Hoofdstuk 57 is vanaf nu niet meer de langste, dit hoofdstuk pakt nu de grootste lengte, van @QueenAtalamenta

Kort, maar krachtig haal ik mijn mes over de slijpsteen. Het maakt een hard en snerpend geluid dat door de kamer gaat, maar het geeft toch een element van rust en structuur. Nu haal ik het mes voor de laatste keer over de slijpsteen, maar dan de andere kant. Met mijn vinger voel ik aan de zijkanten en punt. Glad, maar scherp. Bloeddruppeltjes verschijnen op mijn wijsvinger. Lekker dan, moet ik weer hebben. Nou ja, het betekent in ieder geval dat het mes scherp genoeg is. Goedkeurend leg ik het wapen bij mijn andere messen, die ook al geslepen zijn. Ik ben al de hele middag bezig met het herstellen en repareren van alle schade die is toegebracht aan mijn wapens tijdens het oefenen en toernooien. Dit was het laatste mes, ik zou nu klaar moeten zijn voor vandaag.
Ik werp een snelle blik op de zon. Het zou nu zo ongeveer 17.45 moeten zijn, bijna tijd voor het eten. Daarbij komt er na het eten een speciale vergadering over de komende oorlog tussen Nevelwezens en mensen. Nooit eerder moesten we helpen bij zoiets belangrijks als dit. Meestal waren we in het geheim bezig, de juiste mensen in het oor fluisteren over bepaalde gebeurtenissen, waardoor zij het op konden lossen. Nu kan dat niet. Niemand zal zich overgeven zonder druk van buitenaf, en wie kan er beter druk zetten dan wij. Nog niemand weet waar de vergadering over zal gaan, behalve de vijf hoogste Shat. Waaronder ik dus, ik ben de Derde Shat. Ik heb de macht over alle Shati onder mij, maar de Shati boven mijn rank kunnen al mijn bevelen ongedaan maken. Dat zijn dus alleen de Shatar, oftewel de hoogste Shat, en de Eerste en Tweede Shat.

Ik kijk weer naar de zon. 17:50. Ik moet me snel klaarmaken. Snel kam ik mijn zwarte haar stijl naar achter, en houdt het in model met een bepaald soort schuim. Ik trek het officiële Shati-uniform aan, een zwart leren bovenstuk en broek, met een laagje bijna ondoordringbaar metaal aan de binnenkant. Hij wordt aangevuld met een wapenriem, waar ik mijn wapens en andere belangrijke spullen bewaar. Aan de riem hangt ook een schede met een zwaard. Over dit alles komt nog een rode mantel tot op de knieën die vanaf de middel steeds wijder wordt. Als laatste hang ik om mijn nek het officiële Shátu-amulet, die ik onder mijn kleding stop. Na een laatste goedkeurende blik is het tijd om te gaan.

Zodra ik de deur uitloop, kom ik meteen een goede vriend van me tegen: Amir.
'Hey, Vythe,' begroet hij mij. Samen beginnen we naar de eetzaal te lopen. 'Is het nog gelukt met je messen?'

Ik zucht. 'Het heeft me de hele middag gekost om ze allemaal weer bruikbaar te maken, het was verschrikkelijk.'

Amir grijnst. 'Ik zeg al je hele leven dat je het gewoon moet bijhouden na elke training, maar je wil echt niet luisteren hè.'

'Ik houd het bij! Maar op de een of andere manier komen er toch weer bramen in,' antwoord ik verontwaardigd.

'Ja, ja,' antwoordt hij nog. Dan komen we de zaal in, en gaan aan een van de lange tafels zitten. Het diner begint. Serveersters beginnen de tafels vol te laden met vlees, rijst, aardappelen, groenten, en nog veel meer. Ik laad mijn bord vol met eten, en begin het hap voor hap weg te kauwen. Je merkt dat de mensen gespannen zijn, voor de komende vergadering. Natuurlijk hebben mensen wel een vermoeden, het zijn natuurlijk Shati. Een plotselinge vergadering die heel toevallig net na een volksmoord georganiseerd wordt. Een plus een is nou eenmaal twee.

Als het eten afgelopen is, is het tijd voor het ritueel voor een bijeenkomst. Bij elke vergadering of bijeenkomst die gehouden wordt, moeten we dit ritueel uitvoeren. Het is zodat we samen een zijn, en iedereen respectvol met elkaar om kan gaan tijdens de bijeenkomst. Als we dit ritueel niet houden, zal er ruzie komen. Mensen zullen minder goed respectvol met elkaar om kunnen gaan.

