Κοιτούσε αδιάφορα τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Ευτυχώς ήταν μόνη στο σπίτι.

[...]

"Αφήστε με!Που με πάτε;Ποιοι είστε;" είπε υψώνοντας τη φωνή της

Οι άντρες με τις κουκούλες την αγνόησαν. Πήραν ένα μαύρο μαντήλι και της έδεσαν το στόμα.

Ένας από αυτούς,την σήκωσε στους ώμους του και την έβγαλε έξω από το σπίτι.Έλυσε το μαντήλι από το στόμα της,αλλά της έδεσε τα χέρια,και την έβαλε στο πίσω μέρος ενός μπλε φορτηγού,αυτός έκατσε στη θέση του συνοδηγού.

"The Silver Wolves" η Άνταλαϊν διάβασε χαμηλόφωνα τα άσπρα γράμματα στο πίσω μέρος της μαύρης ζακέτας του

"Αυτοί ήμαστε"της είπε εκείνος"Είμαι ο Κόνορ"

Της δημιουργήθηκαν πολλές απορίες. Ποιοι ακριβώς ήταν; Τι ήθελαν από αυτήν; Πως έμαθαν που μένει; Που θα την πήγαιναν;

"Κόνορ;"αυτός γυρίζει να την κοιτάξει.

Τα μάτια του έχουν ένα σκούρο γαλάζιο χρώμα. Τα μαλλιά του,ανακατεμμένα από την κουκούλα που φορούσε νωρίτερα,και το σώμα του,δείχνουν πως είναι περίπου στην ηλικία της.

"Γιατί το κάνετε όλο αυτό;Τι έκανα;" τον ρωτάει ήρεμα

"Θα τα μάθεις όλα. Περίμενε."την κοιτάει και της χαρίζει κάτι που μοιάζει με χαμόγελο

Σε λίγο,όλοι οι υπόλοιποι μπαίνουν βιαστικά στο βαν.

Ο μεγαλύτερος σε ηλικία,υποθέτει η Άνταλαϊν,είναι ο οδηγός.

"Ρέιζορ!"φωνάζει ένας από αυτούς που κάθονται δίπλα της,στο πίσω μέρος του βαν και ο οδηγός γυρίζει για μια στιγμή,για να του δείξει ότι τον ακούει.

"Ο Gash(Α/Ν:Γκας στα υπόλοιπα κεφάλαια)μίλησε μαζί της.Μπορεί να της είπε για την ομάδα.Αν το έκανε,θα τον διώξεις.Έτσι και αλλιώς είναι καινούριος"

Ο Κόνορ γυρίζει νευριασμένος,κάτι που βοηθάει την Άνταλαϊν να καταλάβει πως 'Γκας' είναι το ψευδώνυμο του.

"Δεν της είπα τίποτα!"λέει δυνατά, σπαζοντας την ησυχία στο αυτοκίνητο. "Της είπα να περιμένει..."

Το βαν σταματάει κάπου έξω από την πόλη. Οι πίσω πόρτες ανοίγουν και ο Ρέιζορ έρχεται, την τραβάει απότομα έξω.

Κοιτάει γύρω της. Ένα κόκκινο μεγάλο κτήριο είναι μπροστά της.

"Νόκερ,άνοιξε την πόρτα!"

Ένας νέος,μοιάζει λίγο παραπάνω από 20 χρόνων,υπακούει.

Ανοίγει την πόρτα και ο Γκας τραβάει την Άνταλαϊν μέσα.

Το κόκκινο κτήριο,μοιάζει ακόμη μεγαλύτερο από μέσα.

Προσπερνούν πόρτες,με αριθμούς και ονόματα,και φτάνουν σε ένα δωμάτιο που μοιάζει με ιατρείο.

Μια ξανθιά γυναίκα,στην ηλικία του Ρέιζορ μάλλον,τους κάνει νόημα να περάσουν.

Ο Γκας αφήνει την Άνταλαϊν,η οποία προχωράει διστακτικά προς το μέρος αυτής της γυναίκας.

"Μάργκο,αυτή είναι η καινούρια" της λέει ο Γκας

"Η τελευταία;" ρωτάει εκείνη και κοιταει την Άνταλαϊν από πάνω μέχρι κάτω

"Μάλλον" κάνει ο Γκας και κάθεται σε μια καρέκλα στην άκρη του δωματίου

"Κάθισε"της λέει η Μάργκο

Ξαπλώνει σε ένα από τα κρεβάτια.

