Czwarty. Czwarte miejce było, jest i będzie najgorszym miejscem dla sportowca, zwłaszcza gdy przewaga Freitaga - Richarda, mojego Richiego - nade mną wzrastała.

Byłem rozdarty.

Z jednej strony się cieszyłem. Ze względu na niego i Dawida. Z drugiej czułem niedosyt. Bo to była zbyt niska lokata w stosunku do moich możliwości, oczekiwań kibiców... i jego.

Nawet nie wiedziałem, kiedy on stał się dla mnie kimś ważnym. Ale to jego wina, wina jego promiennego uśmiechu i cholernych dołeczków w policzkach, kiedy się uśmiechał, dodając do tego wiecznie rozwichrzone włosy, to wychodziła recepta na usidlenie mojego serca. Dokonał tego bez problemu. A ja przepadłem w jego uśmiechu i oczach. Ten ich blask... Coś niesamowitego.

I był tego nieświadomy.

Więc uśmiechnąłem się gorzko. Nie mogłem psuć jego dnia. Nie dziś.

Nie mogłem też wyznać swoich uczuć. Miałem Ewę. Kochałem ją i kochałem też Richarda.

Byłem rozdarty, a pocałunek - ten słodki pocałunek sprzed kilku tygodni - nie pomagał.

Rozdzierał jeszcze bardziej i bardziej.

(Widocznie tak miało być).