Ardala's hard klopte in haar keel toen ze het paleis uit sloop. De frisse lucht kwam haar tegemoet en nerveus ademde ze het in. Het plan was in werking gegaan en Nyree had de sleutels te pakken weten te krijgen. Nu was het de beurt van Ardala, om zich lang genoeg uit de handen van Alessio en zijn mannen te houden.

Snel klauterde ze op Snow's rug en reed op haar gemak weg. Als ze alles goed moest doen, moest ze de dwang van het keihard wegrijden bedwingen en rustig blijven. Achter zich zag ze Nyree op haar balkon staan. Snel zwaaide ze, ten teken dat Nyree de volgende stap moest uitvoeren. Meteen gilde Nyree, een schreeuw die Ardala niet kon verstaan, maar ze wist toch al wat de inhoud was. Ze liet Snow iets sneller rijden en na vijf minuten kwam er een stoet soldaten, onder aanleiding van Alessio zelf, het paleis uit.

'Ardala!' schreeuwde hij, en met een mysterieus glimlachje naar hem spoorde Ardala Snow aan en reed naar de rotsen. De stoet mannen achtervolgde haar, maar ze bevroor het leger. Op Alessio na, die haar even later met gemak in had gehaald. Ze steeg af en ging onder een rots zitten. Alessio staarde haar verbijsterd aan. 'Waarom deed je dat?'

'Ik wilde alleen zijn met jou.' loog Ardala volgens het plan. 'Op een... romantische plek.' Ze stond op en ging heel dicht bij hem staan. Hij keek met een glimlach naar haar en zij probeerde zo verleidelijk mogelijk te kijken.

'Ardala, ik...' begon Alessio, maar Ardala brak hem af. 

'Sorry dat ik dit deed. Ik zal je leger wel even ontvriezen.' zei ze snel en ze steeg op bij Snow. Er was zat tijd geweest voor Nyree om de gevangenen alles uit te leggen, ze zouden nu al voorbij de rotsen en Alessio's oog zijn. Snel reed ze, met Alessio in haar kielzog, naar het leger. Ze spreidde haar armen en langzaam ontdooide alle soldaten.

'Het is oké, ga maar terug naar het paleis!' riep Alessio voor ze Ardala te pakken konden krijgen. Alessio wenkte haar en ze reden een eindje. Ardala werd zenuwachtiger van de zwijgende Alessio dan toen het leger achter haar aan had gezeten.

Ze stopten, een krap uur later, bij een romantisch plekje in de heuvels; onder een besneeuwde appelboom. Alessio tilde haar van Snow af en legde een kleed neer waar ze op konden gaan zitten. Toen schraapte hij zijn keel. 'Wat heeft koningin Maurina je vertelt?' Ardala zweeg, niet wetend wat ze moest zeggen. Alessio zuchtte. 'Ik weet dat ze je heeft laten geloven dat ik de verkeerde persoon ben. Geloof haar niet, Ardala.'

'M-maar...' stotterde Ardala. Alessio's gezicht kwam steeds dichter bij dat van haar en zijn hand veegde en plukje van haar haar weg.

'Je bent zo mooi, prinses...' fluisterde hij. Toen raakten hun lippen elkaar. Verstijft voelde Ardala hoe zijn zachte lippen zich weer terugtrokken. Alessio stond op alsof er niets gebeurd was. 'Laten we maar weer terug gaan.'

***

Bibberend ging Ardala op het balkon staan, met uitzicht op het prachtige sneeuwlandschap. Wie moest ze nou geloven? Koningin Maurina, Nyree of de persoon met de zachte lippen? Hoe kon Alessio zo vol liefde zitten als hij een wereld wilde vernietigen?

Zuchtend ging Ardala op de rand van het balkon zitten, zich stevig vasthoudend aan het rekje, en ze zwiepte haar benen onbezorgd naar de andere kan. 

'Ardala!' klonk er opeens van achter haar. Twee sterke armen trokken haar terug het balkon op, en Alessio staarde haar geschrokken aan. 'Je moet niet zo gevaarlijk doen, prinses...' Ardala's hard bonkte harder en harder. Hij was hier, hij hielt haar vast. 'Maak het hier eens wat romantischer.'

'D-doe ik...' mompelde Ardala, en boven hun hoofden verscheen een klein sneeuwwolkje dat lieve kleine sneeuwvlokjes liet vallen. Ze bleven op Alessio's zwarte haar liggen en zijn ogen staarde haar aan. 

'Eet je vanavond weer met mij?' vroeg Alessio zacht en Ardala knikte. Dit was een droom of een nachtmerrie, maar welke van de twee? 

'Waarom heb je me nooit vertelt dat Nyree je zus is?' vroeg ze. 'Of dat je eerst een heel gewoon persoon was? Of dat je eigenlijk helemaal geen prins bent, maar een leugenaar? Waarom vertel je me nooit iets?'

'Ik vertel je wel dingen.' zei Alessio. 'Maar die geloof jij niet.

'Zoals?'

'Dat ik écht van je hou en dat koningin Maurina liegt.' zei hij en hij vertrok uit de kamer. Ardala kleedde zich om en vermoeit haar bed in.

Twee paar zwarte ogen keken elkaar aan. Eén paar van Alessio, de ander van de jongeman die ooit de Raaf was geworden. Wat leken ze eigenlijk op elkaar. 

Ardala werd wakker uit de korte droom en dacht erover na. Was Alessio de Raaf? Of in elk geval de jongeman die ooit de Raaf was geworden? Maar dat kon niet. Ze konden niet tegelijk in de Wereld van de Raaf zijn. 

Toch?

Snel pakte Ardala een glaasje water uit de kan naast haar bed, en dronk het om weer wat helderder te worden. Natuurlijk was het niet dezelfde persoon. Op Aarde was ze toch ook wel eens een totaal onbekende tegen gekomen, die heel erg leek op iemand die ze wel kende? Het kon niet zo zijn dat ze dezelfde waren, ze leken gewoon toevallig op elkaar. Ze kwamen niet eens uit dezelfde tijd.

Zuchtend kroop ze haar bed weer in, om na een droomloze slaap pas 's ochtends weer wakker te worden.

***

Nyree maakte Ardala de volgende ochtend wakker. 'Het is gelukt, Ardala!' 

'Huh? Wat?' vroeg Ardala slaperig, de droom van die nacht totaal vergeten. 

'De gevangenen, ze zijn ontsnapt, met het schrift!' riep Nyree blij. Toen betrok haar gezicht. 'Alessio is woedend, want één van hen is twintig jaar geleden door de Raaf gekozen, en dus heel handig voor Ulinië om de oorlog te winnen!' Ardala grinnikte, want dat was alleen maar goed nieuws. Met twee door de Raaf gekozen mensen, moest het Ulinië toch lukken.

En de seizoenen zouden behouden blijven, dat was het belangrijkste, vond ze. Nyree lachte mee en ze besteedden de rest van de dag met het lachen en rare plannen bedenken.

***

Nog een hoofdstuk, laat me weten wat je ervan vind! Nu begint er echt iets te gebeuren. Heeft iemand al een idee wat het geheimpje is?