'Angel zet de tv eens wat harder.' Zegt mijn moeder tegen mij. Ik doe wat ze vraagt, meteen hoor je de stem van de man van het nieuws. 'Dames en heren na lang wachten is het er dan eindelijk, het medicijn tegen alles! Het is echt in bijna alle winkels te koop vanaf donderdag! En als je niet kunt wachten tot donderdag, dan kun je het ook al bestellen via de site 'Future Cure'. Het is echt een wondermiddel!' Zegt de presentator opgewonden. Ik kijk naar mijn moeder, die net zo blij kijkt als die man van de tv. 'Geloof je het?' Vraag ik aan haar. Ze kijkt mij raar aan, 'Natuurlijk geloof ik het. Ze hebben het al op mensen getest en die zijn allemaal genezen.' Zegt ze en pakt haar laptop erbij. 'Wat doe je?' Vraag ik nieuwsgierig aan haar. 'Ik ga het alvast bestellen, je vader heeft het hard nodig.' Geeft mijn moeder als antwoord terug.

Ik word langzaam wakker door een geluidje. Ik pak meteen mijn geweer steviger vast en kijk voorzichtig uit het raam. Het is nog steeds donker, maar ik zie de zon al langzaam opkomen.

Volgens mij was het gewoon een blaadje of zo. Ik probeer weer te gaan slapen, want dat heb ik echt nodig nu.

'Mam?' Vraag ik terwijl ik door het huis zit te zoeken. Ik hoor wat vallen in de badkamer en ga er meteen heen. Mijn vader staat naast mijn moeder die met haar handen op de wastafel hangt. 'Pap?' Vraag ik dan maar. Hij ziet mij nu pas staan en loopt naar mij toe, dan duwt hij mij een beetje de badkamer uit en doet de deur achter ons dicht. 'Wat is er?' Vraag ik aan hem. Hij kijkt een beetje moeilijk, 'Ik weet het niet, ze weet haar naam ineens niet meer.' Zegt hij. 'Hoe komt dat?' Vraag ik en friemel wat aan mijn jurkje. Hij zucht een keer, 'Dat weet ik nog niet meisje, maar het komt wel goed dat beloof ik.' Zegt hij en geeft een kus op mijn voorhoofd. Ik knik, 'Kom dan stop ik je weer in bed.' Zegt hij en pakt mijn hand vast. Ik kruip mijn bed in en ga met mijn gezicht naar mijn vader toe liggen. 'Het komt goed, alles komt goed. Ik hou van je.' Zegt hij en doet mijn licht uit. 'Ik hou ook van jou.' Zeg ik terug en dan doet hij glimlachend mijn deur dicht.

Ik hoor de radio weer en ben meteen helemaal wakker. 'Hallo?... Als je dit... tzzs..., ga dan... ssttzz... New Yor... tttzz... oklyn.' Dan valt het weer weg. Ik sla een paar keer tegen de radio, om te zorgen dat die weer aangaat, maar het werkt niet. Ik zucht diep en leun met mijn hoofd tegen de zitting van de autostoel aan. Dan pak ik de kaart en rijd ik weer aan. Na al die maanden doelloos rond te hebben gelopen heb ik eindelijk een plek. Een plek waar er meer mensen zijn, een plek waar ik misschien wel veilig ben. Ik trap het pedaal harder in en rijd flink door, ik wil daar zo snel mogelijk heen. Ik pak wat eten uit mijn rugzak en kijk dan op mijn horloge, zeventien over twaalf staat erop. Dan voordat ik eet pak ik nog mijn familie foto en zet die klem tussen de radio. De foto is iets meer dan vijf jaar oud, het was de dag voordat de hel begon genomen. We waren zo gelukkig op die foto, maar alles veranderde die dag daarna. Mijn moeder had namelijk het zogenaamde 'medicijn' al besteld, het was er binnen drie uur zeiden ze. En het klopte ook, toen ze het pakketje aanpakte van de postbode was ze zo blij. Net als een klein kind die een lolly krijgt, maar hier was het geen lolly, nee hier was het de dood die ze in een pakketje kreeg. Ik weet nog wel dat we met zijn allen in de woonkamer zaten.

