Ik spring overeind van mijn stoel. Vol afkeer kijk ik de man voor me aan. "Dit meent u niet!" De man knikt, zonder voor de rest een spier te vertrekken.

In mijn hart stromen veel emoties door elkaar. Het voelt als een storm, een grote storm. Van onmacht tot woede, van verdriet tot de diepste pijn. "Dit kan niet! U liegt!"

Er verschijnt een verdrietige blik op zijn gezicht. Hij kijkt naar beneden en sluit even zijn ogen. Dan kijkt hij mij weer recht in mijn ogen aan. "Het spijt me voor je, Michael."

"Spijt? Is dat het enige?!" Mijn afkeer voor de man groeit en groeit.

Opeens krijg ik in de gaten waar ik mee bezig ben. Hoe kan ik boos op hem zijn? Hij kan hier immers niets aan doen.

Beschaamd kijk ik naar beneden. "Sorry" mompel ik. Voorzichtig kijk ik hem weer aan.

Er verschijnt een verdrietige glimlach op zijn gezicht. "Het maakt niet uit, ik snap het best."

Voorzichtig ga ik weer zitten. Een tijd lang kijk ik naar beneden. Mijn handen trillen. Ik probeer rustig te ademen, maar mijn adem blijft gejaagd. Een grote onrust jaagt door mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen en slik.

Als ik het gevoel heb mezelf weer enigzins onder controle te hebben kijk ik mijn mentor weer aan. "Hoe is het gebeurd?"

Hij blijft me even aankijken, lijkt na te denken hoe hij dit moet verwoorden. Na diep adem gehaald te hebben zegt hij: "Ze zijn vermoord. Je ouders zijn vermoord in hun eigen huis."