Slayfree POV

Ik was er klaar voor. Mijn reis om die soldaat te doden had me naar een eiland op Tipotoio gebracht, waar de kapitein ook was die mij naar de onbekende wereld kon brengen. Mijn pantser en helm dichtgeritst, ik ging die soldaat vermorzelen. Niks kon mij meer stoppen als ik eenmaal gefocust was. Ik had mijn vriend Linerail achtergelaten in de tuinen en besefte me dat zelfs hij mijn identiteit niet wist, maar dat was ook niet nodig.

Ik kwam zogenaamd naar de soldaat toe omdat ik het vriendje van zijn zus was. Dit plan vereiste om die eerst te vermoorden. Gelukkig had ik een kennis die weer bevriend met dat vriendje was. Die kennis had een afspraak geregeld bij een of ander plein in het bos. Ik zag al snel een jongeman lopen.
"Hallo. Jij bent Mick Blue?" vroeg ik aan hem.
"Dat klopt. Jij bent een handelaar en kwam iets verkopen toch, en je naam was iets met een T ofzo..." Natuurlijk begon mijn naam niet met een T maar zolang niemand mijn echte naam kende...
"Ja. Ik ben Tail Jumps. Inderdaad een handelaar." Ik schudde hem de hand. Mijn zwaard had ik nog niet bij de hand, dat kon moeilijk, het viel te op. Ik zou een stukje met hem moeten gaan lopen naar de locatie.
"Wat verkoop je dan?"
"Een nieuw soort medicijn. Ik hoorde dat je rijk was... Misschien kan je investeren? Ik heb het in mijn huisje hier in de buurt liggen."
"Toch geen hypnotiserend middel?"
"Nee, het heelt wonden sneller! Het is gemaakt met alchemisten uit de onbekende wereld." Bij het horen van de onbekende wereld begonnen te ogen van Mick te glinsteren.
"In je huisje zei je?"
"Yep." Dus liepen we over een bospaadje. Ik lette goed op, in een van deze struiken lag mijn zwaard. Ik vond het al snel en pakte het vast. Mick sprong achteruit en haalde een mes uit een van zijn laarzen. Hij probeerde me te steken, maar mijn pantser liet dat niet toe. Mijn zwaard zwaaide door de lucht en Mick's hand inclusief mes daarna ook. Mick begon te vloeken en schreeuwde het uit van de pijn. Daarna doorboorde ik hem.
"Oké, mogelijke tussenkomst van echt vriendje geblokkeerd." zei ik in mezelf.

Rack POV

Writer's note: Dit hoofdstukje is tijdens hoofdstuk 71.

Dat meisje was weg... Ach, een draak minder maakte vast niet zoveel uit. Toen zag ik wat oude bekenden... Het waren die vier Shapeshifters! Sprilly, Timp, Germend en Gallah. Timp knikte, ik had de namen goed. Hij kon natuurlijk gedachten lezen. Toen viel me opeens iets op, had Gallah daar nou een mes in haar laars? Toen besefte ik me dat Timp gedachten kon lezen, en hij veranderde zich in het draad. Ik was alert en sneed het draad door midden. Timp veranderde meteen terug in een mens, maar hij miste nu wat ledematen. Ook de andere drie veranderden in hun alternatieve vorm, en ik had vrij snel Timp dood, net zoals Germend. Tijdens het gevecht raakte Sprilly bewusteloos, die was geen bedreiging meer. Gallah zag het en rende snel weg, als megahagedis. Verraad! Ik durfde te wedden dat Preüla geeneens Shapeshifters discrimineerde...

Slayfree POV

Dan was het nu tijd om die soldaat van zijn hoofd te beroven. Mijn zwaard had er ook zin in. Het was een betoverd zwaard, en er kwam ook een ziel in tijdens de betovering. De magiër die het voor mij gedaan had was het niet van plan, maar zijn vriend ging net dood en tijdens een betovering die de kracht van een voorwerp vergroot is de kans mogelijk dat de persoon in het voorwerp doorleeft. Wat hier dus gebeurde. Ach, mijn zwaard was me dankbaar voor het gebruiken, dus gingen gevechten beter. En hij poetste zichzelf (hij kon ook zelf vliegen, maar dat koste zoveel moeite dat hij daar vaak niet zoveel zin in had...), dus win-win!

