De vorige avond was snel voorbij gegaan, met veel praten en Ardala had Nyree uitgelegd wat "doen, durven of de waarheid" was. Ze werden die ochtend niet gewekt, maar sliepen tot tien uur door en werden toen een beetje wakker. Na het ontbijt, dat ze in Ardala's kamer aten, kwam Alessio binnen. Gelukkig waren ze al aangekleed. 

'Goedemorgen, dames.' zei hij vrolijk, en de meiden groetten hem terug. 'Ik hoop dat jullie een goed humeur hebben, want ik heb iets leuks bedacht!' Ardala en Nyree keken hem vragend aan. 'Ik ga vanavond een bal houden!'

'O, wat een geweldig idee!' riep Ardala, maar Nyree keek een beetje somber. Alessio zag het en lachte vrolijk.

'Nyree, jij bent ook uitgenodigd!' zei hij. Nyree's gezicht klaarde op en begon te stralen. Ze sprong haar broer om de hals, die een beetje ongemakkelijk een knuffel gaf. Daarna wendde hij zich naar Ardala. 'Wil jij mijn partner zijn?'

'Wat denk jij dan!'

De middag ging al snel voorbij, want er was een heleboel te doen. Ardala kreeg een prachtige, lila baljurk aan een Nyree zocht die van haar op, een vrij simpele, lichtblauwe. Ze deden elkaars haar en Nyree stond erop dat Ardala een diamanten diadeem indeed. 

Om vijf uur liepen ze samen naar de balzaal. De muziek was al van verre te horen en naast de openstaande deuren stonden twee enorme potten rode rozen. Direct na de deur kwam een enorme trap en daarna kwam je in de balzaal. Het was prachtig; de vloer was kunstig versiert en er waren overal rode rozen. Aan het plafond hingen gouden kroonluchters. Langzaam liep Ardala de trap af, de wijde jurk drie treden hoger nog achter zich aan slepend. Het geroezemoes verstomde en alle mensen keken naar haar. Alessio, die in een prachtig, donkerblauw pak onderaan de trap met iemand had staan praten, keek naar haar alsof ze een prinses was. 

Ze glimlachte naar hem en haakte haar arm in die van hem. Hij bleef naar haar staren, en lachend wendde ze haar gezicht af, verlegen door de aandacht. 

'Je ziet er prachtig uit, Ardala.' fluisterde hij in haar oor. Ze voelde hoe haar wangen rood werden en hoorde hoe een liefelijk muziekje ingezet werd. Alessio deed zijn rechterhand achter zijn rug, boog en stak zijn linkerhand naar haar uit. 'Mag ik deze dans van u?' 

'Graag, prins.' zei Ardala giechelend en ze legde haar hand in die van Alessio. Hij ging weer overeind staan en samen liepen ze naar het midden van de dansvloer, die nog helemaal leeg was. Ineens schoot Ardala iets te binnen. 'Ehm, Alessio, ik kan niet dansen.'

'Ik leid.' fluisterde hij en hij pakte haar hand. Samen begonnen ze een zwierige, ouderwetse dans. Ardala's jurk fladderde om haar heen en ineens voelde ze zich een prinses. Misschien werd ze het ooit nog wel eens. 

Alessio leidde en hoewel ze de dans niet kende, lukte het aardig om hem bij te houden. Pas toen de muziek stopte kreeg ze in de gaten dat iedereen naar ze keek. De tweede dans kwamen er nog wat paren bij, die ook gingen dansen. Bij de vierde dans was de hele dansvloer vol, iedereen bewoog prachtig op de maat en moest oppassen om niet op elkaars voeten te gaan staan, of een por in de ribben te geven.

Na acht dansen achter elkaar, liet Ardala Alessio los. 'Ik ben moe. Kunnen we even naar de kant gaan?' Alessio knikte en ze liepen tussen de mensen door naar de kant, waar ze meteen een drankje aangeboden kregen. 

'Vind je het wel leuk?' vroeg Alessio bedachtzaam.

'Natuurlijk.' zei Ardala. 'Ik voelde me daarnet een prinses, zo aan het dansen in zo'n mooie jurk. Maar ik... ik weet niet, ik voel me een beetje ellendig.' Ze wist het wel. Ze wist echt wel waarom ze zich ellendig voelde - Alessio was niet te vertrouwen. 

De slechterik.

Wat een ongelofelijk onbenullig woord was dat toch. Maar hoe kon je het anders noemen? Starend keek Ardala naar de dansende stelletjes. Zouden al die mensen verliefd zijn op elkaar?

'Alessio, zeg eens eerlijk, weet jij wat dat was met die wolf?' vroeg Ardala ineens. Ze had een knagend voorgevoel dat Alessio er meer over wist, maar niet wilde vertellen. Hij keek haar aan en ze staarde terug. Zijn ogen waren zo zwart. Zijn haar was zo zwart. Waren zijn gedachten ook zo zwart?

'Eerlijk?' vroeg hij fluisterend. 'Ja. Niet precies, maar er is een legende.' Ardala hield haar adem in. Zou ze eindelijk antwoorden krijgen? Alessio nam haar hand vast en trok haar zachtjes mee de zaal uit. De muziek werd steeds zachter en hij leidde haar door de gangen. Ze stonden stil voor een deur die Ardala inmiddels heel goed kende; die van de bibliotheek.

Ze liepen naar binnen en Alessio liep langs de kasten. Na een paar minuten kwam hij terug, met een klein boek in zijn handen. 'Ik zal je de legende vertellen, en je kunt er in dit boek meer over lezen als je dat wilt.' Hij haalde diep adem. 'Er wordt in vertelt dat elk persoon een beschermend dier zou hebben - elk persoon in de Wereld van de Raaf bedoel ik. Dit dier beschermt jou en weet wanneer je in gevaar bent. Niemand weet of het waar is, maar dat met die wolf leek heel erg hierop.'

'Z-zullen we terug naar het bal?' vroeg Ardala, niet wetend wat ze anders moest zeggen. Dat boek zou ze laten wel lezen. 'Ik heb zin om te dansen en ik heb geen zin om het bal te missen.'

De rest van de avond ging al snel voorbij. Alessio en Ardala dansten en Ardala ving zelfs nog een blik op van Nyree, met een bediende die ze nog nooit had gezien, zachtjes dansend in een onopvallend hoekje van de zaal. 

Eén avond zonder zorgen.

***

Ein-de-lijk weer een nieuw hoofdstuk! Ik hoop dat het een beetje leuk is. Ik vind zelf misschien wat langdradig, maar ik wil vanaf nu wat meer antwoorden en minder vragen in het boek gaan brengen, want er waren wel érg veel mysteries.

En jammer nieuws: dit boek is alweer uit de lijst "fantasy" verdwenen. Maakt niet uit, het gaat om het schrijven! Ik had ook sneller een hoofdstuk moeten plaatsen om in de lijst te blijven. Ik hoop dat jullie willen stemmen!

Doeii!

P.S. ER KOMT EEN DEEL 2!!! Sorry, ik ben er zelf geloof ik het blijst mee...