Obudziłam się rano. Czarny pokój, czarne włosy, czarne ubrania i równie czarny humor. Moje czarne życie. Tylko niebieskie oczy i czerwone usta odstawały od tego wszystkiego.
- Bella, śniadanie - moja cudowna siostrzyczka wlazła mi do pokoju, jak ja tego nie znoszę - Pospiesz się, bo nie zdążysz do szkoły.
- Och, straszne. - odparłam, rzucając w nią poduszką - A teraz wynocha!
Już jej nie było. Uśmiechnęłam się. Przy rodzicach to się wymądrza, a teraz jak jest sama, to co?
Powoli zeszłam na śniadanie, mając nadzieje, że wszyscy już wstali od stołu. Niestety. Mama, słysząc, że ktoś wszedł do kuchni odwróciła głowę.
- O, Bella zaszczyciła nas swoją obecnością przy śniadaniu. - jej głos ociekał ironią - Thomas spójrz!
Tata podniósł głowę znad gazety i obrzucił mnie obojętnym spojrzeniem.
- Mhm..... - milczek się znalazł.
- Tatusiu, co ty tak dzisiaj markotny?- moja siostra zaczęła się podlizywać- To przez Belle?
Boże, jak ta mała mnie wkurza! Nie dość, że rodzice mają mnie dość to jeszcze ona ich na mnie napuszcza.
- Bello? - mama spojrzała na mnie niepewnie - Podobno ma ktoś dojść dzisiaj do waszej klasy?
- Tak, jakiś chłopak. - odpowiedziałam krótko.
- Pani mnie powiadomiła, że masz go oprowadzić po szkole.
- Co?! - No nie, jeszcze następny powód dla którego nie chciałam iść do szkoły.
- Pospiesz się! - moja mama wyraźnie była ciekawa.
Wyszłam z domu i mozolnie ruszyłam w kierunku przystanku.
Może nie będzie tak źle? Nie, nie będzie. Będzie fatalnie.
Autobus w końcu przyjechał, a ja wgramoliłam się do środka.
Po dwudziestu minutach weszłam do klasy i moim oczom ukazała się grupa dziewczyn otaczających jakąś osobę. Weszła nasza nauczycielka i wszyscy usiedli na swoich miejscach. Zamiast spojrzeć na obiekt zainteresowania dziewczyn, patrzyłam na panią.
- Bello, pozwól tutaj.
Podniosłam się z ławki, stając obok kobiety w średnim wieku o mysich włosach i małych, brązowych oczach.
- Bello, to jest Gabriel, masz go dzisiaj oprowadzić po szkole.
Spojrzałam na chłopaka i serce mi stanęło. To niemożliwe!