Ένας δυνατός ήχος ακούγεται και ξυπνά την Άνταλαϊν.

"Καλημέρα" της λέει ο Τρίσταν και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού της

"Καλημέρα"σηκώνεται και κάθεται και αυτή

Η πόρτα ανοίγει με ένα τρίξιμο και μέσα μπαίνει  ο Γκας.

"Σηκωθείτε όλοι!Φάλκονς,μαζί μου. Σλότερ,με τον Ντιάμπλο. Οι υπόλοιποι εδώ"

Η Άνταλαϊν κοιτά  επίμονα τον Τρίσταν,και τα  ανοιχτά πράσινα μάτια του,είναι καρφωμένα στα δικά της.

Αν και ανάμεσα τους δεν υπήρχε αυτή η οικειότητα που υπήρχε ανάμεσα σε αυτήν και τον Γκας,κάτι μέσα της της έλεγε να προσπαθήσει.

Η Άνταλαϊν ποτέ δεν ήταν αυτό το είδος κοριτσιού που θα άρχιζε τη συζήτηση με κάποιο αγόρι,και θα μπορούσε να μιλάει μαζί του για πολλή ώρα,χωρίς να ντρέπεται,να φοβάται τι θα πει ή να νιώθει κάπως άβολα.

Πάντα περίμενε να κάνουν οι άλλοι το πρώτο βήμα,όπως είχε γίνει και με τον Ντάνιελ.Είχε καθίσει μαζί της στο μάθημα της φυσικής και άρχισε να της μιλάει. Μια φορά βγήκαν μαζί,η μια έγινε δύο,οι δύο τρεις,και στο τέλος βρέθηκαν να αποκαλούν ο ένας τον άλλον "η κοπέλα μου" και "το αγόρι μου". 

"Άνταλαϊν!Άκουσες τι είπα;" την βγάζει από τις σκέψεις της ο Γκας

"Εμ...δεν..."

"Είπα ότι σήμερα θα έρθεις εσύ μαζί μου και με τον Ρέιζορ,και οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν εδώ,με τον Αξ"

"Οκέι" πάει δίπλα στον Γκας

Σε λίγο,ο Αξ παίρνει τους άλλους και η Άνταλαϊν με τον Γκας πήγαν στο βαν,όπου βρίσκεται  ήδη ο Ρέιζορ.

"Θα σκέφτεσαι γιατί χθες δεν σε πήρα μαζί με τους άλλους,και σε παίρνω σήμερα μόνη σου..." της λέει

"Αυτό ακριβώς αναρωτιέμαι" του απαντάει αυτή

"Επειδή...θέλω να σε παιδέψω λίγο...Η σημερινή δουλειά είναι λίγο πιο δύσκολη..."

Η Άνταλαϊν γυρίζει το κεφάλι της στον Γκας,αναζητώντας μια εξήγηση.

"Ο τύπος είναι μπάτσος. Πρέπει να μπούμε στο σπίτι,αλλά σίγουρα θα έχει συναγερμό. Μόλις μπούμε, πρέπει να σιγουρευτούμε ότι κανείς δεν μας είδε,και πως δεν υπάρχει καμία παγίδα μέσα...Πρέπει να τον πετύχουμε στον ύπνο,και μετά αναλαμβάνεις εσύ Γκας. Εσυ--"δείχνει την Άνταλαϊν"Εσύ θα κάνεις μικρές δουλειές,όπως το να βάλεις το οινόπνευμα στο στόμα του,για να μην ξυπνήσει"

"Και το σχολείο; Είχατε πει ότι θα μας πηγαίνατε σήμερα"

"Το είχα ξεχάσει αυτό"κάνει ο Ρέιζορ σκεπτικός"Γκας,πάρε τους άλλους και πες τους να πάνε τους Φάλκονς και τους Σλότερ στο σχολείο. Οι άλλοι δεν χρειάζεται να πάνε."

Ο Γκας υπακούει.