Η Μάργκο της κάνει διάφορες εξετάσεις,βάζει και βγάζει βελόνες στα χέρια της και στο τέλος της δίνει ένα ποτήρι νερό και την αφήνει να ξεκουραστεί.

"Θα επιστρέψω σε ένα τέταρτο,για το δύσκολο μέρος" λέει και κλείνει δυνατά την πόρτα
"Κόνορ,τι εννοεί ' το δύσκολο μέρος';" του λέει

"Δεν θα με λες Κόνορ,κανείς δεν με λέει έτσι.Εδώ είμαι ο Γκας"της λέει σοβαρά"Όσο για αυτό,εννοεί το τσιπάκι"

"Ποιο;"

"Αυτό που θα μας βοηθάει να σε εντοπίζουμε"γελάει αυθόρμητα

Η Άνταλαϊν κουνάει το κεφάλι της για να δείξει ότι κατάλαβε.

"Άνταλαϊν;Τι τάξη πας;"τη ρωτάει και σηκώνεται από την καρέκλα

"Δευ--Δευτέρα λυκείου"απαντάει αυτή

"Και γω,αν πήγαινα ακόμη σχολείο"

"Το παράτησες; Γιατί;" τον ρωτάει η Άνταλαϊν αλλά τους διακόπτει η Μάργκο

"Ξάπλωσε" της λέει επιτακτικά

Η Άνταλαϊν την ακούει.

"Γύρισε"

Γυρίζει την πλάτη.

Ο Γκας πλησιάζει.

"Γκας,κράτα τα μαλλιά της από την άλλη"

Το κρύο χέρι του Γκας ακουμπάει απαλά τον λαιμό της, πιάνει όλα τα μαλλιά και τα κρατάει σφιχτά στην άλλη πλευρά.

Ένα μηχάνημα που μοιάζει σαν όπλο είναι δίπλα από το πρόσωπο της.

Τα χέρια της Μάργκο το σηκώνουν και το βάζουν στη δεξιά πλευρά του λαιμού της.

"Κλείσε τα μάτια σου" της λέει αυτή

Με το άλλο του χέρι,ο Γκας σφίγγει το δικό της,αυτή κάνει το ίδιο.

Μόλις η Μάργκο πατάει τη σκανδάλη,η Άνταλαϊν νιώθει κάτι να τις τρυπάει το δέρμα και αμέσως σφίγγει πιο δυνατά το χέρι του Γκας.

"Εντάξει,αυτό ήταν"ανακοινώνει η Μάργκο"Είναι επίσημα μέλος"

"Σήκω πάνω"της λέει ο Γκας"Και ακολούθησε με"

Δεν καταλαβαίνει πολλά,παρόλα αυτά κάνει ότι της λέει ο Γκας. Σηκώνεται και περπατάει από πίσω του.

Την οδηγεί σε ένα άλλο δωμάτιο,στο τέλος του κτηρίου.

Αυτό το δωμάτιο δεν είναι περίεργο. Είναι σαν ένα συνηθισμένο δωμάτιο ξενοδοχείου. Έχει πολλές κουκέτες και δίπλα στο παράθυρο, που δεν ανοίγει,είναι πολλά παιδιά.

Μερικά είναι μικρά,μάλιστα ένα φαίνεται μικρότερο από 5,ενώ αλλά είναι σαν αυτήν, ίσως λίγο μικρότερα ή μεγαλύτερα.

"Εκεί είναι η ομάδα σου"της λέει ο Γκας και της δείχνει 5 άτομα καθισμένα στα κρεβάτια.

"Πήγαινε να τους γνωρίσεις.Το βράδυ θα σας μιλήσει ο Ρέιζορ"λέει και φεύγει.

Η Άνταλαϊν πλησιάζει τα πέντε παιδιά.

