Anabelle wysiadła właśnie z pociągu i rozejrzała się po stacji kolejowej. Okolica była całkiem ładna. Odetchnęła pełną piersią delektując się czystym, chłodnym powietrzem. Podeszła do ławki i położyła na niej bagaże. Szukała telefonu w torbie, kiedy podszedł do niej starszy mężczyzna.

- Przepraszam - powiedział, a dziewczyna podniosła na niego wzrok - Panna Kingston?

- Tak, to ja. Pan, jak się domyślam, był lokajem mojej ciotki?

- Owszem. Czy mogę... ? - zapytał wskazując bagaż Anabelle.

- Tak, dziękuję - uśmiechnęła się promiennie dziewczyna. 

Bryczką przejechali do posiadłości, która znajdowała się niedaleko miasteczka. Lokaj wniósł bagaże i zrobił herbatę. Siedzili w kuchni w milczeniu.

- Jak pani wie, nie będę dalej tu pracował... - zaczął lokaj - Może opowiem pani trochę o tym domu? Znajduje się tu osiemnaście sypialni, trzy salony, sala balowa, kuchnia, jadalnia...

- O Boże...

- Coś się stało?

- Nie może pan tu zostać jeszcze przez jakiś czas? Potrzebuję kogoś, kto zna ten dom.

- Mogę zostać najdłużej do piątku - odparł mężczyzna i wyjął ciastka z szafki - Niestety, muszę już iść.

Kiedy Anabelle została sama, weszła po schodach na pierwsze piętro. Korytarze wyglądały tak samo, więc już po chwili nie wiedziała gdzie jest. W końcu trafiła z powrotem na schody. Zeszła na dół. Kiedy chwyciła swoje bagaże, ktoś zapukał do drzwi.

- Hej, jestem Kelly - przed domem stałą uśmiechnięta ruda dziewczyna z hipnotyzującymi niebieskim oczami.

- Hej... Anabelle.

Dziewczyny podały sobie ręcę.

- Słyszałam, że dzisiaj się wprowadzasz, więc... przyniosłam ciasto. Tak na dobry początek - Anabelle mogłaby przysiąc, że nigdy nie widziała równie roześmainej istoty.

- Dziękuję. Wejdziesz... ?

- Może na chwilkę - uśmiech. Weszła.

Usiadły w kuchni.

- Więc jak to się stało... ? Skąd się tu wzięłaś? - zapytała Kelly.

- Dostałam ten dom w spadku po ciotce. Eleonor Mallory...

- Znałaś ją? - przerwała dziewczynie Kelly.

- Nie - Anabelle była pewna, że Kelly westchnęła z ulgą - A czemu pytasz?

- Tak po prostu... kontynuuj.

- No więc nie miałam zbyt dużo pieniędzy, a... - Anabelle urwała. Ciotka postawiła warunek, że otrzyma ten dom tylko, jeżeli przemieszka w nim rok. Posiadłość była ogromna, zdecydowanie za duża dla jednej osoby, więc to oczywiste, że Anny nie zostanie tu dłużej niż musi. Miała zamiar potem sprzedać to wszystko i wyjechać za granicę. Tylko po co jakaś Kelly ma o tym wiedzieć?

- Hm?

- Przepraszam, zamyśliłam się. Oczywiście trudno było nie skorzystać z okazji. To piękny dom.

- Trochę duży.

- Co proszę?

- Za duży dla jednej osoby - uśmiech opuścił twarz Kelly. Teraz wyglądała mrocznie  - Co ty tutaj robisz?

- Ja... ? Mieszkam - Anny zmarszczyłą brwi - O co ci chodzi?

- Odejdź stąd - powiedziała i ruszyła do holu - Zanim będzie za późno.

Anabelle podążyła za nią. Kelly wyszła i zatrzasnęła Anny drzwi przed nosem. Dziewczyna omal nie dostała nimi w twarz. Była wściekła. 

Ponownie podeszła do bagażu. Wtedy usłyszała dźwięk tłuczonego szkła za jakimiś drzwiami. Podeszła do nich i otworzyła je. Piwnica. Świetnie. Zapaliła światło i zeszła na dół. Z jakiegoś pomieszczenia dochodził czyjś głos.

- Super... Ja to mam szczęście...

Anabelle chwyciła jakiś świecznik i stanęła twarzą w twarz z niespodziewanym gościem. Była to młoda dziewczyna z niezwykle jasną skórą i pudroworóżowymi włosami. Miała przewieszony przez szyję aparat. Była ubrana w krótkie, dżinsowe spodenki, luźną, długą koszulkę i wiązane buty do kolan. Jakby trampki. Spojrzała wytrzeszczonymi oczami na Anny.

- To ktoś tutaj mieszka? - po chwili uśmiechnęła się - Witam w Sheldon Creek.