Het was een warme zomeravond, echter was haar hart niet zo warm. Het was gevuld met jaloezie, maar ze was van plan om er wat aan te doen. Ze zou natuurlijk de slavin die het lef had haar man te verleiden om het leven kunnen brengen, maar dat was plan B, om overduidelijke redenen, ze had immers een duur tuniekje aan, wilde ze dit eerst proberen. Daarom gooide ze in plaats van haar gewoonlijke Robijn een scheutje centaurenbloed bij de was.

Heracles was inmiddels net klaar met het wassen van zijn lichaam, dus snelde Deianira haastig naar boven om net voor de slavin die misschien wel de liefde wilde gaan bedrijven met haar geliefde held de badkamer binnen te stappen. Ze stak snel haar tong uit, waarop ze een mokkende houding terug kreeg.

Toen ze eenmaal in dezelfde kamer als haar man was had ze er heel veel vertrouwen in. Haar plan zou slagen! Dus zonder enige twijfel gaf ze hem zijn favoriete chiloutfit, die hij dan ook nietsvermoedend aantrok.

Daarna gebeurde er iets onverwachts, haar vriend begin onmenselijke geluiden te produceren. Zijn huid voelde alsof het in brand stond en ze hielp hem om zo snel mogelijk uit zijn tuniek te ontsnappen. Echter maakte Herakles nog akeligere geluiden, alsof zijn huid er af werd getrokken. Wat achteraf ook zo bleek te zijn, omdat ze met de kledij mee ook zijn huid er af trokken.

Toen Herakles eenmaal uitgekleed was en nog steeds pijn had besefte Deianira dat ze een grote fout had begaan door de centaur te geloven, ook al had hij niet gelogen. Immers zou Herakles waarschijnlijk niet meer vreemd gaan. Maar hij zou ook sterven.

Herakles leefde nog uren in deze pijn, zelfs dagen, totdat hij het opgaf. De beste man kon deze onbeschrijvelijke pijn niet meer verdragen. Hij kon zijn favoriete outfit niet meer dragen! Ook vond hij het vergif dat in zijn aders rondvloeide niet al te plezant.

Om die reden besloot hij om een onvergetelijke gunst te vragen; hij wilde op de brandstapel gegooid worden. Ba vele mensen gevraagd te hebben gaf hij het bijna op, totdat er iemand was die het voor hem wilde doen. Dat was zijn zoon.

Daardoor was het uit eindelijk zijn bloedeigen zoon die hem door de vlammen omgeven liet worden. De hitte werd Heracles' lichaam te veel, maar zijn ziel leefde voort als god.