A/N: Hello. I almost skip this chapter and I'm sorry. This was supposed to be the one before "The Last Goodbye". I apologize.

***

Uuwi na ako sa bahay when my phone rang.

Katatapos ko lang maghabilin kay yaya na babalik ako ng madaling araw ng maramdaman ko na nagba-vibrate ang phone.

Kinuha ko ito sa bulsa ng suot kong pantalon at si Shirley ang tumatawag.

"Hello," sagot ko.

"Hi, Liz."

"Is everything okay?" tanong ko sa kanya. When she texted na she needed my help, iniisip ko kung ano ang nangyari sa kanya.

Hindi naman siya nag-elaborate so I was left with all these questions in my mind.

I wondered if she's having trouble with her family or with work.

Naisip ko din si Ryan pero alam ko na malapit na siyang umalis at tumigil na din ito sa pangungulit kay Shirley.

Dahil madami pa ding bisita na dumarating, it was easy to be pre-occupied.

Sa Linggo ang libing ni Mommy at nagsabi si Daddy na he will attend the funeral.

Pumunta kami ni Liz sa office niya at nag-usap kami ng aking ama.

It was the first time I saw him cry.

Sinisisi niya ang sarili niya sa nangyari.

Sabi niya, he was selfish and I was tempted to agree with him pero pinigilan ko ang sarili ko.

It wasn't the time for retorts but for forgiveness.

Tama nga si Mommy when she told me na dapat akong magpatawad.

Gumaan ang pakiramdam ko dahil I've been carrying the weight of my anger for years.

Bago kami umakyat sa office ni Daddy, tinanong ako ni Shirley if I was doing this dahil hiling ni Mama o dahil sa gusto ko.

Napaisip ako.

Meron ba akong hesitation dahil if I do, hindi kami tutuloy.

Pero death made me reflect on my own mortality.

Dahil wala na si Mama, gusto ko pa din bang alagaan ang galit sa puso ko sa patuloy na paninisi kay Papa?

Hindi ko narealize noon pero what happened sa family namin affected my relationships with other people.

Kahit marami akong kaibigan noong nasa university ako, there were only a few I trust.

Ang totoo, wala nga akong maituturing na bestfriend except for Nella.

She's special to me dahil para kaming magkapatid.

Alam niya ang mga moods ko and she gets me.

***

"We're coming over," narinig ko ang boses ni Shirley sa kabilang linya.

"We?" nagtatakang tanong ko.

"I'm sorry pero gusto kang mameet ni Ate Joan at ni Trish. I hope you don't mind," apologetic ang boses niya.

"It's fine. But are you sure you're okay?"

"No, but I'll tell you later" sagot niya.

She hang up the phone at umupo ako ulit sa tabi ni yaya.

"Akala ko uuwi ka na," tanong niya.

"Parating po si Shirley kasama ang kapatid niya,"

"Okay lang ba kayong dalawa?" nag-alalang tanong ni yaya.

Tumango ako.

"Gusto daw po akong makilala,"

Pagkasabi ko nito ay biglang bumukas ang pinto.

Pumasok si Shirley at kasunod niya ang dalawang babae na sa hula ko ay ang ate niya at hindi ko kilala ang kasama.

Magkahawak kamay ang dalawa pero they weren't friendly.

I sensed na there's more to them than being just friends.

Tumayo ako para salubungin sila at ng magkalapit kami ni Shirley, hinawakan niya ako sa kamay sabay pinakilala ang ate niya at ang girlfriend nito.

"Nice to meet you," sabi ko sa kanilang dalawa.

Pinakilala din ni Shirley si yaya na kumaway mula sa kinauupuan nito.

"Is it bad if we ask you to go to dinner with us?" alinlangang tanong ni Shirley.

"I don't think so. The truth is, I haven't eaten."

Bago kami umalis, sumilip muna ang ate niya at si Trish kay Mama.

"She looks peaceful," komento ni Trish.

"I know. I hope she's happy wherever she is," sabi ko sa kanya.

"We should go," anyaya ni Joan.

Bumalik ako kay yaya at nagpaalam ulit.

"Meron po ba kayong kailangan?" tanong ko sa kanya.

"Wala naman. Mag-ingat kayo ha?" habilin niya.

Nagpaalam na kaming lahat sa kanya at isa-isang lumabas ng kuwarto.

Maliwanag na ang ilaw galing sa poste.

Lumakad kami papunta sa parking lot kung saan nakaparada ang kotse ni Shirley.

Siya ang nagmaneho at umupo ako sa passenger side.

Sa backseat naman umupo si Joan at Trish.

"Where do you want to go?" tanong ni Shirley.

"You decide," sagot ng ate niya.

***

Sa isang Italian restaurant kami pumunta sa Ayala.

Hindi masyadong matao kaya hindi namin kailangang maghintay para makaupo.

Pagkatapos umorder ng drinks, lemon iced tea para sa aming lahat, nagkwentuhan kaming apat.

