Alarmı andıran sesiyle şakaklarımı zonklatacak derecede acı acı çalan, ellerimle kulaklarımı sertçe bastırdığım fakat yine de engel olamadığım dramatik ve maalesef gerçek sesle zorlanarak yarım yamalak da olsa gözlerimi açmayı becerebilmiştim. Başımın en tepe noktasına kadar çektiğim yorganım bile bu viranelikte acımasız bir örtü misali sıyrılıp bir kenara atılan kolumu dışarı uzatmama izin verirken, sabahın neden bu denli erken gelebildiğini düşünen aklım bana oyunlar oynuyordu. Yine de bir türlü susmak bilmeyen ve ardı ardına gelen titreşimler ordusuna inat elime aldığım telefonumda gözüm önce saate kaydı. Sabahın dördü müydü? Ama benim uyanmama tamı tamamına üç saat varken hangi kendini bilmez hadsiz ve hudutsuz beni bu saatte rahatsız etmeye cesaret edebilirdi ki? Uykuma yenik düşen merakım sonucu yatağımda oturur vaziyete geçip, gözlerimi birkaç defa iyice açıp kapadım. Amacım görüşüme anlam katmaktı ama yarın, ki teknik olarak bu bugün oluyordu, yürüyen bir zombi misali gezeceğim kesindi. Mesaj kutum tam sekiz adet mesajım olduğunu işaret ediyordu. Bu saate sekiz mesaj aldığıma göre önemli olmalıydı. Benim gibi yalnız yaşayan ve arkadaşlarından başka kimsesi olmayan biri için bu ironikti elbette. Acaba kim sevdiceğinden ayrılmıştı ya da hangisi sabahı bekleyemeyip bilgi alış verişi adı altında sınırsız ve gereksiz bir dedikodu çalkantısı içine girmişti? Belki de sadece bankadır. Saat dörtte bile çalışan bir banka. Kendi düşünceme içimden gülerken dışımdan dikkatimi telefon ekranına veren gözlerimin her hareketinde ekranda yazılanları anlamlandırmaya çalışıyordum. Fakat ne mümkün anlamayı ya da görmeyi istemeyen birine anlatmak olup bitenleri. Ve yeni yetme bir çocuk misali koyup ortaya tüm meraklarımı, şikayet etmeden yedirebilmek gururuma. Oysa, tüm bunların ne ilgisi var, hepi topu uykumun içine eden bir mesajlar silsilesiyle? Gel de çık işin içinden, söyletmeden, seyretmeden ve saydırmadan olanları. Zaman geçirmemeli daha fazla. Anlamalı, sabahın dördünü seçenin kim olduğunu. Artık bakmalı.