"Γειά" της λέει κάποιος από αυτούς"Είμαι ο Άνταμ,είμαι 16"

"Εγώ είμαι η Λάβεντερ"λέει μια  κοπέλα με καστανόξανθα μαλλιά"Και εγώ είμαι 16"

"Με λένε Σκοτ...σε λίγες μέρες θα είμαι δεκαοχτώ" λέει ένας άλλος

"Και εγώ είμαι ο Τρίσταν"λέει μια φωνή από πίσω της"Εγώ είμαι δεκαεφτά"

Η φωνή ανήκει σε ένα αγόρι με σκούρα καστανά μαλλιά και ανοιχτά πράσινα μάτια,αυτή η αντίθεση στα χαρακτηριστικά του κάνει εντύπωση στην Άνταλαϊν. Είναι όμορφος. Ναι,είναι. Και θα έκανε τα πάντα για να τον γνωρίσει καλύτερα. Αν Βέβαια δεν είχαν συμβεί όλα αυτά: αν δεν την είχε απαγάγει μια ομάδα αντρών ξαφνικά,αν δεν είχε ένα τσιπάκι στο λαιμό της που τους δείχνει που βρίσκεται ανά πάσα στιγμή,αν ήξερε το λόγο για τον οποίο βρισκόταν εκεί...

Παρατηρεί ότι και αυτοί φοράνε όλοι ίδιες ζακέτες. Ψάχνει για το "Silver Wolves"στο πίσω μέρος,αλλά αντί για αυτό,βλέπει γραμμένο "The Falcons".

"Ορίστε" της πετάει ο Σκοτ μια ίδια"Αυτή είναι δική σου"

Η Άνταλαϊν,αφηρημένη δεν πιάνει τη ζακέτα,που πηγαίνει στο κεφάλι του Τρίσταν,και αυτός της τη δίνει.

Τη φοράει πάνω από τη λεπτή αμάνικη μπλούζα της και κλείνει το φερμουάρ.

"Ξέρει κανείς γιατί μας έφεραν εδώ;" ρωτάει

Η Λάβεντερ της κάνει χώρο να καθίσει στο κρεβάτι.

"Δεν έχουμε ιδέα"της λέει

"Θα μάθουμε το βράδυ" προσθέτει ο Άνταμ

"Πως...πως σε πήραν;"τη ρωτάει ο Τρίσταν

"Οι γονείς μου λείπουν,είναι στην Αφρική εδώ και δύο βδομάδες"λέει και την κοιτάνε περίεργα"είναι γιατροί...Ήμουν μόνη στο σπίτι και άκουσα θόρυβο. Άνοιξα να δω ποιος είναι και την επόμενη στιγμή ήμουν στο βαν και με έφεραν εδώ. Εσύ;"

"Ήμουν στο γήπεδο. Και με πλησίασε αυτός που πουλούσε σνακ. Μου είπε να τον ακολουθήσω,δεν δέχτηκα, με σήκωσε και με έβγαλε έξω από το γήπεδο.O Γκας ήταν."

"Μεσημεριανό!"φωνάζει το μικρό παιδί από την άλλη ομάδα.

Η Άνταλαϊν προσπαθεί να δει τι γράφουν οι δικές τους ζακέτες αλλά δεν τα καταφέρνει.

Όλοι,μπαίνουν σε μια σειρά και περιμένουν να ανοίξει η πόρτα.

"Δεν θα έρθεις για φαγητό;" της λέει η Λάβεντερ

Αυτή σηκώνεται και πηγαίνει τελευταία στη σειρά,πίσω από τον Σκοτ. 

Η πόρτα ανοίγει και ένας γεροδεμένος άντρας τους λέει να βγουν έξω.

"Ποιος είναι αυτός;" ψυθιρίζει στον Σκοτ,αναφερόμενη στον άντρα,τον οποίο δεν είχε προσέξει στο βαν.

"Ο Νάιφ"της λέει εκείνος αδιάφορα.

Το μέρος που τρώνε,έχει πολλά τραπέζια και είναι αρκετά μεγάλο.

"Ομάδα;" τη ρωτάει ένας άλλος,που φοράει την ζακέτα των Silver Wolves.

Στην αριστερή πλευρά,γράφει το ψευδώνυμο του: Αξ.

"Φάλκονς" απαντάει και ο Αξ της δείχνει το τραπέζι που έχουν ήδη καθίσει η Λάβεντερ με τον Άνταμ.
Περπατάει προς τα εκεί,κοιτώντας κάτω,κάτι που κάνει πάντα όταν βρίσκεται μπροστά σε πολύ κόσμο.

Πέφτει πάνω σε κάποιον.

"Σιγά,πρόσεχε" της λέει μια γνώριμη φωνή.

