De volgende dag, 's ochtends vroeg, arriveerde er een postduif met een opgerold perkament aan zijn poot op het balkon van Ardala's kamer. Toen ze de duif zag, deed ze snel de deuren open en haalde het perkament van zijn poot.

Meer info.
Goede tijden.

Lang keek Ardala naar de vier woorden op het perkament. Van wie kwam dit? Ze verborg het onder de lakens van haar bed en wachtte een tijdje, lezend en piekerend, tot Nyree de kamer binnen kwam. Snel drukte ze haar het perkament toe.

'Dit moet van iemand in Ulinië zijn, koningin Maurina misschien!' zei Nyree. Ardala knikte, dat dacht zij ook al.

'Ja, maar wat bedoelen ze ermee?' vroeg ze.

'Ik denk dat we ze meer info moeten geven, dat is logisch, en een juiste tijd voor de aanval.' bedacht Nyree, en Ardala vond het logisch klinken. Even later gaf Nyree haar de brief, met de opdracht het te verbranden, en ging weg om informatie te zoeken. 

Zuchtend liep Ardala naar het balkon, waar ze een lucifer afstreek en het perkament aanstak. Snel gooide ze het brandende papier naar beneden, bang om zich te branden aan het vuur, al wist ze eigenlijk wel dat de vlam daarvoor nog veel te klein was. 

Ze ging op het balkon zitten en dacht na over Alessio. Zou hij werkelijk de Raaf zijn? Of was er iets anders mee aan de hand? Het kon toch haast geen toeval zijn. 

Ze trok haar knieën tegen zich aan en sloeg haar armen eromheen, bescherming zoekend bij zichzelf. Wat miste ze haar ouders. Zouden ze naar haar op zoek zijn? Of ging in de Wereld van de Raaf de tijd anders en waren er op Aarde slechts een paar minuten voorbij gegaan? Hier waren het maar een paar dagen, al voelde het als maanden. 

Toen ze het koud begon te krijgen, liep Ardala weer terug naar binnen. Een tijdje doorliep ze haar vaste verveel-moment actie, namelijk lezen. Na een tijdje begon het saaie boek haar te vervelen en besloot ze opnieuw naar de bibliotheek te gaan, voor een wat spannender boek om te lezen. Ze trippelde de kamer uit en de gangen door, tot ze omringt werd door de boeken. Verrukt snoof ze de geur van het perkament op. 

Een tijdje dwaalde ze doelloos tussen de kasten door, her en der een boek weghalend en weer terugzettend. Een dik, groen bekleed boek trok na wat slenteren haar aandacht. Toen ze het eruit wilde trekken, voelde ze dat het niet ging. Geërgerd gaf ze er een ruk, maar er was geen beweging in te krijgen. 

***

'Smaakt het?' vroeg Alessio lief, en Ardala haalde haar schouders op. Niks smaakte haar, ze maakte zich veel te veel zorgen over alles. Alessio glimlachte mysterieus. 'Zou het beter smaken in het vooruitzicht dat we straks een rit maken?'

'Ja, zeker!' riep Ardala blij. Ze miste de wandelingen en ritjes verschrikkelijk na de paar dagen binnen te hebben gezeten. 

Na het eten liepen ze naar buiten, Alessio had zijn arm om haar schouder gelegd en ze hadden al die tijd gedaan alsof ze geen ruzie hadden gehad. 'We gaan niet rijden, daar is het te donker voor, we gaan in de koets.' Ardala verheugde zich meteen op het ritje, samen met Alessio in een knusse koets...en misschien een kusje?

De koets was prachtig; helemaal zwart en met twinkelende diamantjes als versiersels. Ze stapten in en Ardala grinnikte toen ze vanuit het raampje zag hoe Snow en het paard van Alessio voor de koets werden gespannen. Een koetsier klom op de bok en ze begonnen te rijden, Ardala's hand lag in die van Alessio en haar hard bonkte drie keer te snel. 

Na een tijdje heerlijk rijden schoof Alessio wat dichter na haar toe. Hij keek haar, recht in de ogen, aan. 'Je hebt prachtige ogen...' Zijn gezicht kwam dichterbij en voor Ardala het door had, kuste hij haar opnieuw. 

Die rit bleven ze tegen elkaar aan zitten, af en toe werden er lippen op lippen gedrukt of door haar gestreeld. Een gehuil onderbrak het perfecte moment en Alessio werd bleek.

'A-alessio...' mompelde Ardala geschrokken. 'Wat is er? Wat is dat geluid?'

'Wolven.' zei Alessio met een onvaste stem en de paniek sloeg bij Ardala toe. Ze zouden opgegeten worden, verslonden door wolven! Ze probeerde rustig te blijven ademhalen, kalm te blijven en helder na te denken, maar het mislukte. 

De koets draaide en begon harder en harder te rijden. Hobbelend en bobbelend en met gejank achter hen, raasden ze door het duister, op de vlucht van de wolven. Ardala keek door het raampje achter haar en zag dat de wolven zwart waren - pikzwart. Geschrokken wendde ze haar blik af. 

'Waarom zijn ze zwart?' gilde ze naar Alessio, die haar kalm probeerde te krijgen.

'Dat zijn ze hier altijd.' zei hij en hij nam haar in zijn armen. 'Kalm maar, de paarden zijn veel sneller dan de wolven. Ik heb dit heus wel vaker gehad.' Maar Ardala hoorde de twijfel in zijn stem, en hij was nog steeds bleek. 

De koets ging harder en harder en het paleis doemde op in de duisternis. Daarbinnen zouden ze nu de lantarens van de koets zien naderen, Ardala zag de deuren open gaan. Maar wat als de wolven sneller waren, en ze in het paleis doordrongen? Niemand zou dat overleven.

De koets hobbelde de poort binnen en meteen werden de wolven buitengesloten. Eén wist binnen te komen. Alessio greep zijn zwaard. 'Blijf hier.' Voordat Ardala besefte wat hij ging doen, was hij al uitgestapt. Iedereen was naar binnen gevlucht (inclusief de koetsier) en de wolf en de prins waren met zijn tweeën.

Met haar neus tegen het raampje gedrukt volgde Ardala het gevecht. Alessio maakte handige bewegingen met het zwaard, maar de wolf was sneller en hij had geen harnas aan. Na een paar minuten kon Alessio al niet meer tegen het machtige beest op. 

In een paar seconden had Ardala ook een zwaard onder het bankje vandaan getrokken en was uitgestapt. De wolf wendde zich nu naar haar. 

'Ardala, nee!' riep Alessio wanhopig. 'Ga de koets in, snel!' Maar Ardala ging de koets niet in. De wolf liep langzaam naar haar toe, het leek er niet op dat hij haast hand. Met bevende handen tilde Ardala het zwaard op. 

De zwarte wolf ging voor haar voeten liggen.

***

In het begin van het schrijven van dit hoofdstuk, vond ik het veel te saai. Tja, en waarom geen wolf?

In vijf (VIJF!!!)  dagen is dit boek van #177 naar #77 gegaan!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Zo ongelovelijkmegafantastisch bedankt!!!