Ardala schok wakker. Het vuur was uitgegaan en in de grot was het ijskoud. Verkleumt en verstijft stond ze op en liep naar Nyree. 'Wakker worden, Nyree.' Ze schudde haar zachtjes door elkaar en Nyree kreunde. Langzaam kwamen haar ogen open.

'Wat is er?' mompelde ze met een stem zwaar van de slaap. 

'Ik hoor rare geluiden. Het is net of de mist het minder hard maakt.' zei Ardala bang. Voor het eerst besefte ze dat ze midden in een oorlog zat. Stel je voor dat ze dierbare zou verliezen! Gelukkig zaten haar ouders en broertje nog gewoon op Aarde, waar ze niks konden overkomen.

Nyree kwam overeind en bibberde. 'Jammer dat je met je gave niks warm kan maken, maar alleen koud.' Ardala begon te lachen. Ze vergat steeds dat ze een gave had. Misschien had ze Alessio wel kunnen bevriezen of zo. Een belachelijk idee, maar dan kon ze in ieder geval even lachen. Het lachen verging haar helaas al snel toen Nyree de grot uit liep. Toen ze terug kwam, had ze een geschrokken uitdrukking op haar gezicht.

'Volgens mij is het begonnen.' zei ze. Ardala keek haar vragend aan. Ze haalde diep adem. 'De eindstrijd.' Ardala vergat adem te halen van schik. Haar hard bonsde en de schik had haar verlamt. Dit was haar schuld. Zij had Alessio kwaad gemaakt, en nu zou iedereen daaronder leiden. Die brief had in ieder geval niet geholpen. 

'Wat moeten we doen?' stamelde Ardala. Nyree wenkte haar. De tassen bleven verlaten in de grot staan en ze liepen de mist in. Ardala greep Nyree's hand en ze liepen naar de richting waar het geluid vandaan kwam. Het werd harder en harder, maar het was een flink eind, want de zon kwam hoger en hoger en na een tijdje was de mist weggetrokken. 

En ze waren er. 

De muur tussen Ulinië en Yangola was volledig verwoest. Overal renden mensen rond, met wapens en harnassen aan. Velen waren gewond, maar er leek nog niemand gesneuveld te zijn. Ardala rende naar een man die in de buurt lag. Hij had een wond in zijn zij. Snel legde ze haar handen erop. Ze wist niet of het zou werken, maar het was het proberen waard. Het bloed bevroor langzaam en de wond was bedekt door een laag ijs. Die zou het nu wel redden. 

Nyree kwam naast Ardala staan en trok haar mee terug, de rotsen in. 'Gestoord mens, dat was hartstikke gevaarlijk!'

'Maar we moeten iets doen, er mogen geen doden vallen!' riep Ardala wanhopig. Hoe wist ze niet, maar ineens stond de wolf, of Aladra, naast haar. Met donkere, kalme ogen keek ze Ardala aan. Ardala wist wat het betekende. Blijf kalm. Denk na.

En ze dacht. Haar gave zou nu niet helpen. Dan zou ze iedereen tegelijk moeten bevriezen. Maar als ze ze dan weer ontdooide, gingen ze gewoon verder met vechten. Alessio.  Ze moest Alessio vinden. Bevriezen, desnoods. 

'Nyree, zie jij Alessio ergens?' Zoekend keek ze om zich heen, maar Alessio was nergens te bekennen. Maar wat had ze ook verwacht? Dat hij mee zou vechten? Zou toekijken? 'Ik moet hem zoeken.' Ze stond op en rende langs de rotsen, richting het strijdveld. Dit mocht niet verder uit de had lopen. Twee keer bevroor ze iemand die haar aan wilde vliegen, en ze probeerde niet te kijken naar alle gewonde mensen. 

Wanhopig op zoek naar Alessio mengde Ardala zich in het strijdgewoel. Geen slim idee - bijna meteen kwam er een zwaard tegen haar aan. Geschrokken keek Ardala naar de wond. Klein sneetje maar, gelukkig. Niet helemaal geraakt. Waarschijnlijk niet eens expres. 

Snel rende Ardala heen en weer tussen de mensen, tot ze weer in de veiligheid van de rotsen was. Tranen waren ondertussen losgekomen en stroomde over haar wangen. Al die gewonde mensen - was dat haar schuld?

En toen zag ze Alessio. Hij stond midden in het strijdveld. Super, moest ze er weer doorheen. Maar het kon niet anders. Ze begon zo hard als ze kon te rennen. Even verwachtte ze dat Alessio weg zou rennen, maar hij bleef staan en greep zijn zwaard. Ardala ging voor hem staan. Ze trilde, maar ze mocht niet laten weten dat ze bang was. 

'Ardala.' zei Alessio. In zijn stem klonk woede, maar Ardala meende ook een beetje angst te horen. Of was het geen angst? 'Ga weg, je hebt hier niks mee te maken.'

'Je weet dat ik er wel iets mee te maken heb.' zei Ardala met trillende stem. Alessio's ogen werden smaller en hij haalde uit met zijn zwaard. Geschrokken ontweek Ardala het; ze had niet verwacht dat hij haar aan zou vallen. 'Houd op, Alessio, je weet dat je fout zit!' In haar hand maakte ze een zwaard van ijs. 

'Ik zit niet fout. Na dit gevecht zal iedereen weten dat ik niet hetzelfde ben als de Raaf!' zei Alessio. Hij haalde weer uit, maar Ardala hield zijn zwaard tegen met het hare. Het ijs brak door midden maar groeide meteen weer aan.

'Waarom wil je dan niet hetzelfde zijn als de Raaf, Alessio?' zei ze wanhopig. Tranen sprongen in haar ogen. 'Iedereen houd van de Raaf, wil je niet dat iedereen van jou houd?' Alessio leek iets te willen zeggen, maar deed toen zijn mond weer dicht. 'Alsjeblief, Alessio, ik wil van je houden, maar ik kan niet als je deze oorlog niet laat stoppen!'

'Je weet dat dat niet kan.' zei Alessio, in zijn stem klonk spijt. Ardala liet haar tranen stromen en maakte een massieve ijsbal. Onverwachts liet ze hem boven Alessio zweven.

'Maak je keus!' riep ze. De mensen die een paar minuten geleden nog hadden gevochten, keken nu stilletjes toe. Alessio schudde zijn hoofd. De ijsbal viel naar beneden en hij viel op de grond. Geschrokken van wat ze had gedaan, rende Ardala weg, de rotsen in. Achter haar liepen wat mensen naar Alessio. 

Ardala rende de hoogste rots op en liet zich neerzakken op de koude stenen, huilend. Haar hoofd lag op haar armen, haar jurk werd nat van de tranen. Een paar minuten verstreken en toen voelde ze klauwtjes op haar schouder. Met veel moeite keek ze en daar zat de Raaf. Hij pikte zachtjes in haar wang en vloog toen weg, naar Alessio.

***

Een nieuw hoofdstuk. Jullie merken wel dat het einde in zicht is, en jullie hebben gelijk. Hierna komt nog maar één hoofdstuk en een epiloog, en dan is Sneeuw van de Raaf afgelopen! En ik kan eerlijk zeggen dat ik het echt jammer vind. Er komt nog wel een dankwoord en - als jullie vragen hebben - een Q&A. 

En dan... *tromgeroffel*

Ga ik bezig aan deel 2! 

Heel erg bedankt voor het lezen (en voor wie gereageerd en stemt heeft: daar word ik nog veel blijer van, vooral van reacties)!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!