"Bad memories will play the most often, but just because the memory comes up doesn't mean you have to watch it. Change the channel."

- Joel Osteen

Ik word weer wakker van een bel, ja ze zetten een bel om half zeven zodat iedereen wakker wordt. Gelukkig ook maar, dan kom ik tenminste uit die nachtmerries. Met moeite kom ik uit bed, rek me een keer uit en doe dan mijn kleren aan. Ik doe de kamerdeur open en zie Nate al staan. 'Wat ben jij snel zeg.' Zeg ik tegen hem. Eigenlijk is Nate zo ongeveer de enige persoon waarmee ik praat, inderdaad ik ben niet echt sociaal. 'Ja, ik was al eerder wakker, vandaar.' Zegt hij terug. We lopen samen naar de kantine toe en gaan dan weer aan de tafel zitten bij Nate zijn vrienden. Ik heb niet echt zin om bij hun te gaan zitten, de vorige keer waren ze niet bepaald aardig vind ik. Die stomme bijdehante Andrew met zijn rot vraagjes. Toch ga ik er weer bij zitten, misschien als ik niet reageer dat ze dan ook niet meer gaan vragen. Nu is Lucy er wel, ik ga naast haar zitten. Ze glimlacht naar mij, 'Hey.' Zegt ze dan vriendelijk. 'Hey.' Zeg ik terug.

Het is best wel rustig en ik ben bijna klaar met eten. De jongens hebben een discussie over weet ik veel wat en Lucy luistert er aandachtig naar. Ik kijk gewoon een beetje de kantine rond als iemand dan iets aan mij vraagt. 'Angel jij weet het natuurlijk wel.' Zegt Andrew. 'Wat weet ik wel?' Vraag ik zuchtend. 'Waar Nyx dood door gaan, dat weet jij natuurlijk wel.' Zegt hij weer tegen mij. Wauw, meent hij dit, gewoon neerschieten dan gaan ze dood. Kogels.' Zeg ik verveeld tegen Andrew. Ja, ik mag hem niet echt en hoe zou dat toch komen. Hij begint te lachen, 'Grappig hoor. Nate zei dat ze dood gaan door zonlicht, maar dat is natuurlijk niet waar.' Zegt hij betweterig. Ik kijk naar Nate die lachend naar mij kijkt, volgens mij vind hij Andrew nu ook heel dom overkomen. 'Jawel, Nate heeft gelijk.' Zeg ik dan. Nu beginnen Nate en Tayler te lachen, 'Ik zei toch dat ik gelijk had.' Zegt Nate dan. 'Ja, ja.' Zegt Andrew terug.

'Waar kom je eigenlijk vandaan Angel?' Vraagt Andrew dan. Altijd hij, hij vraagt altijd van die rot dingen waar ik geen antwoord op wil geven. Iedereen aan de tafel is meteen stil. 'Ergens.' Zeg ik kortaf. 'Oké nu even serieus.' Zegt hij zuchtend. Ik kijk hem verbaasd aan, hij vindt zichzelf volgens mij heel wat. 'Wat maakt het uit.' Zeg ik geïrriteerd. 'Nou als het niks uitmaakt, zeg het dan gewoon.' Dringt hij weer aan. Waarom wil hij dit allemaal weten? Ik wil niet dat iedereen weet waar ik vandaan kom, ik wil het zelf niet weten, ik wil het vergeten. Ik wil net als de rest gewoon niks weten over mezelf, ik wil er niet aan herinnerd worden. Maar daar is het nu al te laat voor, ik denk weer terug aan alles wat er daar is gebeurt. Ik wil het vergeten, ik wil dat het weg gaat, maar dat gaat het niet. Het blijft, voor altijd. 'Dat gaat je dus echt helemaal niks aan.' Zeg ik dan uiteindelijk maar. 'Andrew laat haar gewoon met rust, oké?' Vraagt Nate zuchtend aan hem. 'Serieus? Zeg me nu niet dat jij dit ook niet allemaal wilt weten.' Geeft Andrew als antwoord. Zonder nog iets te zeggen sta ik op en loop ik aan. 'Dit is nu al de tweede keer dat je haar wegjaagt.' Hoor ik Nate nog geërgerd tegen Andrew zeggen.

