Eerste hoofdstukje van @CuriousGirl2509 !

Het zweet droop van mijn voorhoofd terwijl ik de laatste man van vandaag met al mijn krachten probeerde te genezen. De oorlog die momenteel gaande was, had al van vele mensen hun levens geëist en de druk op mijn lichaam werd daardoor zwaarder. Alle gewonde mannen kwamen namelijk naar ons toe en als er weer eens een oorlog uit was gebroken, raakte het hier voller dan normaal. Ik had vandaag met mijn blote handen en waterkrachten al 40 mannen moeten genezen, laat staan dat dat alles was wat binnen gekomen was. Echt niet.

'Feylin, het is genoeg voor vandaag. Je mag naar huis.' Mijn werkgeefster klopte me vriendelijk op mijn schouder. Ik draaide mijn hoofd om en keek haar glimlachend aan.

'Dank u wel,' verzuchtte ik, 'mijn lichaam is op. Zo veel gewonden, terwijl we met zo weinig helers zijn. Dit is niet goed, echt niet goed.'

Mijn werkgeefster knikte. 'Ik weet het Feylin, maar we kunnen moeilijk al die mannen laten stikken. Ze vechten voor ons land en doen alles wat ze kunnen, dan verdienen ze het terug om te genezen als er iets fout gaat.'

'We kunnen ook gewoon stoppen met deze stomme oorlogen,' mompelde ik. 'Ze zijn nergens goed voor. Wat bereiken we hier überhaupt mee? Mensen die om het leven komen, ja... leuk... Het gaat vast weer om macht, want macht is ó zo belangrijk.'

Mijn werkgeefster keek me streng aan. 'De koning heeft het nou eenmaal zo gewild. Accepteer het en stop met zeuren erover. Je kunt er niets aan doen.'

Ik keek weg van mijn werkneemster en wilde mijn route naar buiten al voortzetten. Helaas voor mij gooide ze er nog snel een opmerking achteraan.

'Ga anders bij onze koning op bezoek, misschien luistert hij wel naar je als je hem een bloemetje geeft en het met je goedheid probeert op te lossen.' Ze lachte om haar eigen flauwe opmerking.

Ik zuchtte. Wat was het toch eigenlijk ook een gemeen mens, maar ja. Ze betaalde goed en geld kon ik wel gebruiken, anders werd het rondzwerven op straat. Ik werkte liever hier, waar ik nog mensen kon helpen en genezen, dan dat ik op straat rondzwierf op zoek naar kiekjes voor het avondeten.

Ik liep naar buiten toe en kreeg een glimlach op mijn gezicht toen ik zag dat mijn beste vriendin aan kwam vliegen, Nirvana. Ze was mijn draak, die ik lang geleden van mijn ouders had gekregen en tevens enigste vriendin. Over mijn ouders gesproken. Mijn vader vocht momenteel in de oorlog mee en ik hoorde laatst van een man op de ziekenboeg dat het goed met mijn vader ging. Hij streed hard, maar bleef dapper op de been.

De relatie met mijn moeder was wat gecompliceerder. In mijn eerste levensjaren, was ze altijd heel erg bezorgd over mij. Ze liet me niet echt mijn eigen gang gaan, sloot me vaak op. Ik kreeg niet echt de kans om er tussenuit te gaan en woon daarom ook nu nog steeds bij haar. Ergens wilde ik heel graag bij haar weg, maar langzamerhand leerde ik met haar leven.

Nirvana plofte vlak voor me neer en snoof met haar hete adem in mijn gezicht. Ik huiverde door de warmte, maar knuffelde daarna al snel haar grote, geschubde kop.

'Ik heb je zo gemist meissie, zullen we teruggaan naar mijn moeder?' vroeg ik haar via mijn gedachten. Het was raar, maar in de jaren hadden we leren communiceren via gedachtes.

'Is goed.'

Nirvana liet nogmaals wat warme lucht uit haar neus komen, duwde met haar kop wat tegen mijn borst aan en ging daarna voor me liggen zodat ik op haar nek kon klauteren.

Ik klom op haar nek en hield me stevig vast. Ze steeg langzaam op en na een tijdje vlogen we samen door het luchtruim. De lucht door mijn haren deed me denken aan vroeger en ik sloot mijn ogen. Talloze herinneringen van mijn jeugd kwamen terug, zowel goede als slechte herinneringen. Het krijgen van Nirvana, onze eerste vlucht, de uitbarstingen van mijn moeder, haar bezorgdheid, het vertrek van mijn vader, het instorten van mijn moeder. De meeste herinneringen deden pijn, maar de mooiste herinneringen waren toch wel een lichtpuntje.

Nirvana voelde mijn stemmingswisseling aan. Ze wist dat als ik terugdacht aan mijn verleden. Ik het liefst nieuwe, mooie herinneringen wilde creëren. Om die reden vloog ze me dan ook naar een meertje in het bos toe en daalde daar.

Ik klom van haar rug af en staarde naar het water. Het gaf me weer wat kracht, na zo'n slopende werkdag en ik voelde me direct weer beter. Nirvana kwam achter me staan en duwde met haar kop tegen mijn tedere lichaam aan. Doordat ik niet voorbereid was op haar 'kop stoot', viel ik met een plons in het water.

'Haha, lekker voor je.'

Ik gromde. 'Als jij niet zo groot en zwaar was geweest, had ik je teruggepakt.'

Ik klom het water uit en bedacht me dat ik nog wel even aan het water kon oefenen. Naast helende waterkrachten deed ik namelijk aan de waterstuur vechtkunst, maar erg goed was ik daar nog niet. Correctie: ik was slecht, echt prut. Dat weerhield me echter niet van beter willen worden.

Ik dacht terug aan een pagina met waterstuur technieken die ik laatst in een boek had zien staan, daar stond ook het creëren van een enorme golf in. Daarmee kon ik Nirvana misschien terugpakken.

De donkerblauwe draak keek me met haar zwarte ogen diep aan. 'Wat ben jij van plan?'

'Wacht maar.'

Ik stapte in de juiste positie en focuste me op het water. Mijn handen hield ik gestrekt voor me uit met een vingers een beetje krom. Ik bewoog mijn armen voorzichtig heen en terug. Langzamerhand ontstond er een golf die steeds groter werd.

'Ow, beukennootjes...'

De grote golf stuurde ik over zowel mezelf als Nirvana heen, waardoor we allebei kleder nat raakten.

'Yes, nu heb ik je toch nat gekregen. Teruggepakt!'

'Je hebt jezelf anders ook weer nat gemaakt... Dus zelf sta je er nu net zo slecht voor... En ik droog door de warmte onder mijn schubben veel sneller op dan jij. Wie is hier nu dan eigenlijk de verliezer?'

Ik lachte en gaf een duwtje tegen Nirvana's poot aan.

Het begon schemerig te worden, dus besloten we door te vliegen naar huis. Het huis waar ik niet graag was, maar toch wel weer heen moest. Na een tijdje kon ik mijn moeder aan de horizon zien staan. De blik in haar ogen liet me huiveren en ik greep Nirvana steviger vast.

'Denk je dat er iets ergs gebeurd is?'

'Ik zou het niet weten.'

Ik liet Nirvana landen en klom van haar rug af. Mijn moeder kwam langzaam naar me toe gelopen. 'Ik heb niet zo'n goed nieuws...' mompelde ze. 'Kom je mee naar binnen, dan zal je het zelf kunnen zien en horen.'