardrijkskunde was alweer te laat, en ze had heus wel iets beters te doen dan hier zitten wachten.

Net op het moment dat ze op wilde staan om te vertrekken ging de deur open en een kleine man kwam het lokaal binnenstormen. "Sorry jongelui, ik dacht dat ik een tussenuur had. Ik heb me weer eens vergist. Pak jullie boeken en sla ze open op pagina 36. Vandaag gaan we het hebben over windstromen," zei Mr. Carter. Madelyn schudde haar hoofd. Windstromen? Konden ze geen saaier onderwerp verzinnen? Vast wel, want elke keer op het moment dat je denkt dat het niet saaier kan, verzonnen ze wel iets nieuws.

Zuchtend sloeg ze haar boek open. Bladzijde voor bladzijde sloeg ze om, Mr. Carter had ook geen haast gehad met naar het lokaal komen, dus zij had ook geen haast om pagina 36 voor zich te pakken.

"Kun je het vinden, juffrouw Riot?" vroeg Mr. Carter. Met een geërgerd gezicht keek ze op. "Ja hoor, ik ben er bijna. En Madelyn is de naam," zei ze en ging verder waar ze gebleven was. Madelyn had er een gruwelijke hekel aan om bij haar achternaam genoemd te worden. Ze had niet voor niets een eigen naam gekregen. Haar ouders zouden ook reageren op de term 'Riot' maar niet op de naam 'Madelyn'.

Eindelijk had ze pagina 36 bereikt. Maar nog voordat Mr. Carter de les kon beginnen, stak Olivia, een van de oudere leerlingen, haar hand op. Haar gezicht was rood en toen ze de beurt kreeg kon je haar amper nog verstaan door de opwinding die zich meester had gemaakt van haar lichaam.

"Meneer, mijn Klok staat nu op 2 uur en 30 minuten. Mag ik alstublieft naar huis om me klaar te gaan maken?" Even zag Madelyn Mr. Carter twijfelen, maar toe verzachtte zijn uitdrukking. "Ga maar. En zorg ervoor dat je er iets moois van maakt! Ik reken morgen weer op je," zei hij tegen Olivia. Ze sprong op, rende het lokaal uit, rende het lokaal weer in om haar tas te pakken die ze vergeten was, en verdween door de deur.

"Goed, waar was ik? Nou ja, laat ook maar zitten. Boeken dicht jongens, praatles," gaf Mr. Carter een onverwachte draai aan de les. Madelyn klapte haar boek dicht en stopte hem weer in haar tas. Ze zat op het puntje van haar stoel, dit was interessant. Want ze had zo het vermoeden dat het over de Klokken ging, iets wat Olivia had aangewakkerd.

En haar vermoeden klopte. Mr. Carter begon: "Jullie hebben net gezien dat Olivia's tijd is aangebroken. Ze zal hier waarschijnlijk haar opleiding nog afmaken, en vervolgens een nieuw leven beginnen, met haar Soulmate. Ik hoop van harte dat haar moment mooi, nee, magisch is. Zodra haar Klok op nul staat, zal ze hem ontmoeten. Maar dit is allemaal informatie die jullie al zo vaak is verteld. Ik wilde jullie voor iets anders waarschuwen."

Er viel een stilte. Niemand zei iets, iedereen wachtte tot Mr. Carter verder zou gaan. "Want ik wil met jullie delen dat het ook mis kan gaan. Het systeem werkt nagenoeg vlekkeloos, maar er zitten gaten in. Zoals bij mij. Ik heb me rot gezocht, ook lang nadat mijn Klok op nul stond. Advertenties op internet, zoekend naar mijn Soulmate. Maar ze leek niet te bestaan. Later kwam ik erachter dat ze echter wel bestond. Het enige probleem was, dat ze was overleden op haar 15e. Ze kreeg een zeldzame ziekte, iets wat de dokters niet kenden en ook niet konden behandelen. Een week nadat ze ziek werd, was ze er al niet meer."

Mr. Carter keek de klas rond, om een hoop zuchtjes van medelijden te horen, en tranen in ogen te zien. Zelf kreeg hij het nu ook even lastig, maar snel vervolgde hij zijn verhaal. "Ik ben vaak bij haar ouders op bezoek geweest, tot ze ouder werden en verder wilden met hun leven. Dat was logisch, maar toch moeilijk. Zij waren immers het enige wat mij verbond aan mijn Soulmate, die ik nooit zou ontmoeten. Ik hoop dat dit geen van jullie overkomt, dit gun je niemand. Maar omdat ik niet de eerste was die het gebeurde, vond ik toch dat jullie moesten weten dat dit bestond. Dat het mis kan gaan. Als er vragen zijn, mogen jullie altijd naar me toe komen. Ik wil jullie bedanken voor de aandacht, en deze les. De rest van het uur zijn jullie vrij om te gaan waar jullie willen."

Madelyn knipperde met haar ogen. Jeetje, dit was toch wel even heftig. Ze wist niet eens dat dit kon gebeuren, maar blijkbaar gebeurde het toch één op de zoveel duizend mensen in deze wereld. Langzaam stond ze op en sloeg haar tas over haar schouder. Ze had nog wat huiswerk, dat kon ze mooi nu gaan maken in de aula. Langzaam schuifelde ze achter de anderen aan de klas uit.