Dzisiaj mijają 4 lata od kiedy mnie opuściłeś. 2 razy w tygodniu przychodzę do twojego miejsca spoczynku, by porozmawiać z Tobą, spędzić jak najwięcej czasu, ale to nie to samo.

    Tęsknię za Twoim uśmiechem, za twoimi słodkimi, brązowymi oczami, za twoim poczuciem humoru i za pokorą, którą błyszczałeś podczas wywiadów. Brakuje mi twojej osoby w domu. Zawsze, gdy wracam, mam odczucie, że to był zły sen, który mi się przyśnił w pracy i zawsze wpadam w sidło rzeczywistości. Ja i Michael bardzo przeżyliśmy Twoje odejście, codziennie wspominamy przygody z Tobą, te podczas sezonu i po sezonie, czujemy, że jesteś wśród nas, patrzysz na nasze szczęście z góry.

    Ale mam dla Ciebie jedno pytanie. Czemu upiłeś się i wpadłeś pod samochód ? Czemu mówiłeś, że Twoje życie nie ma sensu, bo zachorowałeś na białaczkę? Mogłeś walczyć z nią i nie poddawać się. Zawsze tak mówiłeś, gdy trenowałeś do konkursów, a jak zachorowałeś to się poddałeś, uznałeś, że nic nie ma sensu. Rzuciłeś, skoki, zostawiłeś mnie, Michaela i całą rodzinę, by rozmyślać co zrobiłeś nie tak, że życie Cię ukarało. Nie patrzyłeś na to, że cierpimy razem z Tobą, nie chciałeś niczyjej pomocy, myślałeś, że poradzisz sobie sam ze wszystkim jak zawsze.

    Teraz zniknąłeś, może jesteś szczęśliwy, nie zaznajesz bólu, smutku, żalu i gniewu, ale my tak. Tęsknię za Tobą, Stefan. Chciałabym się obudzić z tego koszmaru i zobaczyć twoje ciało w łóżku uśmiechające się w moją stronę na dzień dobry. Kocham Cię, Stefan i cierpię bez Ciebie.

.....................................................................

Coś za dużo tych Austriaków chyba daję, następnym razem postaram się kogoś innego, obiecuję. Shot nie wyszedł za bardzo po mojej myśli, ale mam nadzieję, że się spodobał. Trochę mi smutno, że kończy się sezon, ale jestem mega zadowolona. Kamil zdobył większość co było do zdobycia. Drużyna zdobyła brąz na Igrzyskach Olimpijskich i trzecie miejsce w Pucharze Narodów. Mam nadzieję, ze kolejny sezon będzie podobny do tego. Do zobaczenia

Prochi ♥