Przypominam, że Sue jest w akademiku u Lucy, więc raczej jej matka tam nie mogła przyjść.

+

ZAPRASZAM NA "OBÓZ" I "KOPCIUSZEK"

________________________________________________________

- Liam? - patrzę z otwartą buzią na chłopaka. - Co ty tu robisz? - patrzę to na niego to na Lucy. Chyba już wiem co tu się dzieje.

- Ja przyszedłem tylko ... - nie wiedział jak się wytłumaczyć.

- Do Lucy? - Zapytałam z uniesiona brwią. - Dobra właź nim Cię ktoś zauważy. - Pociągnęłam go za ramię i wciągnęłam do pokoju.

Oboje stali zakłopotani nie wiedząc co mają zrobić.

- Mówcie. - ponagliłam ich.

- Nie ma o czym mówić... - próbowała się wymigać Lucy.

- Przecież mi możecie powiedzieć! - jęknełam.

Trochę to dziwne, jestem w akademiku i próbuję wyciągnąć informacje od mojego profesora i przyjaciółki.

- Powiedz jej. - Poddał się Liam.

- Ugh, dobra. My... tak jakby się spotykamy. - Próbowałam ukryć uśmiech cisnący mi się na usta, ale musiałam być twarda.

- Od jak dawna?

- Dwa tygodnie. - powiedziała zakłopotana Lucy.

- Nawet nie wiecie jak się cieszę! - zapiszczałam jak nastolatka, po czym rzuciłam się na szyję przyjaciółki.

- Nie jesteś zła? - zdziwiła się.

- Dlaczego miałabym? Tylko wiecie, ze musicie się dobrze ukrywać, bo inaczej będziecie mieć niezłe kłopoty.

- Tak, jesteśmy tego świadomi. - powiedział Liam.

- W takim razie pozostaje mi wam tylko pogratulować. - wyszczerzyłam się.

- Dzięki. - Liam usmiechnął się półgębkiem.

- Będę się zbierać, nie chcę wam przeszkadzać. Zgadamy się jeszcze Lu. Pa.

- Pa. - pomachała mi po czym zniknęłam za drzwiami.

Wybiegłam z akademika cała w skowronkach. Może Lucy dzięki Liamowi wreszcie się ustabilizuje, a nie będzie skakać z kwiatka na kwiatek.

Byłam tak zamyślona, że w końcu na kogoś wpadłam.

- Uważaj. - zaśmiał się znajomy głos.

- Cześć Alex- powiedziałam nie wiedząc co ze sobą zrobić.

- Co u Ciebie słychać? - zapytał wkładając ręce do kieszeni.

- Wszystko w porządku. - odpowiedziałam, no bo co mam mu powiedzieć? - A u Ciebie?

- Wszystko okej, moja dziewczyna jest w ciąży. - uśmiechnął się na wzmiankę o niej.

-Och, gratulacje. - Posłałam mu szczery uśmiech.

- Nadal jesteś z Zaynem? - zapytał.

- Tak, dobrze nam się układa.

- To dobrze. - po tym zdaniu zapadła między nami cisza.

- Przepraszam, ale muszę już iść, mam jeszcze coś do załatwienia. - skłamałam. Tak naprawdę to było naprawdę niezręcznie i chciałam stąd zniknąć.

- Dasz się zaprosić na kawę? - Zaskoczył mnie tym pytaniem.

- Umm, okej. Kiedy?

- Jutro? O której Ci pasuje?

- Zajęcia zaczynam dopiero o dwunastej, to może około dziesiątej? Przy okazji zjemy też śniadanie.

- Może być. Do zobaczenia.

- Pa. - pożegnałam się po czym rozeszliśmy się w swoje strony.

Idąc zauważyłam patrzącą mi się Sarah, która się głupio uśmiechała. O co chodzi tej kobiecie? Przeszłam obok niej obojętnie ignorując ją.

__________________________________________________________

Da, da, da.....

Cisza przed burzą.

Spaprałam to, bo pewnie teraz dużo osób się domyśli co będzie, ale na szczęście mam dla was w zapasie takie wielkie BUM! Więc zacznijcie się przygotowywać psychicznie :D