'Cody, Angel, kom eens kijken!' Hoor ik mama roepen vanaf beneden. Ik en Cody rennen samen blij de trappen af. 'Wat moeten we zien?' Vraagt Cody die al zoekend om zich heen kijkt. Ze maakt het pakketje al open, 'Dit, het is het wondermiddel dat alles kan genezen.' Zegt onze moeder opgewekt en laat een flesje met wit spul aan ons zien. Cody kijkt mij vragend aan, ik haal mijn schouders op. Ik weet ook niet wat het is. 'Het gaat ons helpen, wij zullen nooit meer pijn hebben.' Zegt ze vrolijk. 'Is het al binnen?' Vraagt onze vader die ons twee jaar oude broertje op zijn arm heeft zitten. Hij gaat naast mama op de bank zitten en kijkt naar het flesje. 'Dat is het.' Zegt hij dan uitbundig. Hij pakt het flesje op en kijkt er aandachtig naar, ondertussen zit mama al de handleiding te lezen. 'Hier staat dat je het spuitje moet vullen tot het roze streepje en dat dan in een beker met water moet doen. Daarna roer je de inhoud goed tot het een geheel is.' Leest ze voor vanuit de handleiding. 'Cody pak eens een beker met water.' Zegt papa. Cody rent meteen blij de keuken in en komt terug met een beker water. Ik kijk naar wat er allemaal gebeurt. Mama vult het spuitje tot het streepje en doet het dan in de beker. Ze roert het en je ziet dat de kleur van het medicijn oplost in het water. 'Wie eerst?' Vraagt onze moeder dan. 'Doe jij maar, jij hebt het het meest nodig nu.' Zegt mijn vader glimlachend terug. Dan drinkt ze het hele bekertje in een keer op.

Ik ben klaar met eten en kijk op de kaart. Nog iets van twee dagen en dan kom ik denk ik aan in Brooklyn. Ik ben op de kaart aan het kijken wat de snelste route is als ik ineens een harde bons hoor. De auto stopt meteen, ik gooi de kaart aan de kant en pak snel mijn geweer. Ik stap de auto uit en richt mijn geweer naar voor. Voorzichtig loop ik naar de voorkant van de auto toe en wat ik al dacht. Voor de auto ligt een dode Nyx, hoe komt die daar? Ik kijk om me heen, maar zie niet echt een plek waar de Nyx vandaan zou kunnen komen. Verderop zie ik wel weer een stad liggen, dus ga ik terug naar de auto en rijd door. Ik kom aan bij de stad en ga wat rustiger rijden, je weet maar nooit of er ergens Nyx zijn. Dan kom ik bij een weg die vol staat met auto's. Ik zet de auto stil, stop de kaart in mijn rugzak, pak mijn rugzak en geweer en stap dan uit. Ik loop tussen de auto's door en heb geen idee welke stad dit is. Ik loop wat verder en zie een half kapot billboard hangen. 'Brooklyn heeft een nieuw... Het is... 1280 km verderop,... nu!' De rest kan ik niet meer lezen, maar er staat dat ik nog maar 1280 km hoef. Ik loop nog een stuk verder totdat ik bij een woonwijk kom.

Ik loop een van de huizen binnen. Met mijn geweer in mijn hand ga ik alle kamers af om te kijken of er ergens een Nyx zit. Opgelucht haal ik adem, in geen een kamer zit er een. Ik ga weer terug naar beneden en kijk de woonkamer rond. Dan zie ik een houten kast staan, die kan ik wel gebruiken. Ik haal de kast uit elkaar en ga op zoek naar wat spijkers en een hamer. Na lang gezocht te hebben plaats ik voor elk raam de houten planken. Voor de deur doe ik er extra veel zodat ze er zeker niet in kunnen. Ik loop de trap naar boven op en doe daar precies hetzelfde als beneden. Ik pak de dekens van een van de bedden en ga naar de kelder toe. Ik leg alvast mijn rugzak in de kelder met de dekens en doe mijn geweer achter in mijn broek. Ik loop weer naar boven en pak een matras mee, dat ligt namelijk lekkerder dan de grond.

Onderweg naar beneden kijk ik ook nog even of het water het hier doet. Gelukkig doet het water het. Ik pak een pan, doe er water in en zet hem alvast op de kookplaat. Ik sleur het matras mee naar de kelder en leg het dan op de grond neer. Ik pak wat uit mijn rugzak en neem het mee naar boven. Ik doe het eten in de pan met water en laat het warm worden. Ondertussen kijk ik op mijn horloge, het is iets na zes uur, het wordt nu dus al schemerig. Ik haal mijn eten uit de pan en gooi het water in de gootsteen ook de pan gooi ik erin. Dan ga ik voor de laatste keer met mijn eten naar beneden. In de kelder doe ik ook nog flink wat planken voor de deur en als dat klaar is val ik vermoeid neer. Ik pak mijn eten, eet het op en val daarna meteen in slaap.

A/N

Beetje lang maar anders was het volgende deel heel erg kort.