"Ελα" είπε η φωνή από το τηλέφωνο

"Πάνε τους άλλους στο σχολείο."

"Καλά"

Το βαν σταματάει έξω από το σπίτι της.

Την προηγούμενη μέρα,άφησαν την πόρτα ξεκλείδωτη,αλλά όχι ανοικτή,για να μην καταλάβει κανείς τίποτα.

Ο Γκας κατεβαίνει και ακολουθεί την Άνταλαϊν μέχρι το δωμάτιο της.

Αυτή,βάζει βιαστικά μερικά βιβλία και τετράδια στην τσάντα της και την παίρνει στον ώμο.

Ο Γκας κοιτάζει γύρω στο δωμάτιο.

Παρατηρεί  τις ζωγραφιές που είναι κολλημένες στον τοίχο.

"Εσύ τις ζωγράφισες;" ρωτά την Άνταλαϊν

"Ναι,σου αρέσουν;"

"Είναι...πολύ ωραίες"λέει  αυτός"Αλλά γιατί δεν χρησιμοποιείς χρώματα;"

"Γιατί κάθε τι χρωματιστό φεύγει από μέσα μου όταν είμαι στενοχωρημένη. Και συνήθως ζωγραφίζω τότε..."

Κατεβαίνουν  πάλι στο βαν.

Σταματούν ένα στενό πριν από το σχολείο. Ο Ρέιζορ λέει να την πάει μέχρι μέσα,αλλά ο Γκας προσφέρθηκε να την πάει αυτός. Δεν θα άφηνε ποτέ την Άνταλαϊν μόνη της μαζί με τον Ρέιζορ,φοβόταν.  Φοβόταν ότι θα τη σκότωνε,παρόλο που το είχε υποσχεθεί ότι δεν θα την πειράξει.

Ανοίγει την πόρτα και κατεβαίνουν μαζί.

Την πάει μέχρι την πόρτα,της λέει  καλημέρα και φεύγει.

Η Άνταλαϊν,προσπεργάσιμες μερικές παρέες μαθητών και πηγαίνει  να αφήσει την τσάντα της στην τάξη.
Βγαίνει  πάλι έξω και κάθεται  μόνη της στο πιο απομακρυσμένο παγκάκι της αυλής,σίγουρη ότι θα περάσει μια ακόμη μέρα στο σχολείο όπου όλοι θα αγνοούν την ύπαρξη της...

"Ποιος ήταν αυτός Άνταλαϊν;" ακούει τη φωνή της Τζέσι

"Ήταν...ένας φίλος μου" απαντά  εκείνη

"Να μας τον γνωρίσεις τότε"

"Ναι,δε θα παραλείψω"λέει σιγανα όταν η Τζέσι αρχίζει  να απομακρύνεται.

Η Τζέσι. Κάποτε η Άνταλαϊν ερχόταν να γίνει σαν και αυτήν: να κάνει παρέα με πολλά άτομα,να  την συμπαθούν όλοι χωρίς καν να προσπαθεί και...να είναι όμορφη. Αυτή ποτέ δεν ένιωσε όμορφη. Πότε δεν είχε κάποιον να της το πει, να της το δείξει. Τώρα πια δεν την ενδιαφέρει καθόλου. Έχει αποδεχτεί πια ότι δεν αξίζει τίποτα,δεν αντέχει να περιμένει άλλο κάτι που δεν θα έρθει ποτέ.

Μετά το μάθημα,το βαν περιμένει έξω από την είσοδο. Ο Ρέιζορ ανοίγει την πόρτα και η Άνταλαϊν μπαίνει  γρήγορα μέσα.

[...]

"Γρήγορα!"ψυθιρίζει ο Αξ και ο Γκας αρχίζει να περπατάει γρηγορότερα

Αφού σιγουρεύονται  ότι κανείς δεν τους βλέπει,προχωρούν προς την είσοδο.

Ανεβαίνουν από τα κάγκελα,οι γείτονες κοιμούνται,κανείς δεν θα τους δει.

