---

Masakit na ang mga binti ko sa tagal kong tumatakbo. Parang masyado na akong nalayo sa bahay. I should've taken my way to the left alley instead. Tsk! Bad idea.

Lumingon ako para makita ko ang nasa likuran ko nang magulat pa ako sa dapat ay na-anticipate ko na. Shit, those men are really up to something. They're putting so much effort in chasing me. Lumiko na naman ako, at ilang sandali pa ay hindi ko na alam kung nasaan ako. Medyo naaalala ko naman kung saan ako dumaan, I tried convincing myself, pero naguguluhan na ako sa nangyayari sa akin ngayon. Puwede namang iba na lang ang habulin nila. Bakit ako pa?

It's already afternoon, and I think I'm too far from home. Hahanapin ako nina Mom at Dad nito, e. Sasabihin nila, bakit ako late umuwi.

Hindi ba alam ng mga pangit na mokong na 'to na nagsasayang lang sila ng oras sa akin? Ang bilis ko kaya tumak—

Shit.

Sa pagtakbo ko, bigla akong may nakabanggang isang matangkad na lalaki. Nakaharang siya sa dadaanan ko, at ang agad kong napansin ay ang tattoo niyang noose na nasa pulso. Hindi pansinin ang design nito pati ang location, pero napansin ko agad 'yon.

Hindi ko na nakita ang mga pagmumukha ng mga mokong na naka-itim na humahabol sa akin, pero sigurado akong kasamahan nitong kaharap ko ang mga humahabol sa akin. Shit, really.

Wala na akong iba pang nagawa kung hindi ang sipain siya sa tiyan. At hindi ko inakalang gano'n kalakas ang sipa ko. Napahakbang siya patalikod, kaya mukhang na-distract naman na siya. I was surprised to see that I was still safe despite the fact that I did not do something immediately. Good thing. But what the heck? He did not even do anything to me.

Good thing, again, naalala kong may dala akong magagamit ko para sa self-defense. But damn it, ang bigat ng backpack ko. I rummaged my pocket, and I immediately got my pocketknife in my hand. Nagpatuloy ako sa pagtakbo, at hindi ko na inisip na gamitin pa ang pocketknife ko. I mean. . . hindi ko naman talaga planong gamitin 'to.

Pero umiral na ang takot sa akin. Marami sila. Hindi ko sila kakayanin kung maaabutan nila ako lalo na't isa akong duwag; nag-iisa rin ako. Pero isa lang ang naisip kong gawin kung sakali—ang tumakbo. It can be a cowardly thing for others, but it's the bravest thing I can do.

Pero 'yon nga, e. Marami sila. Baka mamaya, nasa susunod na eskinita lang sila. Pero 'wag naman sana.

Ah, aywan ko. Bahala na.

Kung kanina ay lumingon pa ako para makita kung nasaan na sila, ngayon, parang hindi ko na kakayanin. Nararamdaman ko na ang pagod. Bakit ba kasi napadpad ako rito sa walang-taong lugar? Dapat talaga hindi ako dumaan dito, e. If I didn't go here, I'm probably safe.

Habang pinipilit ko na lang tumakbo, napatapilok ako. Sa dinami-daming pagkakataon nga naman, oh. Sinubukan kong tumayo ulit nang madapa ako. Maaabutan ako nito, e. Sa mga oras na 'yon, isa na lamang ang nasa isip ko—ang sumuko.

Pero hindi pa rin nila ako naaabutan. I can still escape. Besides, may pocketknife naman ako, e. I immediately stood up, successful in convincing myself, and I ran again. Kahit na nararamdaman ko na ang sakit ng katawan ko, pinilit ko pa rin. At kahit 'di ko pa man sigurado, alam kong plano nila ang patayin ako.

Believe me, my life is in fucking danger. I can feel it.

I needed to get back home as soon as possible. There, our neighbors can help me.

Habang tumatakbo ako, pinag-igihan ko ang pagmamasid sa dinadaanan ko. May mga shop sa paligid, at may mga pangalan ang mga ito. . . pero hindi ko mabasa ang iba.

-

العصر الذهبي

-

Parang Arabic ang name ng shop. Wait, what? I thought while running. Nasaan ba ako?

