W wieku piętnastu lat doszedł do wniosku, że jest inny...

Z pozoru był jak każdy inny, niczym nie wyróżniał się z tłumu. Wychowany w dobrej rodzinie pilny uczeń.

Lecz pozory zawsze mylą.

Kiedy dowiedział się o tym jego ojciec, o mało co nie zabił chłopaka, a matka zapiła się na śmierć.
W szkole wypłynęło to przez przypadek, znęcali się nad nim, poniżali go.
Czuł się jak nic nie warty śmieć, którego można tylko wyrzucić, zapomnieć o nim. Wszyscy których miał odwrócili się od niego, zostawili, zapomnieli. Miał nadzieję że to już koniec jego katorgi, ale był w błędzie.

...

Szedł ulicą kiedy ktoś nagle złapał go za kurtkę i przygwoździł do ściany budynku.

- Czego znowu chcecie, ponabijać się? Proszę bardzo.- odpowiedział beznamiętnie.

- Ależ skąd, chcemy ci tylko dać lekcję życia, że tacy jak ty nie powinni istnieć. Nie dość że rudy to jeszcze gej.

Poczuł ból w klatce piersiowej, po czym upadł na bruk. Nie było to dla niego czymś nowym.
Jego oprawcy nie żałowali na niego siły. Nagle wykwitły mu czarne plamy przed oczami, po czym stracił przytomność.

Oh grantors of dark disgrace do not wake me again...

Był w białej sali szpitalnej, z dziwną rurką pod nosem, i maską tlenową na ustach.

-Chuuya, Chuuya wszystko w porządku?

- Jak byś dostał w głowę, to też by cię bolało.- odrzekł speszony rudowłosy

-Tak dobrze ze nic Ci nie jest... - szatyn delikatnie, tak aby nie uszkodzić chłopaka lekko go przytulił.

-Chce umrzeć Dazai. Już do niczego na tym świecie się nie przydam.- czuł jak w oczach zbierają mu się łzy. Otarł je szybko dłonią i odwrócił wzrok.

- Nie mów tak. Bycie innym nie oznacza bycia gorszym. Ludzie zawsze będą oceniać, nie ważne co byśmy robili i tak będziemy oceniani przez innych i przez życie.

Nie odpowiedział, wtulił się tylko w szatyna. Trwali tak jeszcze długo, póki Chuuya nie spojrzał prosto w oczy Osamu, i nie złączył ich ust w długim pocałunku, umacniając ich więź z każdą sekundą.

---------------------------------------------------------

Rozdział jej, kto się cieszy?