Ardala waste zich de volgende ochtend vlug en voelde zich gelijk heel wat minder slaperig. Ze werd door een opgetogen Nyree in een donkerpaarse jurk geholpen.

'Ik ben zo blij dat je hier bent!' zei ze vrolijk.

'Ik hoop dat ik jullie land kan redden met mijn gave.' zei Ardala. Nyree mompelde iets, en Ardala meende "hoop het niet" te verstaan. Maar dat kon niet, natuurlijk wilde zij ook dat het land gered zou worden.

'Eten we weer in die zaal van gisteren?' vroeg Ardala vrolijk, haar buik ontplofte weer bij de gedachte aan Alessio.

'Ja!' zei Nyree. 'Daarna neemt hij je mee naar de tuinen, om met je gave te oefenen.'

'Hoe weet jij dat?' vroeg Ardala verbaast. Ze liepen de gangen van het paleis weer door, op weg naar de ontbijtkamer.

'Ik... eh... hoor wel eens iets.' stamelt Nyree en Ardala besloot niet door te vragen. Ze liepen naar de ontbijtkamer en Nyree zei Ardala gedag. Ze stapte naar binnen en nam plaats aan de tafel, naast Alessio, wensend dat ze niet bloosde.

'Goedemorgen prinses!' zei hij en ook Ardala groette hem.

Ze viel, hongerig als ze was, aan op het heerlijke ontbijt. Toen ze uitgegeten was begon Alessio weer te praten. 'Wat zou je ervan vinden als we vandaag gaan oefenen met je gave?' 

'O, dat lijkt me leuk! Ik ben er heel benieuwt naar.' zei Ardala. Alessio pakte haar hand en zo liepen ze door het kasteel naar een binnenplaats. Gelukkig had Nyree Ardala al een mantel meegegeven. 

De binnenplaats was prachtig. Een klein meertje in het midden had helderblauw water en alles was bezaait met bloemen. Tot Ardala's verbazing lag er geen sneeuw.

'Onder deze binnenplaats ligt een warmtebron, de enige in het land. Vandaar dat het hier net zomer is.' vertelde Alessio. Ardala knikte en voelde ook dat het hier warm was. Snel deed ze haar mantel weer uit. Alessio pakte haar hand weer en liep naar de rand van het meertje. 

'Doe deze beweging eens na.' zei hij, kijkend in een dik boek dat hij meegenomen had.
Ardala deed de beweging onhandig na en na een poosje oefenen lukte het.

'Zeg nu dit, hiermee wek je je gave tot leven: riohiën alsnokiu fresbelí.' Ardala zei de woorden na, gelukkig hoefde het maar één keer. 

Ze deed na wat Alessio deed en stak haar handen uit in de richting van het water, met de handpalmen naar het water gericht. Ze dacht aan water, sneeuw, water, sneeuw... Een kleine bol water kwam uit het meertje gestegen en zweefde naar haar handen toe. Alessio klapte in zijn handen.

Met heel haar wil dacht Ardala aan ijs, en langaam bevroor de bol water. Ze liet hem verder omhoog zweven, tot hij boven het midden van het meer hing. Ze dacht aan sneeuw en de bol plofte uit elkaar - het begon te sneeuwen boven het meer.

'Geweldig!' riep Alessio uit.

'Dit had ik echt nooit verwacht...' mompelde Ardala. Ze spande zich in en het meertje bevroor. 

'Wacht hier even!' zei Alessio en hij rende weg. Even later kwam hij terug met twee paar schaatsen. Ardala grijnste en zorgde voor wat extra winterstemming door het rond het meer te laten sneeuwen. Ze trokken de schaatsen aan en maakten de rest van de middag vol met sneeuwpret.

***

'Ben je weer wat warmer geworden?' vroeg Nyree toen Ardala weer aangekleed was na een heerlijk warm bad.

'Ja, heerlijk!' zei Ardala vrolijk. 'Zal ik het opruimen?' Nyree grinnikte en knikte. Ardala liet het water uit het bad zonder enige moeite bevriezen en uit het raam gooien. 

'Cool!' riep Nyree. Ardala grinnikte.

'Gaat Alessio vandaag nog iets met me doen?' vroeg ze, verlangend om iets leuks met hem te doen.
'Waarom zou ik dat weten?' zei Nyree afstandelijk. Ardala trok haar wenkbrauw op.

'Je weet dat altijd.' antwoordde ze. 'Wat is er toch met jou, je weet meer over Alessio dan wie dan ook!'

'Ik ben zijn zus.' zei Nyree onverwachts. 'Ik wilde het eerst niet vertellen, niemand weet het.'
'Hoezo?' vroeg Ardala stomverbaasd door het nieuws.

'Dat is een lang verhaal.' zei Nyree ontwijkend.

'Ik ben dol op lange verhalen!' drong Ardala aan. Nyree zuchtte.

'Oké dan.' zei ze en ze gingen allebei zitten. 'Alessio was eerst een vrij gewone broer. We woonden bij onze ouders en broertjes en zusjes in de stad. Alessio en mijn ouders lagen altijd overhoop, maar wij hadden een goede band. Toen stierf de oude koning, op hetzelfde moment dat mijn moeder verdween. Hij had geen zoons of dochters gehad. Alessio deed, en doet nog steeds, alsof hij zijn verborgen zoon was. Hij deed alles voor de macht. Ik wil dat niet, geen leven vol leugens.'

'Wauw.' stamelde Ardala, ontzet door het verhaal. 'Dus Alessio...is eigenlijk een oplichter?' Nyree knikte. 'Maar...hij is wel een goede koning, toch?' 

'Eigenlijk-' Ardala zou nooit weten wat ze op dat moment had willen zeggen, want Alessio kwam de kamer binnen. Nyree's ogen werden groot als schoteltjes en ze staarde Alessio bang aan.

'Zullen we een ritje maken, Ardala?' vroeg hij vriendelijk. Ardala knikte, niet wetend wat ze anders moest doen. 'Nyree, kom vanavond even naar de eetzaal, als je wilt?' Ardala werd meegetrokken naar de gang en even later zaten ze op hun paarden. Alessio deed heel gewoon.

'Al ik je de Oostgrens laten zien? Dat is de grens tussen Yangola en Ulinië.' stelde hij voor.

'Ehm... Sorry, wat was Ulinië ook al weer?' vroeg Ardala.

'Het land waar we mee in oorlog zijn.'

'Is dat niet gevaarlijk dan?'

'Tot over een maand hebben we een wapenstilstand.'

Langzaam lieten ze hun paarden door het besneeuwde landschap lopen en na een half uurtje waren ze al op de helft. Ze namen even een rustpauze en stegen vervolgens weer op.

Na nog een half uur stonden ze stil en Alessio's hand pakte die van Ardala vast. 

'Hier is het.' zei hij. Een niet al te hoge, stenen muur scheidde de twee landen van elkaar. Ardala keek naar Alessio. Ze was nog steeds verliefd, ondanks het verhaal van Nyree. Iemand moest toch koning - of prins - worden? Alessio was er perfect voor.

Net toen Alessio op het punt stond om iets te zeggen, klonk er een klap.

***

Cliffhanger!
Haha, gemeen hè? Ik zal snel een nieuw hoofdstuk proberen te plaatsen. Sorry als deze een beetje saai was, de volgende is dat niet!