Σηκώνει το κεφάλι της και βλέπει τον Τζέισον,έναν συμμαθητή της.

"Άνταλαϊν;Τι κάνεις εδώ;" της λέει

"Είμαι και εγώ...μέλος,υποθέτω..."απαντάει αυτή και κάνει μικρά βήματα πίσω
"Απαγορεύεται να μιλάτε με άτομα από τις άλλες ομάδες!"φωνάζει ο Ρέιζορ,που μπαίνει μέσα εκείνη τη στιγμή

Απομακρύνει την Άνταλαϊν από τον Τζέισον και τους λέει να καθίσουν στα τραπέζια των ομάδων τους.

Και οι δύο,καθώς τον φοβούνται,κάνουν αυτό που τους ζητάει.

"Λοιπόν"ξεκινάει ο Ρέιζορ"Η ενημέρωση θα γινόταν το βράδυ,αλλά οι ομάδες είναι πολλές και ξεκινάμε από τώρα.Πρώτοι είναι οι Φάλκονς"

Η ομάδα της Άνταλαϊν σηκώνεται και πηγαίνει μπροστά στον Ρέιζορ.

Αυτός,βγαίνει από την τραπεζαρία,τους κάνει νόημα να τον ακολουθήσουν και με γρήγορα βήματα φτάνουν σε μια αίθουσα που μοιάζει με αμφιθέατρο.

Κάθονται και ο Ρέιζορ πηγαίνει στο κέντρο της αίθουσας.

"Αναρωτιέστε: Γιατί διάλεξαν εμένα;Τι με θέλουν; Ποιος είναι ο σκοπός της ομάδας; Θα σας απαντήσω...Είμαστε οι Silver Wolves,και είμαστε κάτι σαν αυτό που όλοι οι άλλοι λένε 'δολοφόνοι'. Δεν σκοτώνουμε τυχαίους όμως. Σκοτώνουμε τα καθίκια της εξουσίας,ή και άλλους αν χρειαστεί. Αλλά ποτέ,μα ποτέ,δεν σκοτώνουμε κάποιον αθώο. Είναι κανόνας.Γίνεται έρευνα,βρίσκουμε τον ένοχο,και μόνο όταν ήμαστε σίγουροι,προχωράμε" παίρνει ανάσα

"Και εμάς τι σκατά μας θέλετε εδώ;"φωνάζει ο Σκοτ

"Τα τελευταία χρόνια,πολλοί εγκατέλειψαν την ομάδα. Άλλοι σκοτώθηκαν στις αποστολές και άλλους τους εδιωξα εγώ,ήταν παλιοί. Και χρειαζόμασταν κάτι καινούριο. Έχει χρησιμοποιήσει κανείς παιδιά για φόνους; Όχι!Με εσάς θα καταφέρουμε πολλά!" λέει υψώνοντας τη φωνή του

"Και τι θα γίνει αν δεν θέλουμε;" λέει επιθετικά ο Άνταμ

"Αν δεν θέλετε μικρέ,δικό σας πρόβλημα...Δεν μου κοστίζει τίποτα το να πατήσω αυτό το κουμπί"σηκώνει ένα τηλεχειριστήριο ψηλά"Και τότε χιλιάδες βολτ θα σας χτυπήσουν μέσω του τσιπ στο λαιμό σας και ΜΠΑΜ, πάει η βαρετή ζωή σας..."

Ο Ανταμ κάθεται πάλι,ηττημενος.

"Η κάθε ομάδα θα έχει κάποιον από τους Silver Wolves,εσείς έχετε τον Γκας"

Η Άνταλαϊν χαμογελάει κρυφά.

Ο Ρέιζορ βάζει ένα τηλέφωνο στο αυτί του, και ειδοποιεί τον Γκας:
"Έχεις τους Φάλκονς"

Η πόρτα της μεγάλης αίθουσας ανοίγει, και ο Γκας μπαίνει φορώντας μια άσπρη απλή κοντομάνικη μπλούζα,χωρίς τη μαύρη ζακέτα του.

Η Άνταλαϊν τον κοιτάει και αυτός της δίνει άλλο ένα από τα -σχεδόν-χαμογελα του.

"Σηκωθείτε!Ώρα να αρχίσει η εκπαίδευση" λέει και κοιτάζει προσεκτικά καθένα από τα πρόσωπα τους.