Writing prompt:  Zie afbeelding

Komt van: Pinterest

Min aantal woorden: 500

Sprint tijd: 35 minuten.

_______________________________________

Ik keek naar de jongen die me had neergestoken. Hij kon niet ouder zijn dan 14. Hij probeerde mijn blik te ontwijken en ging met trillende handen door mijn handtas heen. Ik was roekeloos geweest. Overal in de stad was gevaarlijk, waar misdadigers meer macht hadden dan de politie. Voor jaren had ik mijn lot kunnen ontlopen. Er was niemand die mij iets aan deed en soms leek het wel alsof ze bewust kozen om mij niet te overvallen. Maar dat was enkel en alleen mijn verbeelding geweest en ik had het naar mijn hoofd laten stijgen. Een stem in mijn achterhoofd bleef zeggen dat het mijn eigen fout was. Ik had nooit door deze straat moeten lopen. Het zicht voor mijn ogen begon wazig te worden en ik drukte harder op de wond in mijn zij.

"Ik heb het," zei de jongen. Een jongeman kwam aanlopen en ging langs hem staan. Hij had al zijn aandacht op de jongen gericht.

"Je hebt iemand neergestoken voor €10,00. Heb je ze wel allemaal op een rijtje zitten?!" Hij draaide om naar mij en zijn gezicht trok wit weg. Hij hief zijn hand op en sloeg met zijn vuist op de jongen zijn neus. De jongen schreeuwde het uit van de pijn terwijl de jongeman op zijn knieën ging zitten en probeerde het bloeden te stoppen.

"SHIT! Ben je levensmoe ofzo?! Bel voor hulp! En snel een beetje!" De jongen knikte en pakte zijn telefoon uit zijn zak. Zwarte vlekken verschenen aan de randen van mijn zicht en de pijn werd steeds erger. Mijn oren begonnen te suizen en het laatste wat ik hoorde voor alles zwart werd was de jongeman die me smeekte om wakker te blijven.

~~

Toen ik mijn ogen open deed lag ik in een onbekende kamer. Het bed was groot met een stevig maar comfortabel matras en de dekens waren zijdezacht. Met een hand tilde ik de dekens op en zag dat mijn middel en borst helemaal ingebonden waren met verband. En ik had een trainingsbroek aan die ik niet herkende. Het moment dat ik overeind probeerde te komen schoot de pijn van mijn zij door de rest van mijn lichaam heen en kermend van de pijn liet ik me weer terug zakken.

Een vrouw kwam naar binnen lopen met twee glazen. Een glas zat vol met water, maar de andere herkende ik niet. Ze had een tatoeage van een schorpioen op de linkerzijde van haar nek met een hoofdletter S er onder. Het teken van de Scorpios. Dat was het teken van de crime boss. Alleen de meest vertrouwde leden van hun groep hadden dit teken en ik brak uit in koud zweet. Hoe had ik mezelf in deze problemen zien te werken.

"Ah. U bent eindelijk wakker signorina," zei ze met een Italiaans accent. Ik probeerde mezelf van haar weg te trekken maar dat lukte niet door de pijn.

"Signorina het is beter als u stil blijft liggen." Ze hielp me voorzichtig overeind en drukte het glas water in mijn hand.

"Drink signorina." Ik deed wat ze zei en het water verzachtte mijn uitgedroogde keel.

"Wat ga je met me doen?" vroeg ik met een trillende stem. Ze gaf me een oogverblindende glimlach en ging langs me op het bed zitten.

"U wonden verzorgen natuurlijk signorina." Ze begon het verband los te maken en ik pakte haar handen vast om haar tegen te houden.

"Laat me mijn werk doen signorina. We willen niet dat u wond gaat ontsteken."Ik schudde mijn hoofd en hield haar handen uit mijn buurt.

"Waarom help je mij?"

"Omdat u onder signor zijn bescherming staat. Het is mijn taak om er voor te zorgen dat u weer gezond wordt. Signor komt zo langs en dan moet ik klaar zijn." Ik liet haar handen los en besloot haar mijn wond te laten verzorgen. Het zou beter zijn als ik haar niet stopte van het doen van haar werk. Zolang ik deed wat van me werd verwacht zou ik hier misschien nog levend uit komen. Met een beetje geluk zou ik er achter komen waarom ik onder zijn bescherming sta en wat dat inhield.