Ook de kennismaking met de soldaat verliep soepeltjes. Ik had al ingestudeerd dat ik zou reageren als hij Mick zou zeggen, dus vooral daardoor ging het zo goed. Maar toch maakte ik een foutje, waarmee ik mezelf verraadde.
"Ja, je zus is echt lief." Ik wist natuurlijk niet dat Mick er net achter was gekomen dat zijn vriendin vreemd ging, dus verraadde ik mezelf zo.
"Ehhm, maar jullie hadden het toch uit? Ik dacht dat we elkaar daarom spraken. Wacht nu snap ik het haha. Een van mijn huurmoordenaars heeft je ingehuurd!"
"Nee hoor." Maar, de soldaat snelde naar een of ander boek.
"Dit is een magisch boek. Sloop ik het, dan zijn al je huurmoordenaarvriendjes dood! En dan wordt je niet meer betaald."
"Waarom druk je er dan niet meteen op?"
"Nu heb ik een drukkingsmiddel. Ik wil jou ook gebruiken!" Die verdomde soldaat toch ook.
"Net of ik dat laat gebeuren." Ik zwaaide met mijn zwaard, naar een zenuw die hem onmogelijk zijn hand kon laten bewegen. Die tactieken had ik ooit van een wijs man geleerd. Die kerel was wel aardig, totdat hij werd ingehuurd om mij te vermoorden. En dat lukte hem natuurlijk niet, dus ligt hij nu in een ongemarkeerd graf weg te rotten. Maar de soldaat had een ander plan, hij bewoog zijn lichaam zodat het boek viel, en schopte snel een pagina eruit. Het was gebeurd. Het was te laat. Ik had het verpest. Linerail en de anderen waren nu dood...

Linerail POV

Writer's note: Dit gebeurd tijdens de eerste twee POV's van Slayfree.

Ik hoopte met hard en ziel dat het Slayfree zou lukken. Anders was het RIP Linerail. Ik had een voorgevoel dat het niet goed ging aflopen, maar hopen kon gelukkig altijd... Maar misschien kon ik er wel achter komen wie die Slayfree was. We hadden afgesproken om uiteindelijk elkaar in de onbekende, ja, onbekende wereld te ontmoeten. Ik had het adres gekregen van een bevriende kapitein die stiekem smokkelbaar naar de onbekende wereld smokkelde. Misschien moest ik toch mijn contacten met de onderwereld vergroten, zo bekend was ik er ook niet. Gewoon het zoveelste huurmoordenaartje, so what.

De kapitein nam me snel mee op zijn boot, ik was ondertussen naar Tipotoio gegaan, naar een van de eilanden. De kapitein wou niet dat iedereen wist dat ik mee rees, dus had hij een geheime kamer om geheime passagiers mee te nemen. Slayfree scheen ook altijd te verblijven in die kamer. Misschien kwam ik erachter wie hij was door de kamer te doorzoeken? Slayfree hield duidelijk van boeken, de kapitein vertelde me namelijk dat Slayfree de kamer zelf had ingericht. Ik pakte een willekeurige, het heette 'Het beleid van Myztica'. Ik begon het te lezen, en was daar zeker een lange tijd mee bezig. Het ging schijnbaar over een land in de onbekende wereld, waar bijna iedereen een magiër was, met waterkrachten. Het land was onder leiding van een koningin, die acht dochters had, en er stond nog iets over een zoon en een koning, maar dat was weggescheurd. Toen viel me op dat een foto van de koningin ook hier hing? Wat zou dat betekenen?

Een paar dagen later had ik meerdere boeken bekeken, en er werd me af en toe eten gebracht. Had nog steeds niemand door dat ik hier zat? Maar op die dag stormde het, en veel boekenkasten vielen om. Had ik het fout, ging ik hierdoor dood, en niet door een falende Slayfree? Gelukkig werd het uiteindelijk wel beter, en ik zette alles weer overeind. Maar toen gebeurde het. Anderen zouden het later kunnen beschrijven als een 'verwijdering van de koppeling tussen de romp en het hoofd'. Zo ging het ook ongeveer. Mijn tong explodeerde, waardoor de keel los kwam, en ja, dat was het wel. Het einde.

