De lampen in Alessio's kamer waren gedoofd en de mannen en vrouwen die in het kasteel werkten dachten dat hij sliep. Maar even verderop, de richting van de stad uit, reed hij met een lantaren in zijn hand door de nacht. De wolven huilden in de verte, maar hij was niet bang voor ze, zoals hij nooit bang voor iets was. 

Hij bereikte de stadsmuur maar meed de poort. Toen de fakkels, die de wachters in hun handen hielden, bijna niet meer te zien waren, zette hij zijn paard vast aan een van de bomen en haalde een touw uit zijn tas. Aan het uiteinde van zijn touw zat een grote haak. Met een mooie zwiep gooide hij het omhoog. De haak bleef achter de muur haken en hij trok eraan om te zien of het echt stevig vast zat. 

Hij trok zichzelf omhoog en even later zat hij, nauwelijks hijgend, op de muur. Hij haalde het touw op en stak het weer in zijn tas. Vervolgens sprong hij naar beneden en was hij in de stad. Hij moest toch eens zorgen dat de beveiliging beter werd. Als de vijand, Ulinië, net zo makkelijk over de muur heen zou komen als hij, verloren ze deze oorlog zeker.

Snel en stil liep Alessio door de straten van zijn hoofdstad. Her en der waren nog lichten aan, maar de meeste mensen sliepen. Hopelijk sliepen  zijn broertjes, zusjes en ouders ook. Hij sloeg wat bochten af en wist precies waar hij heen moest. Uiteindelijk bleef hij staan voor een van de kleinste huizen die hij had gezien. Het huis, waar hij gewoond had tot hij met wat leugens prins was geworden. 

De gordijnen waren dichtgeschoven en overal in het huis was het donker. Gelukkig, niemand zou hem nu opmerken. Alessio opende zijn tas en haalde het boek eruit. Het was dik en de titel stond er met gouden letters op. Sprookjes. Zijn broertjes en zusjes zouden het prachtig vinden. Hij pakte nog snel een buideltje geld uit zijn tas en legde het beide voor de deur. Hij dacht terug aan zijn ruzie met Nyree. Hij kon wel doen alsof het hem niets deed dat zijn familie honger leidde, maar als hij niet naar de stad was gegaan had hij dagen geen oog meer dicht gedaan. 

Snel liep hij terug naar de muur waar zijn paard achter stond. Hij haalde het touw met de haak weer uit zijn tas en klom de muur over. 

Stil verdween hij weer in het donker. 

***

Dit is het eerste bonushoofdstuk, over Alessio. De volgende is over Nyree en dan is het toch echt afgelopen. Nadat die online staat zal ik ook snel de informatie over het vervolg in dit boek zetten.

Flora.