~

De vrouw was een uur bezig geweest om er voor te zorgen dat alles was zoals het hoorde te zijn, ze had me zelfs een t-shirt aan gedaan. Het glas met het gele dikke spul stond nog langs me op het nachtkastje. Ik had haar moeten beloven dat ik het nog op zou drinken, maar toen ik een slok had genomen bleek het smerig te zijn en ik had het aan de kant gezet.

Er klonk een klop op de deur. Ondanks dat ik geen antwoord had kwam er een man binnen lopen, overal waar je huid kon zien was hij bedekt met tatoeages op zijn gezicht en nek na. Er liep een litteken over zijn wenkbrauw en onder de tatoeages op zijn arm waren de littekens ook nog zichtbaar.

"Kun je het zien donna?" vroeg hij. Ook hij had een duidelijk Italiaans accent en door de autoriteit die hij uitstraalde wist ik al dat hij de baas moest zijn.

"Waarom ben ik niet dood?" Hij lachte en nam plaats op de stoel die de vrouw voor hem klaar had gezet langs het bed.

"Omdat je onder mijn bescherming staat donna. Niemand in deze stad of in welke andere stad dan ook waar ik de macht heb is toegestaan om jou iets aan te doen. En raak je gewond is het hun taak om er voor te zorgen dat je niet alleen hulp krijgt maar dat de dader," hij leek even na te denken over welk woord te gebruiken, "op de juiste manier gestraft wordt." Ik dacht terug naar alle keren dat het leek alsof iedereen die ik kende ooit was bestolen of zelfs gewond was geraakt en ik nergens last van had gehad. Of hoe het altijd de winkel langs de winkel waar ik in was degene was die werd bestolen. En toen drong het tot me door, ze hadden mij echt ontweken het was niet mijn verbeelding geweest. Alleen als dit waar was waarom was ik dan neergestoken.

"Als dat waar is, hoe ben ik dan hier terecht gekomen." De glimlach verdween van zijn gezicht en een frons nam de plaats in. Zijn lippen vormde een rechte lijn en ik kon de ader in zijn nek zien kloppen.

"Een nieuweling die bij de groep probeerde te komen dacht indruk op me te maken door iemand neer te steken en te beroven." De lage toon in zijn stem klonk zo gevaarlijk dat ik instinctief weg schoof.

"Waarom ben ik zo speciaal dat ik onder u bescherming val." Ik hoorde de trilling in mijn stem en klemde mijn kaken op elkaar. De glimlach vond zijn plaats terug op zijn gezicht en hij keek me recht aan.

"15 jaar geleden, je was nog maar een piccolo meisje. 10 Jaar oud als ik het me goed herinner. Mijn zoon was van zijn oppas weggelopen en stak zonder te kijken de straat over. Ik was alles naar hem af aan het zoeken en toen ik hem vond was ik te laat. Er kwam een auto op hem af rijden en ik zou hem nooit op tijd hebben kunnen bereiken. Dat is het moment dat ik jou op hem af zag rennen en hem uit de weg van de auto duwde. Je had zijn leven gered en was zelf gewond geraakt door de auto die over je been reed. Ik heb de medische kosten betaald en de automobilist opgespoord. Daarna heb ik iedereen laten weten dat jij beschermd moest worden. Wat het ook was of kostte." Ik herinnerde me die dag nog. Ik was onderweg van school naar huis aan het lopen. Mijn vader had me gezegd dat ik op hem moest wachten maar hij was te laat geweest. Toen ik de peuter zag oversteken en de auto aan zag komen had ik uit puur instinct gereageerd. Mijn vader was woedend toen hij me in het ziekenhuis kwam opzoeken en tot ik het huis uit ging had ik altijd een escort gehad.

"Dat herinner ik me nog." De man knikte en leunde naar achter in zijn stoel.

"Maar het blijkt dat deze manier van beschermen niet meer werkt. Dus vanaf vandaag ben je mijn officiële dochter. Ik weet dat je vader niet meer leeft dus een paar uur geleden heb ik je legaal geadopteerd." Mijn mond viel open van verbazing.

"Heb je daar niet mijn toestemming voor nodig?"

"Helemaal niet donna. Als ik iets wil dan gebeurt het." Dat was het laatste wat hij zij voor hij de kamer uit liep. Ik liet mezelf achterover neervallen op het bed. Met moeite negeerde ik de pijn en keek naar het plafond. Dit was niet hoe ik me mijn toekomst had voorgesteld.