Rack POV

Writer's note: Dit loopt weer normaal, ongeveer. Linerail liep een beetje achter nml, en Slayfree liep gelijk met die. Dus nu lopen als het goed is mijn hoofdstukken met interacties weer gelijk.

Ik besefte me dat ik door dat gevecht van gister was vergeten dat ik vandaag met Conley moest gaan praten. Ik had het natuurlijk gister verzet... Ik had er geen zin in, maar ik kon altijd daarna met Sprilly gaan praten. Die verrader was gelukkig niet net zoals dat meisje ontsnapt. Sprilly was wel een tikkeltje gevaarlijker, dit meisje was alleen ontsnapt om haar draakje te redden. Het was geen gekke psychopaat, vermoedde ik. Ik hoorde een wachter roepen dat ze mijn gast een eind verderop hebben gezien, en dat ik naar beneden moest komen.

"Dus, beste Conley. Waar wilde u het over hebben?"
"Dat zal ik u vertellen, een paar wapens die misschien de koers van oorlogen kan aanpassen." Dat was erg interessant.
"En wat zijn dat dan voor wapens?"
"Nou, ik heb bijvoorbeeld een kruisboog. Deze kan supersnel schieten, zou een geweldige toevoeging zijn in een oorlog."
"En verder?"
"Geladen kwarts, dat is erg ste-"
"Oké, ik neem ze!"

Slayfree POV

"Heb je ze net allemaal vermoord?!" Ik sloeg tegen zijn gezicht aan.
"Ja. En dat kan ik ook, want nou heb je niemand meer die je helpt bij een missie!"
"Hoe weet je dat ik een missie heb?!" Ik sloeg nog een keer. Zijn neus begon te bloeden en een van zijn tanden vloog uit zijn mond. Ik was woedend.
"Het is vrij logisch." Hij stopte even met praten, en begon te grinniken. Hierdoor kreeg hij nog een klap, maar hij ging er wel van door. "Oké oké... Waarom zou jij die domme huurmoordenaar in leven willen houden? Jij bent de beroemde Slayfree, die geeft om niemand!" Daar had hij een punt.
"Dus nou wil jij zeker helpen."
"Yep, maar zoals je ziet moet ik wel geheeld worden..." De soldaat wees op zijn wonden. Ach ik zocht wel iemand anders. Mijn zwaard doorboorde zijn lichaam en de soldaat gorgelde nog wat. Waarschijnlijk probeerde hij iets te zeggen in de trant van 'Waarom?' of 'Wat doe je nu?'.

Ik had er over na zitten denken, en bedacht me dat de boot van de kapitein weg was, hoe moest ik nou naar de Onbekende wereld? Het was eigenlijk maar de enige kapitein die ik kende die het wou. Wat ik niet met de nu dode Linerail had gedeeld was dat de Geheime Parel in de zee lag. Gelukkig wel dichtbij een kust, die van de onbekende wereld dus. Van een land genaamd Myztica. Dit land lag net zoals een ander land aan de kust met die verdoemde zee die ertussen lag. Ik begreep wel dat de landen nog nooit formeel waren ontdekt, 99% van de reizen ernaartoe gingen fout, behalve als je de truc kende, die mijn vaste kapitein kende. Maar verder over Myztica. Zelfs geheimen over mij bevonden zich daar... Geheimen die het daglicht nooit mochten bereiken... Het land werd geregeerd door een dictator. Deze dictator was... Ik schrok opeens van een knal. Een herberg in dit havenstadje barste opeens uit elkaar. Iets was door de muur heen gevlogen. Nou, volgens mij liep het desbetreffende ding... Het leek wel een monster! Erg groen was het in ieder geval. Het meest leek het op een, megahagedis.