Ik zucht weer een keer gefrustreerd en gooi de boog op de grond neer. Dan ga ik tegen de muur aan zitten en pak mijn geweer. Ik zit er een beetje mee te draaien als ik weer iemand hoor. 'Lukt het een beetje?' Vraagt Nate lachend. Ik kijk hem aan, 'Ha-ha heel grappig.' Zeg ik geïrriteerd tegen hem. Hij begint weer te lachen, 'Nou, zou ik dan maar even helpen?' Vraagt hij. Ik zucht weer, nu ik erover nadenk zucht ik wel echt heel vaak. Misschien moet ik proberen dat minder te doen, dat wordt nog eens lastig. Ik leg mijn geweer aan de kant en pak de boog weer op. Ik span de boog en kijk naar het doel, Nate helpt me en legt uit hoe ik de boog het beste kan vasthouden. 'Je elleboog moet iets meer omlaag en je moet je een beetje meer ontspannen, anders lukt het nooit.' Zegt hij en duwt mijn elleboog iets naar beneden. 'Oké, adem rustig in en uit en concentreer je goed. Als je denkt dat je kan schieten moet je dat doen.' Zegt hij en zet een stap naar achter. Ik blijf naar het doel kijken en probeer me meer te ontspannen, ik span de boog nog iets meer en laat hem dan los. Na een paar seconden zit de pijl recht in het doel. 'Yes!' Roep ik en ik begin te springen van vreugde. Nate geeft mij een kort applaus, 'Nu nog een keer.' Zegt hij dan als een echte leraar en wijst naar het doel. Ik knik en pak weer de pijl uit het doel. Ik span weer de boog en neem weer alle tijd, dan laat ik hem weer los. Ik mis het doel, 'Ohhh.' Zeg ik gefrustreerd en pak de pijl weer op. 'Dit gaat echt jaren duren.' Zeg ik mopperend.

'Uiteindelijk lukt het je wel hoor.' Zegt Nate lachend. 'Jij zit mij hier gewoon uit te lachen.' Zeg ik boos en span de boog weer gefrustreerd. Ik doe een oog dicht zodat ik het doel beter kan zien en houd mijn elleboog een beetje meer naar beneden. Ik adem diep uit, span de boog een stukje verder en laat hem dan los. Weer mis, ik gooi de boog weer op de grond en pak mijn mes uit mijn zak. Dan gooi ik die in een keer in het doel waar de pijl eigenlijk in moest. 'Dat is dus niet de bedoeling.' Zegt Nate nog steeds lachend. Ik zucht een keer diep uit, 'Ik heb er gewoon geen zin meer in, het gaat mij toch nooit lukken.' Zeg ik somber. 'Dan stoppen we er voor vandaag mee.' Geeft hij als antwoord. Hij pakt de pijl en boog op en legt ze weg, ook pakt hij mijn mes uit het doel. Dan komt hij weer naar mij toe, geeft mijn mes terug en steekt zijn hand uit. Ik pak zijn hand aan en hij trekt mij omhoog zodat ik weer sta. 'Nou het is al best wel laat, bijna iedereen slaapt al, dus we moeten stil zijn.' Zegt hij en houd de deur voor mij open. Ik loop er doorheen en hoor hoe Nate de deur zo zacht mogelijk dicht doet.

A/N

Het volgende deel is redelijk kort vergeleken met de normale delen, dus zet ik die er morgen meteen ook op, zodat jullie niet dagen hoeven te wachten op een klein deeltje. :p

Hoppee uu likedd ittt :)