De tralies waren nog even solide als voor de droom. Ardala keek naar de wolf erachter. Was dat echt het meisje dat ze had gezien, dat haar antwoorden had gegeven? Vast wel, zo'n gekke droom had ze nog nooit gehad. 

Ardala pakte de sleutel van de cel en stak hem in het slot. Snel glipte ze naar binnen. De wolf stond op en keek haar met veelbetekenende blik aan. Op dat moment raakte Ardala ervan overtuigt dat dit echt het meisje uit haar droom was. Haar... wat was het nou? Asfak Erozërejn. Ja, dat was het. En de Raaf was die van Alessio, had Aladra gezegd. Wat een gekke naam had dat meisje. Ardala, Aladra. Het omgekeerde van elkaar, dat was het natuurlijk!

'O, Aladra, ik snap er niks meer van.' kreunde Ardala. Ze ging op het stro, dat er in de cel lag, zitten en de wolf kwam naar haar toe lopen. 'Kun je niet in een mens veranderen? Er is nu niemand die je ziet?' De wolf schudde zichtbaar met haar kop. 

Ardala aaide haar vacht en keek haar nadenkend aan. Het was belachelijk dat dit een mens, een meisje van haar leeftijd, zou zijn. Maar het was wel zo. Wat had ze ook alweer nog meer gezegd? Ze kon het maar beter opschrijven voor ze het vergat. 

Alessio. Dat was ze helemaal vergeten! Aladra had gezegd dat Alessio twee kanten op kon, en dat zij ervoor moest zorgen dat het de goede werd! Snel glipte Ardala de cel uit en deed hem weer op slot. Het had geen zin om daar te blijven zitten, er moest nu echt iets gebeuren. 

Met grote stappen liep ze naar de kamer van Alessio. Hopelijk was hij daar. Ze klopte nerveus op de deur. 'Binnen.' Ze duwde tegen de deur aan. De eerste keer dat ze in Alessio's kamer kwam. Het was een mooie kamer, vrij simpel en het meeste was wit. De accenten waren met zwart. Alessio stond op het balkon. 

'Hey.' zei Ardala zachtjes en ze ging naast hem staan. Hij had een droevige uitdrukking op zijn gezicht en staarde naar iets wat niemand anders zag. 'Is er iets?'

'Nee.'

'Ik weet dat je liegt.' Ardala houd haar hoofd schuin en kijkt hem aan. 'Weet je het, van de Raaf?' Haar hard bonkte hard en ze hoopte van harte dat Alessio het niet hoorde. Hij bewoog eindelijk en keek haar aan.

'Wat bedoel je?' Zijn stem was hees.

'Asfak Erozërejn.'

'Ja, dat weet ik. Nou en?' Alessio klonk kribbig. 

'De Raaf is jou beschermende dier. De wolf is die van mij. Ik ga hetzelfde doen als de wolf. De wolf wil overal vrede. Waarom doe jij niet hetzelfde als de Raaf, en sluit je deze oorlog af?' Alessio draaide zich plots om. Zijn ogen kijken Ardala woedend aan.

'Ik ben de Raaf niet, waarom snapt niemand dat?' schreeuwde hij woedend en hij beende het balkon af en de kamer uit. Ardala bleef verbluft staan. Na een paar minuten kwam ze in bewegen. Ze ging op zoek naar pen en papier en na een tijdje vond ze het in een van de kasten.

Lieve Alessio,

Het spijt me dat ik dat zei. Ik weet heus wel dat jij de Raaf niet bent - al moet ik eerlijk bekennen dat ik er in het begin wel aan dacht. Heus. Maar dat is het hele punt niet. Je hoeft de Raaf niet te zijn, je moet de Raaf worden. Ik hoop dat je wel beseft wat je iedereen aandoet. Er staat nota bene een muur tussen twee landen! Iedereen is bang, bang voor de oorlog die bezig is. Ik hoop dat je beseft wat je aanricht, want ik denk niet dat ik het jou kan laten beseffen. 

Ik heb koningin Maurina gesproken. Ik heb ook de wolf gesproken, in een droom. Je bent op het verkeerde pad, Alessio, begrijp dat alsjeblieft. Koningin Maurina zei tegen me dat ik moest doen alsof ik trouw aan je was. De wolf zei dat je twee kanten op kan, en dat ik ervoor moet zorgen dat het de goede is. Maar ik kan je deze oorlog niet laten stoppen, Alessio. En ik kan hier niet meer blijven.

Ik hoop dat ik je ooit nog zal zien, dat je de goede kant opgegaan bent. Ik hoop het, maar ik betwijfel het. Ik hou van je, Alessio, maar als je de slechte kant opgaat, kan ik het niet meer aan.

Vaarwel,

Ardala.

***

'Nyree, ga alsjeblieft met me mee! Ik hou het hier niet meer vol, maar zonder jou red ik het nooit!' Nyree zat voor Ardala, die kleren in een tas propte. 

'Ik weet het niet, Ardala. Volgens mij is het sowieso geen goed plan om weg te gaan.' zuchtte Nyree. 'Maar omdat ik weet dat ik je toch niet kan tegenhouden, zal ik wel meegaan.' Ardala begon te juichen en omhelsde Nyree. 

Nog geen twee uur later stonden de twee meiden op de trappen van het paleis. Ardala slikte. Misschien had Nyree gelijk. Misschien was dit geen goed idee. Maar ze moest wel, want ze kon niet meer met Alessio in één gebouw zijn.

Snel liepen ze door het landschap. Toen ze bij de rotsen aankwamen stak er een stevige wint op. Nyree kneep haar ogen halfdicht. 'We moeten ergens schuilen, kom mee!' Ze leidde Ardala verder, tot ze bij een diepe grot kwamen. Toen ze eenmaal in de beschutting waren, merkte ze pas hoe hard het waaide. 

'Stevig briesje.' zei Ardala lachend. 'Maar hier zal in elk geval niemand ons vinden.' Ze zette haar tas neer en ging erop zitten. Haar mantel trok ze dichter om zich heen, want zelfs in de grot was het koud. Nyree rilde ook. 'We moeten een vuurtje maken, om op te warmen. We zullen hier nog de hele nacht moeten blijven en het is nu veel te koud!'

Nyree knikte en deed haar tas open en haalde er wat takken uit. Ardala lachte. 'Wat zit je nou te lachen?'

'Je hebt takken mee!' gierde Ardala het uit.

'Ja, en ik zal je wat vertellen.' zei Nyree met een grote grijns. 'Er zitten ook lucifers bij.'

***

Ze zijn gewoon weg gegaan! Hoe kan je Alessio zo in de steek laten, Ardala? En Nyree met haar lucifers... sorry, ik vond dat heel leuk om te schrijven. De brief aan Alessio was wel lastig.

Ik kan jullie vertellen dat het einde in zicht is. Ik vind het zelf eigenlijk heel jammer, maar ik ga het wel afronden. Ik wil een Q&A doen, als er vragen zijn. Als er geen vragen zijn doe ik het natuurlijk niet. 

Je kunt vragen stellen aan: Mij, Ardala, Alessio, Nyree, de Raaf en de wolf/Aladra. 

XX, 

Flora

P.S. Ik heb ook jullie hulp nodig! Jullie kennen die bijnamen toch wel, zo van Daan + Anna = Danna? Weten jullie er een voor Alessio + Ardala? Aldala? Ardalessio? ???