Simula noong gumala kaming dalawa ni Isaiah, talagang mas naging close kami sa isa’t isa. I can’t imagine na hahantong sa gan’to ang pagiging close namin. Simula noong Sunday, frequently na kami nag-uusap. We even update each other on what’s going on in our daily lives.

Tatlong araw makaraan ang Palm Sunday, sumapit na ang Moundy Thursday. Ito ang araw ng pagsisimula ng pagiging hectic ng simbahan namin sa mga gagawing activities. Maraming mga pinaghahandaan at talagang maraming tao sa Misa, marami ring mga taong nakikinig ng Pabasa.

The “Pasyon Pabasa” or “The Passion of Christ” is a week-long reading of the life of Jesus Christ, on when he was born to when he died in crucifixion.

The Pasyon, on the other hand is an epic poem that elderly women in our city used to sing with microphones on, the sound ranges from the basilica to the streets and homes of the people surrounding it.

Maingay ang pabasa, maghapon-magdamag din itong ginagawa and it is continuous for five days. Naka-plano ang aming basilica para sa mga kakanta ng Pasyon Pabasa sa araw ng Huwebes Santo, at isa ako sa mga kakanta no’n.

To my unluckiness, napunta ang schedule ko sa alas diyes ng gabi. Kasi pauunahin na raw munang kumanta ng pasyon ang mga matatanda since hindi na mabuti sa kanila ang pagpupuyat. Magkasunod kami ni Martha na napili, alas nuebe y media siya at kasunod ko siyang alas diyes.

Nakatanaw ako sa bintana ng bus kung saan ako nakasakay ngayon. Walong kanto lang naman ang layo ng basilica sa bahay namin at p’wede ko lang naman ding lakarin pero hindi pumayag si Mama, pinag-bus niya ako at magco-commute raw ako or else ay ’di niya na ’ko patutuluyin.

Bumungad sa paningin ko ang magandang facade ng basilica. Ang ganda talaga nito kapag gabi, ngayon lang ulit ako nakapunta rito nang gan’tong oras. Puro kasi umaga ang duties ko bilang isang choir singer, so parating umaga ko lang din nakikita ang simbahan.

When I went off the bus, I was enamored of the night aura of the surrounding city. The smell of the a city that was bound not to sleep, the cold humidity of Nueva Esperanza at night really gives off a one of a kind vibe. It feels nice to be out here at this hour.

Nagpatuloy akong lumakad patungo sa plaza sa harap ng simbahan kung saan ay napapalibutan ito ng mga sculptures ng mga santo. Sa paanan ng mga estatuwa ay may solar-generated lights na umiilaw kapagka-lubog ng araw. Mula paanan hanggang sa ulo ay nadadampian ng liwanag ang estatwa ng mga santo na pininturahang puti.

The golden paint of the buildings of the basilica gives its ambient view. There were also lights focused on the image of Saint Clement the Third, the church’s and the city’s patron saint.

It was placed on the bottom of the images of the risen Christ and the Nuestra Señora del Santisimo Rosario de Manaoag or the Blessed Virgin Mary of Manaoag holding the Baby Jesus. On the bottom is two cherubim holding a clock, the clock is timed accurately and not just a display.

All the images of the saints and the image of Christ and the Virgin Mary at the facade of the church were covered with a violet veil, it is a tradition to cover these particular images on Passiontide or the last two weeks of the Lenten Season.

Veiling these images symbolizes the darkness without faith. Without the invisible made visible, the Incarnation and Christ's Life, Passion, Death and Resurrection, there would be no saints, no Mass, no Christmas, no Easter, no feasts or celebrations.

Engraved at the edge of the center of the clock is the sun, at the center of the sun are three letters—JHS—means Jesus Hominum Salvator or Jesus Savior of Mankind. The side of the clock were numbers, and at the edge of the clock are the words; “Ad Majorem Dei Gloriam” which means; “For the Greater Glory of God.”

I learned all this in my Religion class in Academia de San Gregorio, they were quite informative in telling the details behind the parts of the church and its meaning. As for me, I quite know a lot since I’m a person fascinated to churches and I can say that I have a stable relation with God.

Maririnig din ang talagang sanhi ng ipinunta ko rito, ang pasyon. Malakas ito at ang boses ng kumakanta ay umaalingawngaw sa buong paligid. Matapos kong pagmuni-munihan ang facade ng basilica ay pumasok na nga ako rito, dito ko narinig pang lalo ang himig ng kumakanta ng pasyon—malamang ay si Martha na ito, boses pa lang, eh.

Bumungad sa ’kin ang lingguhan kong environment, ang loob ng simbahang ito. I quickly went to Martha at the seat before the altar where she sings the Passion of Christ alone on the microphone. There were people there who sings with her but they were too shy to put their voice on mic.

Naglakad ako sa aisle ng simbahan patungo sa puwesto nila, I sat beside them and reserved my voice for later. Nang nagkatinginan kami ni Martha, nginitian lang niya ako dahil kumakanta pa siya. Pero alam ko namang gusto niya akong batiin.