Habang naghihintay na dumating ang order naming salad at steak, sinabi ni Shirley ang nangyari.

"I'm sorry," sabi ko.

"Our parents are strict and I was expecting this to happen," malungkot na sabi ni Joan.

Hinawakan siya ni Trish sa kamay.

Sa itsura nilang dalawa, I could see na they are truly in love with each other.

Affectionate si Trish at laging nakahawak kay Joan.

"So what are you planning to do now?" tanong ko sa kanilang tatlo.

"We have a trip coming up and we'll stay in a hotel until it's time for us to go back," sagot ni Joan.

Pinaglalaruan niya ang straw sa baso ng iced tea.

"I was going to ask if I could stay with you till I find my own place," sabi sa akin ni Shirley.

"You can stay as long as you like," mabilis na sagot ko.

"U-Haul!" kantiyaw ni Joan at Trish sa amin.

"What?" hindi nagets ni Shirley ang sinabi nila.

"I'll tell you about it later," sabi ko sa kanya.

Bumalik na ang waiter at sinerve ang order naming salad.

Habang kumakain, tinanong ni Joan kung wala kaming balak mag-abroad.

Nagkatinginan kami ni Shirley.

"Look at it this way. You're both professionals and qualified. I know you haven't thought of moving out of our parents' house before but now that this happened, don't you think it's time to consider your other options, Shirley?"

Hindi siya nakasagot.

Binitawan nito ang hawak na tinidor at malungkot na tumingin sa akin.

Hinawakan ko siya sa kamay.

"It's going to be fine." Sabi ko sa kanya.

"You have me," pang-aalo ko sa kanya.

Napahawak siya sa sintido.

"I just can't believe that this happened. I wasn't expecting them to be thrilled but for them to kick us out of their lives was too much to take,"

"It's never easy for any of us," sabi ni Trish.

"My parents took a while to warm up to me being a lesbian. By the time I met Joan, they've fully accepted who I am. But the road to acceptance was long and difficult. I never thought they'd come around. Thank God my sister was with me."

"You and Liz are lucky. Her mother loved her for who she is. No questions asked."

Nalungkot ako ng maalala ko si Mama at hindi ito nakalampas kay Shirley.

"I'm sorry, Liz."

Umiling ako.

"It's okay. I'm sure if she was here, she would give you a hug." Sabi ko sa kanya.

"We should make a toast for your mom," inangat ni Joan ang inumin niya at ganoon din ang ginawa namin.

"Is it okay if I make the toast, Liz?" tanong niya at tumango ako.

Tumikhim muna siya.

"To Liz's mom for being awesome. May there be more mothers like her who loves their kids for who they are. Cheers!"

Pinagdikit namin ang mga baso namin.

Napunta ang kwentuhan namin sa mga balak pa nilang gawin habang nasa Pilipinas sila.

"I would like to propose," biglang sabi ni Trish at napatingin kaming lahat sa kanya.

"What?" nagtatakang tanong ni Joan.

May kinuha si Trish sa bulsa ng suot nitong itim na jacket.

"This ring has been burning a hole in my pocket and I don't think I can wait any longer," binuksan nito ang itim na box na may lamang singsing.

Kumikinang ang mga brilyanteng nakapaligod sa pulang bato.

"Trish," namumula ang pisngi ni Joan.

Tumayo si Trish at pagkatapos aylumuhod sa harap niya.

"Joan Margaret Soriano, will you marry me?"

Nakatingin sa amin ang ibang guests pero walang pakialam si Trish.

"Yes," halos maiyak si Joan habang sinusuot sa kanya ni Trish ang singsing.

Pagkatapos ay nagulat kami ng biglang magpalakpakan ang mga tao.

Humalik si Trish sa labi ni Joan at kinabig siya nito pabalik sa upuan.

"You surprised me," pinalo niya si Trish sa braso.

"Isn't that how proposals are supposed to be?"

Nagkatinginan kami ni Shirley.

May hawak siyang napkin at pinupunasan niya ang gilid ng mata niya.

"Both of you should come to our wedding," biglang sabi ni Joan habang tinititigan ang singsing.

"You even got me my birthstone, Trish. This is so beautiful!" yumakap siya ulit sa kanyang fiancée.

"Are you okay, S,?" tanong ko sa girlfriend ko.

Tumango siya.

"I'm just speechless."

Tumingin siya sa kapatid niya at kay Trish.
"Congratulations!"

Sabay na nagpasalamat ang dalawa.

Napag-usapan namin ang wedding plans nila.

Biglang nagtanong si Shirley who's going to give her away lalo pa at mukhang malabong pumayag ang tatay nila.

"Michael," walang kagatol-gatol na sagot nito.

"Kuya Michael?" ulit ni Shirley,hindi makapaniwala sa sagot niya.

"Yeah. He knows about us."

"What?" Lalong nagtaka si Shirley.

"Well it was an accident," si Trish ang nagpaliwanag.

"I didn't know Joan was on Skype at the time and I kissed her on my way to work."