Seriously, I didn't know where I was. As I sped up, I saw more shops and houses. Masyadong tahimik. Dumidilim na rin. Paano na lang kung makuha ako ng mga lalaking 'yon? Sino ang tutulong sa akin?

Nasa isip ko pa lang ay kinilabutan na ako. I could die. I could. . . fucking die. Maraming masasamang pangyayari ang patuloy na tumakbo sa isipan ko, at nabuhay bigla ang dugo ko. Bumilis pa lalo ang tibok ng puso ko. I have to find a place that can hide me from them if there will be no one that can help me.

Ilan pang structures ang nadaanan ko sa pagtakbo ko. Hindi ko na na-identify pa kung ano ang mga structures na 'yon, pero kumanan pa rin ako sa isang street na wala pa ring tao. Umasa na lang akong mawawala ako sa paningin ng mga lalaking 'yon.

Mas nabilisan ko pa ang pagtakbo ko. May nakita rin akong neon lights mula sa 'di kalayuan. It seems like this is the place I can hide in.

Habang palapit nang palapit ang pinanggalingan ng liwanag, naramdaman ko ang pagiging safe ko. . . pero hindi ako dapat maging panatag.

Nang nakalapit na ako sa pinanggalingan ng ilaw, agad akong umakyat sa three-step na hagdanan nito. I quickly pushed the door made of glass, and finally, I was inside the place.

I don't care if this is a bar, house, or shop. Mukha namang walang taong magagalit. All I need right now is a place to hide myself in since I'm probably out of their sight. And if there are people here, they can probably help me.

The walls were tinted with the bluish light of the place. The place looked like a bar's lobby. . . or whatever. There was a counter covered in neon lights, but nothing in sight could be served. No one was in sight.

Slowly, I became conscious of things I weren't thinking back when I was running. What if the men in black find me? Napatitig ako sa mga bintana, and my feet led me to a place far from the windows.

"Stephanie?"

Napatingin ako sa likod ko nang marinig ko ang pangalan ko. I saw someone. She was wearing a rosewood pink mask. I think I know her.

Plus, she knows my name.

"Paano mo ako nakilala?" ang tanong kong mapangkilatis.

"Hindi mo ba ako nakikilala?" she said, looking from left to right, as if checking if anyone was around.

She looks familiar. Tiningnan ko nang maigi ang features niya, and I could say that she is beautiful even without that rosewood mask. Ang bagsak niyang buhok. . . ang masasaya niyang mga mata.

"Lannie?" ang tanong ko, at niyakap ko agad siya. Goodness, we only hug when the situation is really bad, but now, I don't care. I just had the worst situation in my life. . . so far.

"Lannie, itago mo ako, please. . ." ang pabulong kong sabi nang unti-unti kong naramdaman ang pagod.

"Bakit? Ano'ng nangyari?" ang tanong niya habang hinihimas nang marahan ang likod ko. "Naka-uniform ka pa, ah?"

"May mga. . . may mga h-humahabol sa aking mga lalaking naka-itim," ang sabi ko habang naghahabol ng hininga. "N-nasaan tayo?"

Sa pangalawang pagkakataon, napagod na naman ako, at pakiramdam ko, this time, babagsak na ako.

"Don't worry about it," ang sabi niya habang yakap-yakap pa rin ako. "You're safe now."

She's the only one I have right now, but I don't know what to do. I felt so drained, yet I still managed to look around the place because I felt something. I tried to hide my pocketknife as subtly as possible.

"P-parang nakapunta na ako r-rito, Lannie," ang sabi ko habang humihikbi. I was about to die. I was being chased. I ran along streets I was never familiar with.

"I know. . . I know." Iyon lang ang mga salitang nasabi niya bago mandilim ang paningin ko. Dahan-dahan kong naramdaman ang pagkawala ng lakas ng mga tuhod ko. I fell down, but I felt that Lannie caught me in her arms. Good thing, I found her here. Thank goodness, seriously.

"Maddie, tulungan mo ako! Maddie, quickly! Si Stephanie!"

"Bakit siya nandito? Ano'ng nangyari?"

"Kailangan natin siyang mauwi sa bahay ni—"

---