Następnego dnia

Wczesnym rankiem obudziłem Bastet. Miała do wykonania jeszcze jedno zadanie zanim ponownie się rozstaniemy.

-Wstawaj! - zabrałem dziewczynie kołdrę, a ona wymamrotała coś niezadowolona pod nosem. - Jak to możliwe, że dalej funkcjonujesz jako człowiek? - zadałem retoryczne pytanie.

-Uzależniłeś mnie od siebie i swojej krwi, ale nie jestem pełnym wampirem nie pamiętasz panie? - wstała z łóżka przecierając oczy.

-A pro po krwi - spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem.

-Po wykonanej pracy - przytaknęła niechętnie.

Rozkazałem czarownicy odszukanie najbliższej kryjówki wiedźm. Ponieważ czarownice mogą wzajemnie wyczuwać swoją obecność oraz dostrzegać otaczające je aury jest to łatwym dla nich zadaniem.

Po kilku minutach bycia w transie dziewczyna obudziła się i zdradziła mi, że pozostałe wiedźmy ukrywają się niedaleko nas w białym, małym domku zaraz obok głównej drogi.

Oczywiście nie zdradziłem Bastet, dlaczego ich szukam. Czarownica służy mi tylko do wypełniania moich rozkazów i do niczego więcej. A im mniej wie tym lepiej, bo jeszcze przyszło by jej do głowy przeciwstawić mi się, gdyby dowiedziała się, że chodzi o Isztar.  Natomiast zaś główna wiedźma zapragnęłaby zapewne odzyskania mojej niewolnicy. Nie mogę do tego dopuścić. Nie po to ukrywam ją i przetrzymuję od wieków w zamknięciu.

W nagrodę za dobrze wykonane zadanie dostała mojej krwi. W sumie to całkiem zabawne, że tak się uzależniła od niej.

-Wracamy do Twojego domu - wskazałem głową na drzwi.

Bastet podeszła do mnie, wyciągnęła przed siebie ręce w moim kierunku, a ja związałem jej nadgarstki, po czym podałem jej kurtkę, aby zasłoniła nią więzy.

Bez słowa opuściliśmy budynek, by za chwilę wsiąść do samochodu i odjechać w drogę powrotną do starej willi.

-Jeśli mam spędzić resztę życia w zamknięciu, odwiedzisz mnie od czasu do czasu? Proszę - spojrzała na mnie.

-Od kiedy oprawca ma obowiązek opiekować się swoją ofiarą? - skarciłem ją spojrzeniem.

-Przepraszam panie - spuściła głowę w dół.

-Odwiedzę - pogładziłem dziewczynę po włosach, a ona ze strachem w oczach spojrzała na mnie. - Wolności ci nie zwrócę, nie mogę cię wypuścić, ale odwiedzę cię czasem, nie mogę przecież pozwolić, aby moja Bastet umarła z głodu w końcu tylko ja o tobie wiem - dokończyłem wypowiedź.

-Rozumiem, że ty panie wydajesz rozkazy, a ja tylko je posłusznie wykonuję, ale mimo wszystko dziękuję - wyszeptała drżącym głosem.

Zjechałem na chwilę z głównej drogi i zatrzymałem się na poboczu.

Przez dłuższą chwilę przyglądałem się przestraszonej czarownicy, a ona uciekła przede mną wzrokiem.

-Jesteś żałosna - spojrzała na mnie. Powinienem był ci wtedy pozwolić umrzeć, nie potrzebnie się wróciłem tamtego dnia - oczy Bastet zaszkliły się. - Popatrz na siebie do czego cię doprowadziłem. Boisz się zrobić krok bez mojej zgody, traktuję cię jak śmiecia, a ty się nie przeciwstawiasz. Jedyne co potrafisz to płakać. Dlaczego pozwalasz bym cię tak poniżał? - zbliżyłem się do dziewczyny. Milczała i cicho szlochała skrywając twarz w dłoniach.

-Stałaś się nikim, zwykłym bezwartościowym śmieciem, który musi mnie błagać o kilka kropel krwi. Trzymam cię w zamknięciu od wieków. Wczoraj po raz pierwszy od kilkunastu lat ujrzałaś słońce i przebywałaś dłużej niż 10 minut na dworze. Uderzyłem cię nie raz, nie broniłaś się. Pozwalałaś na okrucieństwa z mojej strony. Poniżałem, wyzywałem, nie reagowałaś. Tak cię zdominowałem, że strach cię paraliżuje na mój widok? - wciąż milczała.

-Myślałem, że skoro wczoraj odważyłaś się mnie pocałować przestaniesz taka być. Ale dawna Bastet już nie powróci. Skoro nie chcesz nic z tym zrobić i nie przeszkadza ci jak się do ciebie odnoszę nie zamierzam tego zmieniać. Dałem ci przed chwilą szansę na zmienienie tego, nie skorzystałaś - szturchnąłem ją lekko w ramię.

Postanowiłem kontynuować dalszą jazdę. Powrót do kryjówki czarownicy zajmie kilka godzin, a więc szkoda marnować czas.

Trzy godziny później

Dotarliśmy na miejsce.

Zatrzymałem pojazd oraz wysiadłem z niego jako pierwszy. Otworzyłem przednie drzwi pasażera i siłą wyciągnąłem z samochodu czarownicę. Następnie zaciągnąłem ją do podziemi po domem, w których ją przetrzymywałem. Otworzyłem drzwi, a następnie wepchnąłem ją do środka. Dziewczyna upadła na ziemię. Podszedłem do niej wtedy, aby przeciąć więzy.

Zrobiłem kilka kroków w tył i już miałem opuścić pomieszczenie, gdy odważyła się do mnie odezwać.

-Proszę, nie zamykaj mnie tutaj, proszę, nie chcę tutaj być - błagała przez łzy.

-Potrafisz tylko płakać, brzydzę się tobą - uderzyłem dziewczynę.

-Swoją wcześniejszą szansę na zmianę zaprzepaściłaś milczeniem. Nie zmienię podejścia do ciebie, ale mogę być trochę łagodniejszy, jeśli odpowiesz mi, dlaczego pozwalasz sobie na takie traktowanie? - milczała.

Westchnąłem zrezygnowany, złapałem za klamkę i już miałem ją nacisnąć, gdy jednak Bastet zebrała się na odwagę.

-Bo nigdy nie przestałam cię kochać i choć mnie zraniłeś wciąż cię kochałam! - wykrzyczała z desperacją w głosie.

Zaskoczyła mnie, nie potrafiłem się do niej odwrócić. Nie spodziewałem się takiej odpowiedzi. Opuściłem pomieszczenie zostawiając ją samą w tych ponurych murach.