Yeah I'm back!
If bad luck knows who you are, become someone else. - ik geef je de zon

'Baby I'm just gonna shake, shake, shake, shake it off! Shake, shake it off!'
Schreeuwen Sascha en ik door de camper heen. Achter ons zit een geïrriteerd uitziende Jason. Ik kijk naar achteren en lach. 'Sorry honey.' Schreeuw ik tussen de lyrics door. Het lijkt een perfecte roadtrip zo. En als ik naar buiten kijk zie ik precies op dat moment het verwachte bordjes staan. 'We zijn in New York!' Schreeuw ik en ik gooi mijn armen in de lucht. De ruimte is beperkt en misschien is die slinger die we maken ook wel mijn schuld maar wat maakt het uit? We zijn in new York! De big Apple! De stad waar dromen uitkomen. The city who never sleeps! Ik wil zo veel zien. Zoveel beleven. Ik ga Jason echt overal naar toe sleuren. Hij zal me zowat gaan haten!
'Je weet dat het het bord was van de staat new York. Niet die van de stad New york.' Ik rol met mijn ogen. 'Verpest het nou niet. We zijn in new York. Staat of niet.' Jason grinnikt om mijn reactie. 'Vroeger wilde ik altijd weglopen naar New York. Maar waarschijnlijk zou ik de bossen te veel missen.' Ik probeer me Jason voor te stellen tussen al die wolkenkrabbers die je op foto's ziet en ik schud mijn hoofd.
'Je zou het er nog geen week volhouden.'
'Nou....'
'Oh echt wel.'
'Daar ben ik nog niet zo zeker van.'
Bijna willen we een hele discussie of hij het wel of niet zou volhouden (ik ben er zeker van niet) als Sascha er tussen komt.
'Oh you Idiots. Geen enkele bos weerwolf zou het volhouden in de stad. Alleen stadswolven hebben kans daar.'
Beide kijken we haar aan als ze even stilvalt. Wachtend op uitleg.
'Kennen jullie stadswolven niet? Dat zijn weerwolven aangepast aan de stad. Ze leven van ratten en afval. Je ziet ze bijna niet omdat ze vooral in de steegjes en soms zelfs op de daken leven. Als je niet oppast zit je zo in hun grondgebied.'
Ik zucht we ontkomen ook nooit aan dat weerwolven gedoe.
'En waar blijven we dan terwijl die stadswolven proberen te ontlopen?'
'Ik heb geregeld dat we bij een oude vriend van me kunnen slapen. Hij is ook een oud jager... Hij is.. tja je zult wel merken waarom hij het Jagers leven is ontsnapt.'
Sinds we haar met haar achtergrond hebben geconfronteerd is het een stuk relaxter in de bus. Zij hoeft niks meer verborgen te houden en wij ook niet.
We rijden nog een paar uur tot uiteindelijk al het groen plaats maakt voor gebouwen. Deze plek begint me nu al op mijn nek te zitten.
'Zijn we er bijna.'
Opeens duikt Jason weer tussen ons op met een zak chips in zijn hand.
'He! Ben je mijn voorraad aan het opmaken.' Sascha doet vanachter het stuur een graai naar de zak terwijl ze tegelijkertijd van de snelweg probeer te rijden. We zitten midden tussen alle grote luxe gebouwen in en hier lijkt de oude bus nog misplaatster dan hij al op een snelweg leek.
'Sasha weet je zeker dat we hier goed gaan?' Vraag ik voorzichtig. Het is bijna onmogelijk dat Sasha met haar zwerversbestaan hier goede vrienden heeft. Maar het tegendeel wordt me al snel bewezen als we voor de grootste wolkenkrabber stoppen tot nu. We pakken onze spullen en lopen naar binnen. Het is echt ongelofelijk hoe luxe dit gebouw is. Volgens mij zijn de lampen nog duurder dan alles wat ik bezit. Buiten hoor ik het inmiddels bekende geluid van Boy's motor. Sasha loopt naar de man achter de balie in het midden van de lobby.
'Zou je tegen Zack willen zeggen dat zijn reddende engel hier is.' Raarder kan het bijna niet en de man pakt iet wantrouwig de telefoon op. Hij fluistert iets erin terwijl hij ondertussen ons in zich opneemt. Wat denkt hij wat we zijn? Een zwerver met een paar tieners die hier niks te zoeken hebben, ja dat is overduidelijk. Als hij hem even alter weer neer legt zegt hij iets wat nukkig dat we naar boven mogen. Ik kan het niet laten en laat een triomfantelijke grijns op mijn gezicht komen. Volgens mij heb ik zijn dag nu nog slechter gemaakt.
Als we bovenin het gebouw aankomen en de deur van de liften openen komen we in een enorme balzaal. In het midden staat een grote bank met een tv ervoor die hier niet eens door de deur zou passen. En het uitzicht... Hoewel we niet in één van de hoogste wolkenkrabbers van Manhattan zitten kan ik mijn ogen niet van de gapende diepte onderons afhouden. We zitten minstens 500 meter boven de grond. Opeens ben ik blij dat ik geen hoogtevrees heb.
'Alex!' Een bekende stem haalt me uit mijn gestaar naar beneden. Alaska, met aan haar zijde een onbekende man, komen binnen lopen om ons te begroeten. 'Sasha! Mooi je weer te zien.' De man rent bijna naar Sasha toe en geeft haar een grote knuffel. Onder het rennen zie ik dat hij een glitter sjaal om heeft en handschoenen aan. Na een seconde valt het me in dat hij de jager tattoos wil verbergen. Ik snap waarom hij de jagers heeft verlaten maar wat hebben ze hem aangedaan dat hij zijn eigen handen niet meer wil zien? Als hij even later naar Jason en mij komt en ook ons een knuffel geeft stelt Sasha hem eindelijk voor. 'Alex, Jason, dit is Zack.'
'Wat staat voor Zacharias Quintus Raffelbeger. Dat is pas een naam om mee op te groeien.' Hij neemt ons eens kritisch in hem op. 'Tsss Sas... als ik niet beter zou weten zou ik denken dat je....' Hij werpt een veelbetekenende blik haar richting uit en ik kan me niet meer inhouden. 'Ja we zijn dat je denkt dat we zijn. Ik zelfs een kat om precies te zijn, prettig kennis te maken.' Hij wordt iet wat bleek en zijn vrolijke ogen worden opeens serieus en hij wijst dramatisch op Sasha en dan op hem. 'Jij, ik. Praten. Onder vier ogen. Nu.' Hij sleept haar zowat de kamer uit. Onzeker kijk ik Jason aan, waar zijn we nou weer beland?

'Hmm ik moet weer eens updaten.'
'Maar je hebt nog steeds niet zoveel inspiratie.'
'Ik heb genoeg voor minstens een paar hoofdstukken!'
'Nee.'
'Maar... Maar... Soulmate's verjaardag komt eraan.'
'Nee.'
'Yass I'm gonna do this!'
*zucht*
Mijn gesprek met mezelf de laatste paar maanden. Maar ik heb gewonnen! En hier is het nieuwe hoofdstuk van Souljourney waar jullie een halfjaar op hebben gewacht. Ik weet niet of ik nu weer regelmatig zal gaan updaten maar er zal sowieso geen half jaar tussen zitten. Is het ook niet ongelofelijk dat het al een jaar geleden is dat soulmate werd voltooid?! Ik kan niet geloven hoe snel het jaar voorbij is gevlogen.
Vertel hoe jullie denken dat het verder gaat! Wie weet en gebruik ik het wel!
Trouwens check ook mijn nieuwe andere weerwolven boek Together, ik beloof je, geen cliche🙃