Alle Shati nemen hun plaats in voor het ritueel, in een ruitvorm door de zaal, met openingen aan bij elke punt. In stilte neem ik mijn plaats in bij de derde punt, terwijl ik wacht op het beginsein. Het is doodstil in de zaal. Dan, als echt al het geluid uit de zaal is weggevallen, klinkt het geluid van een grote gong, die in een bepaald ritme begint te slaan. Het geluid zengt door mijn lichaam, en als in een trans neem ik mijn zwaard uit de schede en houd het in de lucht. Met gelijke stappen, op het ritme van de gong, kom ik uit bij het midden, samen met de Shati van de andere drie punten. We raken de punten van elkaars zwaard aan. Dan, begint de Dans der Zwaarden. Volledig identiek beginnen we vechtbewegingen te maken met onze zwaarden. Ik maak een sierlijke boog naar achter, terwijl ik mijn andere arm meeneem. Dan draai ik om mijn as, om uiteindelijk weer met de punt recht naar het midden uit te komen. Het ritme begint steeds sneller te worden. Ik steek, ik hak, mijn zwaard vliegt alle kanten op. Met ongelooflijke precisie maak ik de bewegingen, volledig in harmonie met de Sathi. Dit maakt ons een geheel, een groep, een ziel, zodat we in harmonie de vergadering in kunnen gaan. Ik draai cirkels, rol over de grond, en voer automatisch de gedrillde bewegingen uit. De wereld verdwijnt, het enige wat nog over is is de Dans en de Shati. Uiteindelijk staan we stil. Hijgend kom ik even bij van de inspanningen die ik net heb verricht. Dan, als een man, tilt iedereen zijn zwaard op en tikt het hard tegen de grond. Klapdeuren slaan open en een grote, gespierde Shati loopt naar binnen. De Hoogste Shat. iedereen laat zich op een knie zakken, en buigt zijn hoofd.

Hij begint met spreken. 'Sta op, Shati van de Schaduwen,' zegt hij met een harde, krachtige stem. Langzaam komt iedereen overeind. Ik en de andere drie Hoogste Shati: Lados, Yaldir en Yara lopen naar hem toe en komen naast hem staan. Hij schraapt even zijn keel.

'Jullie weten natuurlijk allemaal dat we een vergadering zouden houden. Waarschijnlijk hadden jullie zelfs al een idee waar het over zou gaan.' Hij laat even een stilte vallen. Verschillende Shati knikken instemmend. 'We moeten iets doen tegen Yawan en Glanola. Jullie weten natuurlijk allemaal dat ze heel Fribelium van de aardbodem hebben geveegd. Vanochtend kregen we nog een nieuw bericht. Ze hebben het niet alleen bij Fribelium gelaten, ook Atlaantis moest eraan geloven. Vernield door een magische vloedgolf van een Gigant.'

Ook al toonden de Shati niet veel emotie, je zag toch her en der wat ogen zich opensperren. Voornamelijk de wat jongere Shati keken een beetje verschrikt.

'Aangezien dit zo'n groot probleem is, kan ik de oplossing niet alleen bepalen. Dit gaat gevolgen hebben voor ons allemaal. Niet alleen voor jullie maar ook de rest van de wereld. Het zou zelfs kunnen, dat wij ons weer bekend moeten maken.'

'Maar we leven al 10.000 jaar zo. We hebben al 10.000 jaar alles op kunnen lossen in het geheim, dat hoeven we nu toch echt niet anders te doen!' riep een van de Shati achterin.

'Inderdaad! We kunnen nu ook weer gewoon iemand sturen die vrede vraagt,' stemt een ander ermee in. Geroezemoes klinkt door de hele zaal, totdat de Hoogste Shat in zijn handen klapt.

'Stilte!' zegt hij, met een lichte stemverheffing. De zaal valt meteen stil. 'Natuurlijk moeten we er iemand heen sturen. Maar als iemand in zo'n korte tijd al twee volken uit kan moorden, betwijfel ik of we het in een keer kunnen oplossen.' Hij laat even een korte stilte vallen. 'Daarnaast kunnen we het ook niet onbestraft laten.'

Instemmend gemompel klinkt. Hij gaat weer verder. 'Voor het moorden van een volk staat als straf het plaatsen van een stempel van de hoogste graad op hun voorhoofd. Twee volken, en dus twee stempels.'

Er breekt weer geroezemoes uit. Een stempel is al zo'n 10.000 jaar niet meer geplaatst. Het staat in rechte lijn met onze geheimhouding. Iedereen kent die stempel, en al helemaal de stempel van de hoogste graad. Als iemand met zo'n stempel gezien wordt, wordt hij door iedereen met de rug toegekeerd. Iedereen zal aan zijn voorhoofd kunnen zien wat hij gedaan heeft, en dat de Shátu hem is komen halen. Niemand zal meer normaal met hem om durven gaan.

Opeens besef ik iets. Snel loop ik naar recht voor hem en laat me kort even door de knieën zakken. 'Heer,' begin ik. 'Ons belangrijkste doel is vrede, geen wraak. Als we hem sowieso al de straf opleggen, waarom zou hij dan nog vrede willen.'