When nine-thirty came to time, it was my turn to sing. Martha approached me to say hi, I smiled at her and waved before I talk but she stopped me.

“Ah, ah, ah! ’Wag kang magsasalita, kailangang i-reserve mo ang boses mo.” Ngisi niya, napakunot naman ang noo ko.

Ka-OA naman ni Martha, para greet lang, eh. Sinunod ko na lang siya for whatever she likes. Tumango na lang ako at pumunta na nga ako sa upuan katabi ng mic, kinuha ko ang isang kopya ng pasyon at tinignan ko kung saan huminto si Martha.

Umalis na rin ang mga kasama niya kanina, naiwan akong mag-isa sa upuan, hindi naman ako nalulungkot kasi I prefer to be alone when it comes to this.

“Oh siya, mauna na ’kot baka maisumpa pa ’ko ng aking ina kapag lumagpas ako sa curfew na pinataw niya sa ’kin. Sige, Delliah, see you na lang sa Senaculo bukas!” paalam ni Martha.

Tumango na lang ako sa kan’ya kasi ayaw nga niya akong pagsalitain. Nang makaalis nga siya ay humarap na ’ko sa altar, I looked at the retablo. The images there were covered with purple cloth, signifying to heighten our senses and build within us a longing for Easter Sunday.

Saglit pa ’kong luminga at may pagkagulat akong naramdaman nang makita ko si Isaiah, kagaya ng suot ko ang suot niya ngayon, white t-shirt, pantalon, at rubber shoes. Lumapit siya sa ’kin nang may ngiti sa mga labi niya.

“What are you doing here at this hour? May serve ka ba?” I asked him but he shushed me.

“’Wag ka magsalita, i-reserve mo ’yang boses mo para sa pasyon. Baka malatin ka if so.” Ngiti niya.

Para rin siyang si Martha, tumahimik na lang ako ngunit nanatili ang tingin ko kay Isaiah. He smiled and he sat next to me. Kumuha siya ng isang kopya ng pasyon at ng mic na ikinagulat ko.

“What the?! Kakanta ka ng pasyon?!” I gaped. Nabigla ako sa ginawa niya.

“Yeah, wala ka kasing kasama kaya sasamahan na kita. Don’t worry, I got this.” Ngisi niya sa ’kin at kinindatan niya ’ko.

Bahagya akong kinabahan, hindi ko inaasahan ang gagawin niya. Does he really want to make me feel like this or this is just happening? God is really playful with my fate, and I like what he’s doing now.

“Thank you, Lord.” I whispered to myself and I looked at Isaiah.

“Sige, tara na mag-pasyon.” Ngiti ko.

Sabay naming tinignan ang pahinang hinintuan ng mga nagpapasyon kanina at sabay din namin ’yong kinanta. Nabigla ako sa boses ni Isaiah, it was soothing and a melody to my ear.

“Ang wika’t sabi sa sulat...”

“Ng isang propetang hayag...”

“Kung dumating ang Mesiyas...”

“Sa silanga’y sisikat...”

“Isang astrong maliwanag...”

His voice blended unto mine and as we sing, I noticed that some people inside the basilica are taking videos of us. Hindi ko marinig ang mga sinasabi ng mga tao sa paligid namin, pero sa tuwing lumilinga ako sa pagsasalitan namin ng part ni Isaiah ay nakangiti silang pinagmamasdan kami.

Duetting the guy that I really like was one of the best feelings I felt throughout my life. I didn’t know that Isaiah has a nice voice, and that he was fit for being a choir, too!

Trenta minutos kaming kumakanta nang walang tigil, salitang mabilis sa bawat part at minsan ay sumasabay ako sa kan’ya at siya naman sa ’kin. I didn’t felt any particular feeling of awkwardness. I and him were there to sing, so what was to be awkward by that?

Nang matapos kami sa pagkanta ay dumating na rin ang kasunod ko namin. Magkasama kami ni Isaiah na pumunta sa sulok nitong basilica kung saan ay may mga taong inatasang magdala ng pagkaing kakain ng mga kumakanta sa pasyon or p’wede rin namang kumuha ang mga parishioners sa loob ng basilica.

Kumuha kaming parehas ni Isaiah ng tinapay at kape, kailangan ko ng init sa lalamunan ko after all those singing. Hindi ko gaanong dinamihan ang asukal ng kape dahil baka dito pa lang ako tuluyang malatin, magagasgas kasi ang lalamunan kapag gayong trenta minutos Kang kumanta saka ka uminom ng matamis.

While drinking my coffee and eating the piece of bread that I got, I’m with Isaiah. Hindi kami nagkikibuan dahil nais naming ipahinga ang mga boses namin, hanggang nga sa makapag-pahinga na kami.

We then talked about our duet and we did some chit-chats about various things before we both called it a night. Sa mga nangyari ngayong araw ay ito na yata ang pinakatumatak sa ’kin. I never knew that Isaiah has a hidden talent buried inside him.