Waar ben ik aan begonnen? Ik weet potvolkoffie niet eens waar Wickerxott of Fribelium ligt! Mijn vliegende paard vliegt willekeurig ergens heen terwijl ik dom op haar rug zit te niksen.
Mijn vliegende paard is één van de mooiere dieren uit de koninklijke stal. Ze heet Grocia. Het is een wit paard met witte vleugels. Er is zelfs een heel klein bobbeltje op de plek waar eenhoorns hun hoorns hebben! Misschien stamt ze wel af van eenhoorns. Als dat zo is heeft haar bloed genezende krachten.
Ik land in een dorpje en zie twee personen die me opvallen. De ene heeft een soort aura wat ik niet kan plaatsen en de ander schijnt een aura te hebben wat duid op een of andere magische gave. Dat waren twee erg zeldzame aura's en ik wilde er het mijne van weten.
Ik had al vroeg in mijn leven ontdekt dat ik aura's kon lezen. Op deze manier heb ik mijzelf heel vaak voor gevaren behoed. Meer dan ik wil toegeven. Helaas kan ik aura's alleen lezen en niet bewerken.
Ik sluip naar de twee personen toe en begin ze af te luisteren. Magische vertelt tegen Onplaatsbare iets over dat ze een visioen had dat Onplaatsbare door iemand van achter zou worden aangevallen en vervolgens iets met slangen.
Ik werd er niet wijs uit en besloot ze te volgen, misschien konden ze me nadat ze hun zaken hadden afgehandeld vertellen waar Wickerxott lag?
De Onplaatsbare liep een mensenmassa in richting een plein. Hier hield ze twee anderen met een nog waziger aura in de gaten. De twee Wazigen rennen weg zodra ze dit doorhebben, maar Onplaatsbare gaat erachteraan en haalt één van de twee neer. De ander ontkomt en gaat met een omtrekkende beweging achter de Onplaatsbare staan terwijl deze de neergehaalde man vasthoud. Vlak voor de andere Wazige van achter de Onplaatsbare wil aanvallen komt de Magische tevoorschijn en haalt de Wazige neer. Vervolgens is er een beetje chaos die erin resulteert dat beide Wazigen boeien om hebben en neer zijn. Onplaatsbare plaatst op beide hoofden een stempel en laat ze weer vrij? Wazigen lopen weg, pakken elkaars hand en veranderen in slangen?
Ik geloof dat ik gek word. Ik ging achter een boom staan en zakte in elkaar. Dat was te veel magie voor een brein dat niet aan magie deed. Ik viel op de grond flauw.

Toen ik weer wakker werd zag ik dat Grocia me weg van de boom had geduwd. Ik lag op een open plek in het bos. Ik stond op en keek eens rond. Niks bijzonders. Of wel?
Ik voelde me onbehaaglijk en keek naar mijn paard. Grocia scheen inmiddels ook door te hebben dat er iets niet klopte en was alert. Zijn oren in de lucht en volledig opgericht.
Na een aantal minuten voelde ik twee aura's deze kant op komen. Het zijn de Wazigen! Ze hebben weer hun normale gedaante en ook van de stempel op hun hoofd is niets te bekennen. Ze betreden de open plek. 'Luistervinken is geen goede gewoonte,' zegt de man. Ik voel me ineens heel klein. Ik ben alleen met mijn paard en deze twee zijn sterker dan ze tegen Onplaatsbare hebben laten zien. Alsof ze gepakt wilden worden.
'Dat bepaal ik zelf wel!' 'Och, een beetje pit. Jammer dat je zo veel gezien hebt. Mag ik ons voorstellen? Ik ben Yawan en zij is Glanola. Aangenaam.' 'Wat moeten jullie?' Ik voel me nu echt niet op mijn gemak. Hun aura heeft iets afstandelijks, iets duivels.
De vrouw begint te spreken, mijn vraag compleet negerend. 'Dat klopt, we wilden gepakt worden. Tenslotte is er niets leuker dan je vijand altijd een stap voor zijn. Die stempel zou eeuwig zitten, maar met dank aan Yawan konden we ons in slangen veranderen. Die verliezen gewoon hun huid.'
Ik probeer nog een keer hun aura te lezen. Het is nog steeds een wazige brei. In een wanhoopspoging om van ze af te komen doe ik de kap van mijn zwarte mantel omlaag om te kijken of mijn schoonheid enig effect heeft. Helaas niet bijster veel.
'Och, kijk. Nog een zeldzaam mens ook. Misschien ga ik je toch niet doden. Je kan nuttige dingen doen met iemand als jij in je macht.' De vrouw begint magie aan te roepen en van angst doe ik een stap achteruit. Zoals altijd is daar een boomstronk die je doet struikelen.
De man en vrouw zijn eigenlijk best ver weg, ik zou kunnen vluchten. Meteen laat ik het idee vallen. Als ze in slangen konden veranderen konden ze vast ook in wat anders veranderen.
Terwijl de vrouw haar magie aanroept begin ik een kracht op mijn brein en ziel te voelen. Een kracht die uitgaat van Glanola. Langzaamaan voel ik mijn hoofd leeg worden, terwijl het vecht tegen de magie. Totdat er opeens een licht in mijn hoofd ontstaat dat de magie tegenhoud. Van verbazing stapt Glanola achteruit en ik val opnieuw flauw.

Ik word weer wakker onder dezelfde boom als waar ik de eerste keer flauw viel. Ik kon bijna doen of dat deel in het bos nooit was gebeurd. Ware het niet dat ik nog steeds de echo van de magie voelde die mijn hoofd in werd gestuurd. En iets concreter: er ligt een brief op mij buik met een routebeschrijving naar Wickerxott. Er is niet ondertekent.
Ik zoek Grocia en volg de beschrijving naar een plek niet ver van het kasteel van Wickerxott. Hier besluit ik de nacht af te wachten terwijl ik in gedachten een plan van aanpak schrijf.
Ik ben van plan om hulp te vragen aan de belangrijkste man van Wickerxott. Ik heb zijn aura heel even kunnen voelen en de hoeveelheid magische kracht die er van uitging was enorm. Ik kon niet zomaar binnenlopen en vragen of die man mij even uit kon leggen hoe een code in elkaar steekt.
Ik besloot dat ik hem sowieso hulp zou vragen met een verkeerde code: 4FA9-3826=x en E0F0-F0F0=y. Verder zou ik zolang als mogelijk mijn kap op houden, tenzij ik iemand moest overhalen wat voor mij te doen. Als laatste zou ik wachten tot het goed en wel dag was voor ik zou proberen binnen te lopen.
De volgende dag voerde ik mijn plan uit. Ik kwam rustig aanlopen en werd, verbazingwekkend, tegengehouden door de wachters. 'Wat moet je hier?' 'Ik wil graag de koning van Wickerxott spreken.' 'Ha! En waarom zou die jou willen zien?' Dit duurde te lang. Ik deed mij kap af en liep tussen de verbaasde wachters door naar binnen. Zodra ik binnen was deed ik mij kap weer op. Daarna liep Black tegen me aan.