'Als alle partijen instemmen met de vrede, zouden ze een stuk land kunnen krijgen,' antwoordt hij. 'Maar je hebt gelijk. Een strafvermindering zou een goede extra motivatie zijn. Dan stel ik hierbij voor, dat als hij meewerkt, hij niet twee stempels van de hoogste graad krijgt, maar een stempel van de een na hoogste graad op zijn voorhoofd, en een stempel van de hoogste graad op de binnenkant van zijn rechterarm.' Ik knik goedkeurend, dit zou best nog wel eens kunnen werken. Ook van de andere Shati merk ik dat ze het een goed idee vinden.

'Dan nu nog de kwestie van de persoon die de onderhandelingen moet voeren. We willen precies weten wat ze van plan zijn en waarom. Ze doen zich constant voor als wezens die het gewoon leuk vinden om irritant te doen, maar daar moet een reden achter zitten. Jullie kennen allemaal regel 1: Niemand is puur slecht van binnen, alle haat en irritatie zit er met een reden. Daar moeten we achter komen. Zonder oorzaak geen oplossing,' zegt de Shatar.

'Dan moeten we de beste Shati sturen!' schreeuwt iemand.

'Dat is de Shatar domkop, die hebben we hier nodig,' roept een ander terug. 'Samen met de Eerste Shat, voor als de Shatar niet meer in staat is leiding te geven.'

'Dan moeten we de Tweede ook hier houden, voor als de Eerste en Shatar wegvallen. Zo hebben we net die extra backup. Laten we de Derde sturen,' schreeuwt nog een derde persoon.

'Ja! De Derde!' schreeuwt een vierde. Ik knik instemmend. De Eerste en de Shatar moeten sowieso blijven, dat is regel nummer een voor het behouden van orde bij een plotselinge inval en de Shatar wordt vermoord. De Tweede is nodig voor die extra zekerheid. Ook al is het maar een kleine kans dat dat gaat gebeuren, je moet altijd het zekere voor het onzekere nemen. Alle machtige groepen zijn gevallen door een arrogante fout, je kan die fout beter zo lang mogelijk uitstellen.

Er wordt nog een paar keer goedkeuring voor dat plan uitgesproken, voordat de Shatar het woord weer neemt.

'Ik zie dat de Derde Shat het er ook mee eens is,' zegt hij. Ik schrik op uit mijn gedachtenstroom. Wacht. De Derde Shat, dat ben ik. Ik moet dan dus gaan onderhandelen over de vrede. Kan ik dat wel? Ik kan het niet niet doen, iedereen weet dat het de beste keus is om mij te sturen, ik ben de hoogste rank die je je kan veroorloven op missie te sturen.

'Verder hoor ik geen tegengeluid. Als je bezwaar hebt, spreek dan nu of zwijg voor altijd,' gaat hij verder. Het blijft stil. 'Dan beschouw ik dat als geregeld. Ik wil iedereen bedanken voor zijn tijd, dat de Goden met jullie mogen zijn.' Langzaam begint de zaal leeg te stromen. Yara komt meteen naar me toe lopen.

'Pooh, daar ben ik net op tijd aan ontsnapt. Ik ben blij dat ik niet naar die Yawan en Glanola moet. Grote verantwoordelijkheid. Niet dat Tweede Shat zijn geen verantwoordelijkheid heeft, maar ik doe dit toch liever dan missies uitvoeren,' ratelt ze. Oke. Dankje voor deze helpende peptalk.

'Maar het gaat je sowieso wel lukken hoor, ik voel het,' zegt ze terwijl ze op mijn schouder klopt. Daar heeft zij dan meer vertrouwen in dan ik. Ik grijns zelfverzekerd, maar mijn binnenste is er niet zo zeker van.

'Maar eh, ik moet gaan. Klusjes regelen omdat de Shatar en Eerste zich te goed voelen het zelf te doen. Zie je later!' Ze rolt even met haar ogen. Dan loopt ze weg, mij achterlatend in de zaal. Ondertussen is iedereen al weg, en de zaal is doodstil. Ik zucht. In tien minuten is mijn stresslevel van nul naar 100 gegaan. Kan ik deze oorlog voorkomen? Of oplossen? Ik hoop het. Ik ga het in ieder geval proberen. Als het mislukt kan het geen kwaad, toch? Het enige wat er kan gebeuren is dat er miljoenen mensen sterven. Ik slaak een nog diepere zucht. Ik moet maar gewoon op mijn training en mijn hoofd vertrouwen. Ik pak mijn amulet en sla het open. "Geloof in die ene reden waarom het wel kan", schreeuwen de sierlijke gouden letters.

Ik denk erover na. Als ik echt zo slecht zou zijn geweest zou ik niet gestuurd zijn, en überhaupt geen Derde Shat kunnen zijn. Ik ga dit gewoon doen. Ik ga de oorlog voorkomen, duizenden mensen redden, en iedereen tevreden stellen.

Hoop ik.

Nee, wéét ik.