De megahagedis was druk in gevecht met wat mensen die hier wat boten hadden liggen, en de eigenaar van de herberg. Ook werd er 'kreng' naar de hagedis geroepen. Beetje vreemd... Hoe wisten dat het desbetreffende ding vrouwelijk was? Misschien was het een... Shapeshifter?
"Hé Shapeshifter! Waar gaat de ruzie over?" riep ik naar de Shapeshifter. Misschien kon ik bevriend met haar(?) worden, krachtige contacten waren altijd handig. De hagedis draaide haar hoofd om, en de eigenaar van de herberg zag zijn kans haar kei hard met een stok op het hoofd te slaan. De hagedis veranderde in een vrouw met groene haren.
"Wat een heks! Op de brandstapel met haar." hoorde ik een van de scheepslieden roepen. Toen besefte ik me iets, dit was Ti'iopo. De schrijfstijl van het eiland paste totaal niet bij de Oud-Tipotaanse taal, maar dit eiland hoorde er ook niet echt bij. Het wou al jaren onafhankelijk zijn, zei ooit een man tegen me. De waarheid van dit valt te betwijfelen, het was een man die het zei, en die was dronken toen hij het me vertelde. Verder waren de gewoontes ook anders. Sommige magie werd door sommige bewoners gehaat. Ze waren gewoon bang dat het hun mogelijk kon doden, maar dat is verkeerd... Dus misschien moest ik dat shapeshiftende mens maar gaan redden. Verder zou ze me dan misschien ook willen helpen met het zoeken naar de Geheime Parel. De kracht van deze parel was erg groot... Ik kon zelf geen ene magie beheersen, dat deden anderen voor me, maar ik moest voorkomen dat een magiër deze parel kon krijgen, anders waren de gevolgen fataal voor misschien wel de HELE wereld! Waarschijnlijk zou de eigenaar zo gek worden van de macht dat hij alle anderen in slaven veranderde... Inclusief mij waarschijnlijk. Ik had mijn keuze gemaakt. De vrouw was ondertussen helemaal vastgebonden, en ik sprintte op haar af. Mijn zwaard flitste daarna door de lucht, en dat betekende dat de eigenaar van de herberg en een van de scheepslieden dodelijk verwondt werden. Ik sneed met mijn zwaard door het touw heen, en greep de vrouw. Ze stond snel op en rende met me mee, totdat we de boze mensen van het eiland kwijt waren geraakt.

"Wie ben je, en bezit je krachtige magie?" Ik drukte mijn zwaard tegen haar keel.
"Dat zwaard hoeft niet hoor... Ik ben Gallah, en ik bezit inderdaad krachtige magie... Ik ben een Shapeshifter!"
"Het zwaard is wel degelijk nodig... Maar zou het jou lukken om een steen te gebruiken om mensen ermee te doden?"
"Nee, dat denk ik niet. Ik ben een Shapeshifter, ik heb geen waterkrachten ofzo."
"Oké. Dan kan ik je wel gebruiken voor een missie. Ben je klaar om naar de onbekende wereld toe te reizen?"
"Ja oké, maar je moet wel een ding weten, dit weet niemand anders... Ik kom uit Vlirnadië! Waarschijnlijk ken je dat land niet, ondanks je er al bent geweest... Maar, de meeste mensen die er vandaan komen bezitten krachtige magie! De meeste met ijskrachten, maar ik en mijn drie vrienden kregen de kracht om te kunnen Shapeshiften... De mensen in Vlirnadië zagen opties erin, en stuurden ons om een oorlog met Fregardos te kunnen beginnen, waar spijtig genoeg twee van mijn beste vrienden werden gedood, en mijn andere vriendin belandde in de kerker. Maar ja, ik wil wel helpen, maar kan je daarna mijn vriendin uit de cel halen? Anders is het een no-go."
"Ik kan je ook gewoon doden, je hebt een zwaard op je keel."
"Daarentegen kan ik ook gewoon weer in de hagedis veranderen en jou verbranden, ik ben weer op krachten gekomen."
"Daar heb je een punt."

Linerail POV

Ik was er van uitgegaan dat dat het was... Maar schijnbaar was het niet zo. Waar was ik? Ik vroeg het me af. Hopelijk kwam ik er binnenkort achter, en hoe kon ik eigenlijk nog leven?