Podobno wiele rzeczy ma dwie wersje. Tą, którą widzimy, uważamy za Rzeczywistość, i tą prawdziwą. Ta pierwsza potocznie zwana jest Złudzeniem.

Złudzenie daje mi taki obraz: 

Jestem wrakiem człowieka, nikt nie chce rozmawiać ze mną, ani ja z innymi, nikomu nie ufam, nikomu się nie zwierzam, nikomu nic nie mówię.

A Rzeczywistość - taki:

Chwila.

Przecież jest taki sam.

Ale skąd masz to wiedzieć, co? Obchodzi Cię to jeszcze? Czy ja Cię obchodzę?

Chyba nigdy się nie dowiem.

Ale wiedz, że ty mnie tak.

I w Złudzeniu potrzebuję Cię w moim życiu.

A w Rzeczywistości jestem po prostu złamana.