'Alex niet vergeten te bellen hè!' Jason's stem galmde door de vliegtuigslurf. Het voelde vreemd om mijn mate achter te laten. Toch moest ik. Ik kon niet langer op één plek te blijven met het knagende gevoel dat er misschien op de wereld nog andere weerkatten leven. Daarom ging ik nu naar Amerika. Mijn plan was om een zwervend bestaan te leven tot ik mijn soort hadden gevonden. Of tot ik er geen zin meer in had en weer terug keer naar Jason. Jason woont trouwens in Andorra samen met zijn roedel. Ik was er een paar maanden nieuw bijgekomen als enige tijger tussen alle wolven. Toch werd ik gewoon geaccepteerd en opgenomen. Maar ik voelde me alleen. Ik was daarvoor mijn hele leven gepest. Dit voelde als een bevrijding. Niemand die me nu nog iets kon voorschrijven. Ik wist nog niet wat ik ga doen daar in Amerika. Ik zou me gewoon laten leiden door de wind. Mijn alpha, lyra had één van haar contacten gebruikt zodat ik makkelijk het land in zou komen. Verder was ik op mezelf aangewezen. Maar ik zou wel zien. Nadat het vliegtuig eenmaal in de lucht was kon ik eindelijk tot rust komen. Ik zou binnen nu en 13 uur midden in LA staan en ik kon niet wachten! Voor de laatste keer liet ik mijn gedachten langs iedereen gaan die ik achtergelaten had. Lyra en Levi, mijn alpha en luno. Amber en Kate mijn beste vriendinnen mijn ouders en natuurlijk... Jason. Hij was eerst tegen deze toch geweest maar na verloop van tijd echt wel gezien dat ik dit nodig had. Langzaam voelde ik het vliegtuig van de grond komen. Op naar L.A. en daarna zien we wel verder. Terwijl het lampje van riemen vast uitging viel ik langzaam in een diepe slaap.
'Ladies and gentleman's in five minutes we will land on the airport of Los Angeles. Please prepare for landing.' Klonk de stem van de piloot door de intercom. Nog slaperig van het lange vliegen kijk ik naar buiten. Onder me strekte een enorme stad uit vol hoge gebouwen, zwembaden en knipperende lichtjes. Het was vroeg in de ochtend hier. Een uur of zeven. Toch zag ik dat er veel mensen al op de been waren. Ze krioelden over de straten als mieren. Langzaam komen we weer terug op aarde. Toen ik even later op het vliegveld stond werden we meteen doorgeloodst naar de douane. Hier kwam het belangrijke stuk wat mijn toegang zou zijn tot Amerika. Zelfverzekerd liep ik op de baas van de douane af, te zien aan zijn uniform. 'I'm Alex. Waters told me I'm a tiger.' De reden voor deze rare zin is omdat lyra dat had afgesproken. Ze konden ze zeker weten dat ik het was. De knikte en nam me mee naar achter. Daar gaf ik mijn vingerafdruk en cetra maar moeilijke vragen stelden ze niet. Het duurde dan ook niet lang voordat ik mijn bagage had opgehaald en in de brandende zon stond.
Welcome in America.

Nou ^^ wat vinden jullie er tot nu toe van? Alex neemt een nieuwe start en Jason is tijdelijk uit beeld. Zal dat problemen opleveren? En hoe zullen ze haar ontvangen? Ik ben echt heel enthousiast om dit boek te schrijven omdat ik eerlijk gezegd later dit ook wil doen en dan later er een boek over kan schrijven.