Podczas drogi powrotnej młoda dziewczyna cały czas trzymała się na odległość. Podążała w ciszy za mną. Nie miała pewności, gdzie ją prowadzę. Mogłem przecież użyć podstępu i wyprowadzić ją, gdzieś jeszcze dalej. Jednakże ona, nie martwiła się tym.

Powoli zbliżaliśmy się do skraju lasu, aż w końcu z niego wyszliśmy. Nie odprowadziłem jej, aż pod dom. Stałem na uboczu, przyglądając się jak odchodzi. Gdy miałem już się odwrócić i zniknąć w ciemnościach, wróciła się.

Podeszła do mnie pewnym krokiem, po czym zatrzymała się, bacznie mi się przyglądając.

-Spotkamy się jutro wieczorem? - spytała niepewnie.

Byłem zaskoczony jej propozycją, ale postanowiłem się zgodzić.

-Wiesz, gdzie jest stary, opuszczony dom?

-Ten, który nazywają nawiedzonym? - przytaknąłem.

-Ale czy tam nie ma innych wampirów? - spytała po chwili.

-To tylko plotki - puściłem jej oczko.

-Zgoda, a więc jutro 24. Nie spóźnij się - uśmiechnęła się zadziornie i pobiegła w stronę domu.

Po tej sytuacji wróciłem do domu. Siostry spały, a więc przemknąłem po cichu do swojego pokoju.

Szczerze powiedziawszy sam nie wiem, dlaczego zgodziłem się na spotkanie z tą dziewczyną. Może, dlatego że była inna niż dotychczasowe kobiety, które poznałem. A może, dlatego że nie okazywała strachu przed moją osobą, a wręcz przeciwnie. Widziałem fascynację i ciekawość w jej oczach, kiedy mi się przyglądała. W każdym bądź razie, czymś udało jej się nakłonić mnie do spotkania. W innym przypadku zapewne by się nie zgodził, lecz ona ma w sobie coś wyjątkowego.

Następnej nocy

Zgodnie z umową przybyłem na wyznaczone miejsce. Dochodziła północna, gdy zegarek wybił godzinę duchów. Dziewczyna punktualnie zjawiła się na spotkaniu.

-Przyszedłeś. W dodatku nie spóźniłeś się! Jestem pełna podziwu - zaśmiała się, po czym klepnęła mnie w ramie.

Podoba mi się jej zuchwalstwo.

-Musiałem, jeszcze potem byś roniła hektolitry łez za swoim wybawcom - uśmiechnąłem się zadziornie.

-Dobre panie wampirze, ale na tą przyjemność trzeba sobie zasłużyć. Zresztą już ja bym cię odnalazła - zaśmiała się.

-Wejdźmy do środka! - zawołała po chwili, po czym podbiegła do drzwi opuszczonego domu oraz weszła do wewnątrz.

Dom w środku nie był tak niszczony jak na zewnątrz. Zachowało się całe wyposażenie wnętrz. Wygląda to jakby właściciel uciekał w pośpiechu, dlatego zostawił cały swój dobytek. Prócz kilku pajęczyn i dużej ilości kurzu. Budynek był w dobrym stanie, choć nie można już było tego powiedzieć o jego wizualnej stronie. Teraz już wiadomo, dlaczego zwą go nawiedzonym. Stary, zdezelowany z zewnątrz dom. W dodatku opuszczony, stoi samotnie od lat przez nikogo nie zamieszkany w samym środku lasu. Sceneria niczym z dobrego horroru.

Weszliśmy do środka. Dziewczyna podeszła do dużego, kamiennego kominka w końcu pomieszczenia. Zdmuchnęła z niego kurz, po czym wzięła do ręki zdjęcie na nim stojące. Dłonią przetarła kurz z fotografii, by już po chwili analizować postaci na zdjęciu.

Podszedłem do niej i stanąłem naprzeciwko niej.

-To chyba poprzedni właściciele. Tylko, dlaczego ten mężczyzna ma takie dziwne oczy? - intensywnie oglądała zdjęcie.

-Zapewne jest wampirem - odpowiedziałem niewzruszony.

-Jak to? A więc nie jesteś jedynym wampirem? - spytała lekko zaskoczona.

-Ofiarowałem swoją krew kilku osobą, a ona najwidoczniej musiały stworzyć inne wampiry.

-Jesteś inny, niż tamta dwójka, która mnie goniła. Twoje oczy, zachowanie, a nawet wygląd różnią się - podeszła bliżej.

-Jestem pierwszym, który się przemienił. A reszta do tylko nędzna podklasa - nasze spojrzenia skrzyżowały się.

-Zatem skoro tamci są brudnej krwi. Ty jesteś czystej krwi wampirem - uśmiechnęła się podstępnie, a ja tylko przytaknąłem.

-Nie jestem taki straszny jak cię opisują - poklepała mnie po ramieniu.

-Nie boisz się? - zapytałem zaskoczony jej reakcją oraz słowami.

-Może troszkę. Ale to ze względu twoich wyjątkowych oczu. Ponieważ wierzę, że w głębi duszy jesteś dobry. Tylko odrobinkę się pogubiłeś - spojrzałem na nią podejrzliwie.

-Nie martw się, nie zaoferuję ci pomocy. Bo wiem, że i tak odrzucisz pomocną dłoń - puściła mi oczko.

-Tak masz na imię? - spytała po chwili.

-Luis.

-Jestem Larissa - uśmiechnęła się.

Noc mijała bardzo szybko na rozmowie. Powoli do życia zaczęło budzić się słońce. Rozstania nadszedł czas. Mimo, że żadnego z nas tego nie chciało. Czas nas naglił i zmuszał do zakończenia spotkania.

Dziewczyna musiała wrócić do domu, zanim jej rodzice wstaną by powitać nowy dzień. Nikt nie może dowiedzieć się o naszym spotkaniu. Ja również musiałem wracać do domu, jeśli nie chcę zostać zdemaskowanym przez mieszkańców wioski.

Skierowaliśmy się w stronę wyjścia.

Już mieliśmy się rozstać i prawdopodobnie nigdy więcej nie spotkać, gdyby nie pytanie dziewczyny.

-Spotkajmy się jutro w tym samym miejscu, zgoda? - zapytała z uśmiechem na twarzy.

-Zgoda - odpowiedziałem.

Każde z nas udało się w przeciwną stronę. Lecz jutro udamy się w tą samą stronę, by móc ponownie spędzić kilka godzin w swoim towarzystwie.