Nieuw karakter van mij (ja veel hè) dit hoofdstukje is niet heel belangrijk want ik ga 'het probleem dat zo gaat optreden' puur oplossen in de hoofdstukken van Tiloh en Slayfree. Wel heeft het te maken met een nieuwe leider voor Shaflista. Als iemand daar uiteindelijk een karakter wil geven, meldt dat, anders schrijf ik hieraan verder (anders combineer ik het, door een nieuw karakter te introduceren)

Een verloren grot in Shaflista werd belicht door fakkels. De afwezigheid van Layla in de hoofdstad zorgde erdoor dat sommige generaals op andere manieren aan geld moesten komen. Er gingen al lang verhalen over een schatkist die in één van de grotten verborgen zou zitten, in de hoofdstad. De oude kaartenmaker die ooit wat strepen, die ondertussen niet meer gevolgd werden, op een kaart had gezet, zou zijn fortuin in een grot dus hebben gestopt. Stemmen raasden door de gangen.
"Misschien zit het hier?"
"Zou kunnen."
"Nee ik denk toch hier."
"Of beneden?"
Uiteindelijk kwam een viertal binnenlopen in een grote zaal. Een schatkist stond in het midden.
De voorste riep: "We hebben de schatkist gevonden!"
Maar de overigen keken naar de voorste alsof ze een ander plan hadden. Een van de anderen duwde de voorste, die voorover viel, recht over een draad. Schijnbaar was er een val opgezet door de sluwe kaartenmaker, en de rest had dat al voorspeld. Een groot mes viel naar beneden en de voorste generaal werd onthoofd.
"Zo. Dan is nu de kist van ons."
"Niet nog meer vallen?"
"Vast niet."
"Of een vloek?"
"Nee joh!" zei nu de derde, die nog niks had gezegd. Over de vloek? Dat had hij fout, die zat er wel...

Een paar dagen later, verscheen een onbekend wezen, om zijn taak af te maken. Dat onbekende wezen ben ik. Ik was ooit opgeroepen door een oude magiër, uit een andere dimensie. Of wat dat ook te betekenen heeft... Ik werd in een lange slaap gestopt, tot dat iemand de kist opende. De opener was schijnbaar niet afgeschrikt door alle vallen, een teken van dwaasheid. Dus toen die drie kerel kwamen... Werden ze uiteraard neergestoken, maar ik ontdekte dat eentje het had overleefd. Ik liep met mijn saffier-scherf, waarmee ik iedereen moest doden die binnen treedde, naar de plek waar ik de lijken neer had gelegd. Er ontbrak er inderdaad eentje. Ik volgde een bloedspoor, en toen zag ik de generaal liggen, de stille.
"Dus toch een vloek, hè? Gelukkig heb ik me voorbereidt. Hier is een serum, en dat heb ik ingenomen. Het maakt mij krachtig, maar dit gebied, in een grote radius daarentegen... Gaat verdorren!" De generaal sproeide het serum over de grond, een magiër had dat vast voor hem gemaakt. De man stond op, met weer hernieuwde kracht, terwijl er nog gewoon bloed uit hem druppelde. "Niemand kan me stoppen!" Toen stampte de man weg.
"Stop! Is er een manier om het te stoppen? En wat heeft je hier tot gedreven?"
"Nee, dit land gaat vanaf nu sterven! Dat krijg je, als de leider niks doet... En wat me heeft gedreven, de grote meester, van de Onbekende Wereld!"