Ανοίγουν  την πόρτα με ευκολία. Τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο όσο έλεγαν ότι είναι. Δεν είχε συναγερμό,ούτε παγίδες.

"Το οινόπνευμα!" λέει στην Άνταλαϊν

Το φέρνει στο πρόσωπο του θύματος.

Ο Γκας βγάζει ένα μαχαίρι.

Η Άνταλαϊν γυρίζει, για να μην τον δει να σκοτώνει τον αστυνομικό. Μέχρι τώρα,έχει δει μόνο την καλή πλευρά του,αυτόν τον ήρεμο 17χρονο Κόνορ, που ίσως κρύβει βαθιά κάτω από τον σκληρό και  άκαρδο Γκας.

Ο Ρέιζορ την πιάνει σφιχτά και γυρίζει το κεφάλι της προς τον Γκας.

Εκείνος,χώνει το μαχαίρι λίγο πιο κάτω από την καρδιά του άντρα. Το τραβάει και σκίζει την κοιλιά του.

Η Άνταλαϊν νομίζει πως θέλει να κάνει εμετό από το θέαμα. Έχει δει τέτοια στις ταινίες,αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση...

Ο Γκας κόβει το θύμα και σε άλλα μέρη του σώματος,και φαίνεται να το απολαμβάνει. Σε όλη την διαδικασία,ένα μικρό χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

"Τελείωσα" τους λέει και βγαίνει πρώτος

Στο βαν,βάζει το μαχαίρι σε μια σακούλα και σκουπίζει τα χέρια του.

"Γιατί τον σκοτώσατε; Είπατε ότι θα σκοτώνετε μόνο ενόχους...Τι μπορεί να σας έκανε ένας απλός αστυνομικός;" ρωτάει η Άνταλαϊν

"Ρατσιστικές αντιλήψεις. Έχει σκοτώσει μαύρους,γιατί τους θεωρεί κατώτερους"

"Μα,αυτό δεν είναι έγκλημα. Είναι λάθος πεποίθηση..."

"Για μας είναι"

Μέχρι το κτήριο,δεν μιλάει κανείς.

Εκεί,ο Ρέιζορ φεύγει στο δωμάτιο που κοιμούνται,ο Γκας πλένει τα χέρια του και το μαχαίρι,και η Άνταλαϊν εξηγεί στους άλλους τη σκηνή της δολοφονίας.

Όλοι πηγαίνουν για το "βραδινό",που ουσιαστικά είναι ένα κεσεδάκι γιαούρτι,για να το μοιραστούν 4 άτομα. Ο Τρίσταν μένει μαζί της.

"Γειά" έρχεται δίπλα της στο παράθυρο

"Γειά σου"

"Πως πάει;"

"Κοίτα,αν εξαιρέσουμε το ότι μια δεκαριά άγνωστοι με απήγαγαν χθες,με έφεραν εδώ και με αναγκάζουν να γίνω δολοφόνος,όλα καλά...εσύ;"

Γελάνε μαζί.

Μετά το βραδινό,τα φώτα κλείνουν αυτόματα και όλοι κοιμούνται.

Όλοι,εκτός από τον Γκας.

"Δεν πρέπει να τον αφήσω να την σκοτώσει,πρέπει να την προστατεύσω...Άλλωστε,αυτό δεν κάνουν οι φίλοι; Και εγώ είμαι μόνο φίλος της,εε;"σκέφτεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι

"Προς το παρόν..." απαντάει μια φωνούλα μέσα του.

Σε αυτά τα 1-2 άτομα...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ 12 ΚΕΦΑΛΑΙΑ 😢😢😢

Δεν έχω πολύ έμπνευση γενικά αλλά...ναι...😓😓😓😓

Σήμερα θα βάλω άλλα δύο κεφάλαια😄😌✌(χάλια θα είναι 😞😣😞)

Σι γιου,άι γκες😔😑😶