De spanning giert door Asa's lijf. Ze moet straks optreden. Over enkele minuten is ze aan de beurt. Ze kijkt Aniya aan, ook zij moest vanavond optreden, alleen zij is al geweest. Aniya glimlacht geruststellend naar Asa. "Je kan dit heus wel! Jou kennende heb je na 2 seconden al niet meer door dat er zoveel mensen naar je zitten te luisteren." Asa glimlacht zenuwachtig. "Ik hoop het." Ze horen de laatste klanken van Silas op zijn viool door de speaker. Ze weten allebei dat Asa nu aan de beurt is. Asa staat op en loopt de kleedkamer uit. Door de speaker hoort ze Dax, haar leraar. Terwijl de piano het podium opgereden wordt, kondigt Dax haar aan. "En dan nu, Asa met haar eigen gecomponeerde stuk!" Ze zucht een keer diep en loopt dan het podium op. Rechts ziet ze het publiek, ze schrikt van hoe vol de zaal zit. Van buiten rustig gaat ze op de pianokruk zitten, maar van binnen klopt haar hart als een gek. Ze legt haar handen op de toetsen en haalt nog een keer diep adem. Dan slaan haar handen de toetsen zacht aan. Voorzichtig klinken de eerste klanken. Aniya had gelijk, al snel zit Asa helemaal in haar eigen wereld, haar muziekwereld. Ze heeft het gevoel dat ze opstijgt, naar boven de wolken. Ze loopt over wolken van veertjes, heel zacht, maar ook warm. De lucht is prachtig blauw, met een volmaakte, gouden, ondergaande zon. Alles is liefelijk en rustig. Er komt een ander persoon aangelopen, of beter gezegd aangevlogen. Als ze dichterbij is ziet Asa dat het een vrouw is, volledig in het wit gekleed. Ze heeft vleugels, prachtige gedetailleerde vleugels, met stukjes goud erop. Ze pakt Asa's handen met haar eigen, zijdezachte handen. Ze heeft een liefelijke glimlach op haar gezicht. Maar opeens komt er ook een ander persoon aangevlogen, deze keer een man in het zwart. Zijn gezicht staat gemeen. Asa voelt een afkeer voor de man. Hij probeert haar te pakken, met zijn harde, grote handen, maar de vrouw gaat voor Asa staan. Ze probeert hem te overwinnen met haar liefde, maar hij wil haar alleen maar pijn doen. De lucht achter de man veranderd in zwart. De twee vuren stalen op elkaar af. De vrouw goud met witte stralen van liefde, maar de man zwarte stralen van pijn. De ene keer lijkt de vrouw te winnen, de andere keer de man. Een tijd lang gaan ze zo door, tot de vrouw een groot, gouden hart creërt van haar stralen. De man vergeet van verbaasdheid zijn stralen af te weren. Het hart komt langzaam op hem af, omringt hem. Er ontstaat een wervelstorm, maar geen gevaarlijke. Eentje vol liefde en orde. De wervelstorm trekt weer op, en wat Asa dan ziet verbaast haar. De man is nu ook in wit met goud gekleed, ongeveer hetzelfde als de vrouw. Hij heeft een glimlach of zijn gezicht, een gelukzalige glimlach. Hij ziet er geweldig uit. De vrouw pakt de man bij zijn hand en glimlacht nog even naar Asa. Dan vliegen ze samen weg.
Asa keert weer terug naar haar optreden, en speelt de laatste noten, zo gelukkig als een klein kind. Dan stoppen de noten, het wordt stil. Maar dat duurt maar even, het publiek barst namelijk uit in een enorm applaus. Asa glimt, dit was geweldig! Ze staat op een maakt een grote buiging voor het publiek, dat maar blijft en blijft klappen. Als het eindelijk gestopt is maakt Asa nog één laatste buiging, en loopt met een grote glimlach het podium af. Dit was onvergetelijk, fantastisch!

-_-_-_-_-_-_

En, wat vinden jullie van het eerste verhaal? Ik ben benieuwd naar jullie mening😜. Ook ben ik benieuwd hoe jullie het stukje van de man en vrouw zien. Het is namelijk zo bedoeld dat de man en vrouw de muziek die Asa maakt, uitbeelden. De zware en donkere klanken in het muziekstuk zijn de man, en de hoge en lichte klanken de vrouw. In het muziekstuk hoor je ze op het punt van de strijd om en om, elkaar tegenwerkend. Zo hoor je de strijd dus ook in de muziek (al zou het stuk echt bestaan😜). En uiteindelijk wordt daarmee de strijd tussen goed en kwaad bedoelt, waarbij het goede overwint. Ik ben benieuwd: hebben jullie dat ook ongeveer bedacht tijdens het lezen of niet? Ik hoor graag jullie antwoorden😉❤️

-xxx- D