"So what did he say?" halata ang excitement sa boses ni Shirley.

"He was shock but then told me he's cool with it. No fuzz. You know how he is. He's straight to the point. He even asked if I need help telling our parents about it but I told him I have to do this on my own. He was right though. He warned me it's not going to be easy."

"So how come you never told me anything about you and Trish?"

Nagkatinginan ang dalawa.

"Well, I didn't know how you would react. Besides, when you were young, you were always telling our parents about what I'm doing. You were snotty back then. But when you told me you were gay, I was the one who was shocked by the news."

"I've grown up you know," depensa ni Shirley.

"I know that but I'm nervous enough as it is."

"It's unbelievable isn't it?" bigla kong tanong sa kanilang lahat.

"I guess." Sagot ni Joan.

"Shirley has changed a lot. You are definitely happier."

Ngumiti si Shirley sa sinabi ng ate niya.

***

Pagkatapos kumain, hinatid nila ako sa bahay.

Iniwan namin sa sala ang ate niya at si Trish at umakyat kaming dalawa sa kuwarto ko.

"I didn't want to tell you about what's going on dahil sa alam ko na marami kang dapat na mas importanteng asikasuhin."

"Don't say that, S. You know you are important to me. I'm glad sa akin ka nagsabi at least I know what's going on. I was worried, you know."

Nakaupo kami sa kama.

Hinawi ko ang buhok niya at nakita ang pag-aalala na hindi ko napagtuunan ng pansin nitong mga nakaraang araw.

There were dark circles in her eyes at malalim ang linya sa kanyang noo.

I was caught up in my own business and thought she was having a good time with her family.

Pero nilihim niya ang nangyayari sa kanya dahil sa ayaw niyang makaabala.

"S, I'm your girlfriend. Don't ever hesitate to ask me for anything."

Hinawakan niya ako sa pisngi at nilapit ang labi niya para humalik.

I don't even remember the last time we were affectionate with each other.

Gumanti ako ng halik.

We are two people in need to assurance at pinadama ko kay Shirley na she has me.

Hinalikan ko siya sa gilid ng tenga, sa leeg hanggang sa dumapo ang bibig ko sa kanyang dibdib.

Ang kamay ko naman, abala sa paghaplos sa kanyang balikat hanggang sa mapadpad ito sa pagitan ng kanyang binti.

Shirley was wearing a short skirt and I felt her warmth when I touched her.

Not sensing any refusal, I proceeded with what I was doing.

She was tensed, eager.

Pero dahil alam niyang naghihintay ang kapatid niya sa baba, she was quiet.

It didn't take long before she orgasmed.

Nakabaon ang kuko niya sa likod ko at halos kagatin niya ako sa balikat.

I whimpered and she opened her eyes.

"I'm sorry," pinatong niya ang ulo niya sa balikat ko.

"Don't be," niyakap ko siya.

Tahimik kaming nakaupo sa kama.

"I'll come back for you later," bulong niya.

"Okay," sagot ko.

"Are you sure you can wait for me?" tukso niya.

"I can."

Tumayo na siya at pumunta sa banyo.

Humiga ako sa kama habang hinihintay ko siyang bumalik.

She's out of the closet and it came with a heavy price.

Mahal na mahal ni Shirley ang family niya pero her expectations compared to what happened in reality was the exact opposite.

Hindi naman surprising iyon sa mga tulad naming LGBTQ.

In our hearts, nandoon ang hope na our families would accept us.

Sila ang primary support at kapag hindi nareciprocate ang expectation, masakit.

Kaya naman mataas ang rate ng homelessness at suicide sa community.

Bumukas ang pinto at bumangon ako ulit.

Nakapaghilamos na siya at tinali niya ang kanyang buhok.

Umupo siya ulit sa tabi ko.

"Wait for me, okay?" paalala niya ulit.

"I will,"

"Don't be naughty and do something on your own."
Natawa ako.

Hinawakan ko siya sa kamay.

"I'll wait, don't worry. Now you'd better get going bago pa magtaka ang ate mo kung anong ginagawa natin."

"I think she knows."

Nagtawanan kaming dalawa.

"Liz, are you sure you're okay with me staying her for a bit?"

"Why don't you move in with me for real?" mungkahi ko.

"You're kidding right?"

"Do I look like I'm kidding?" sumeryoso ang itsura ko to prove my point.

"You're not,"

Tumayo na si Shirley at sumunod ako sa kanya pabalik sa sala.

Pagbaba namin, hinihimas ni Trish si Jackie sa likod.

"She likes you," comment ko.

"She's a good dog,"

Nagpaalam na silang tatlo at hinatid ko sila sa labas ng gate.

Nakasunod sa amin si Jackie at kumakawag ang buntot nito.

"I'll call you," sabi ni Shirley bago siya pumasok sa sasakyan.

Sa tabi niya umupo si Joan at nasa likod naman si Trish.

"Take care, okay?" paalala ko.

Humalik siya sa labi ko at pumasok na sa kotse.

***