Blei's Point of View

Lumabas ako ng training room nang mapansin kong sinundan niya si Chry. At alam kong papunta 'yon sa favorite training spot niya. Chry distaste those people who would try to interrupt her during her training. She's also short-tempered just like her deity.

Her looks screams that she has the experience. She's also a top tier student in our training class. Kanina ko pa kasi napapansin kay Ace na palaging nakatingin kay Chry. Alam ko kung ano ang ibig sabihin ng mga titig na 'yon, pero kailangan ko pa rin siyang balaan.

"How dare you!" Chills went straight down to my spine when Ace's voice echoed in my ears. "You wounded me, you insolent woman! You will regret messing with me, daughter of Zeus."

The way Ace utter those words, those who didn't know his deity will immediately recognize whose son he is. It even stunned me for seconds. Ganoon ang epekto kapag isang anak ng goddess of love and beauty.

Sinundan ko kung saan galing ang boses ni Ace. Nagtago ako sa isang malaking kahoy nang makarating ako sa pinanggalingan ng kaniyang boses. This place is located at the back of the academy. Kung saan puro mga kakahuyan lang ang makikita.

Sumilip ako. Laking gulat ko na lamang nang makita si Ace na ganoon ang sitwasyon. Nakita ko pa kung paano ngumisi si Chry. Sira ba siya? Pwedeng ikamatay ni Ace ang stage niya ngayon, I mean, his ability evolution.

Tiningnan ko si Ace at sinuri ang buong katawan niya. Doon ko nakita ang lightning injury niya sa braso. And I am sure, 'yon ang nakapag-trigger sa ability niya. Our ability evolution will be triggered when we felt sudden pain. Napasinghap ako nang umatake si Ace kay Chry.

Chry's wide smile on her lips remained.

Bawat atake ni Ace, iniiligan lang ito ni Chry. I looked at her in disbelief. Fighting someone while the ability evolution is activated might've cause someone's death. Fighting isn't the solution, she should restrain him instead.

Kailangan kong gumawa ng paraan.

Before I could think of the solution, out of the corner of my eyes, I saw Chry manipulate lightning bolts directly from the heavens. Tumama ito sa harap ni Ace dahilan para mapatalsik siya patungo sa kahoy. Bumagsak siya nang patihaya papuntang lupa.

Ace should use his ability. Why can't he use it to defeat her? Or perhaps, he didn't know how to use it yet. Nakita kong tumayo si Ace sa pagkabagsak. Nang makatayo siya, doon ako nagulat nang mag-appear ng kusa ang necklace niya na may pendant na swan.

My mouth fully opened when I saw his eyes glowed. Kasunod ng paglutang niya sa ere few inches away mula sa lupa. I saw his smirk quickly plastered upon his lips.

Alam ko na yata ang gagawin ni Ace kay Chry. Iyan ang pinaka-hate ni Chry, ang gamitin ang ability na namana kay Aphrodite against her. Not a good idea, but maybe it's alright to use it to stop Chry from harming him in the middle of his ability evolution.

"Kneel."

Nagulat na lamang ako nang pati ako napaluhod sa kinatatayuan ko. Napatingin ako kay Ace. Charmspeak is an ability to command someone without their will.

It is a form of hypnotism or persuasion in which it allows the speaker to convince someone else to do or get whatever they want. The strength of the command depends on the tone and the emotion of the charmspeaker's voice, as well as their skill with it.

And since Ace is not on himself, pati ako nadamay. Our ability is stronger when we are unconscious of what is happening. But of course, except for those demigods who know how to control it.

Napatakip ako ng mata nang biglang lumiwanag ang buong paligid. It took seconds before it faded. And there I saw Ace's necklace swan pendant were glowing in pink. Even his eyes were glowing.

I don't know what the hell is happening, but I am sure there is something when his eyes and his necklace with a swan pendant glowed in pink simultaneously. Nakaramdam naman ako ng presensya mula sa aking likuran. They are here. Violeta looked at me and tried to help me to stand. But, to no avail.

"Ace . . ." I heard her call him by his name.

Bigla-bigla na lamang nahimatay si Ace. Pagkahimatay niya ay siyang pagkawala ng ability na nagsasanhi ng aking pagluhod. Nakita kong ganoon din si Chry. Bigla dumating ang lahat, nagtataka sa nangyayari. Pero mabilis silang nagtakbuhan papalapit kay Ace para tulungan ito.

Napakuyom ako ng aking kamao. Wala man lang akong nagawang paraan para pigilan silang dalawa. Iniling ko ang aking ulo't naglakad papalapit sa kanila.

"What happened?" naguguluhang tanong ni Fuego.

Hindi sumagot si Chry dahil abala ito sa pagpagpag ng kaniyang damit. Kapansin-pansin pa ang inis sa kaniyang mukha. Since wala silang nakuhang sagot mula sa kaniya, ako na ang nagkuwento. Halatang nagulat ang old Anostatos dahilan para tignan nila ito nang masama.

"You did that?" Zuki asked her in disbelief. "He could have died!"

Tumalikod si Chry na walang binibitawang salita.

"Maica!" tawag ko sa mortal name niya upang kunin ang atensyon niya.

Nakita naming lahat na napahinto siya sa paglalakad. Unti-unting dumilim ang kalangitan kasabay ng pagkuyom ng kaniyang mga kamao. Narinig kaagad namin ang nakakabinging kulog at kidlat sa kalangitan.

She looked at us with her threatening stormy blue eyes. "Don't you dare call me that name . . . Sherimie!" madiin niyang pagbabanta.

Susundan ko sana siya subalit pinigilan ako ni Zuki.

"Don't."

Mario's Point of View

I am humming my favorite song habang sinasandok ang ulam na niluluto ko. Napailing na lamang ako nang sumalubong sa akin ang excited na excited na mukha ng kaibigan ko. Ang kaibigan kong sobrang suportado sa akin. He always come with us if we moved to different places.

We don't have a permanent place to settle in, that's why.

"Mario!" Halos nabitawan ko ang sandok na hawak-hawak ko nang biglang marinig ko ang sunod-sunod na sigaw. Sigaw na tila parang takot na takot.

Sumilip ako sa bintana ng aming kusina. At doon ko napagtantong kay Papa lang pala 'yon nanggaling. Subalit, napakunot ang aking noo nang makita siyang hingal na hingal. Na tila ba'y parang hinahabol siya ng mabangis na hayop.

"Mario, umalis ka na dito! Bilisan mo!" Sigaw ulit ni Papa habang nakamutawi sa mukha niya ang labis na takot.

Naglakad ako papalapit sa pintuan ng aming bahay. Naramdaman ko naman ang pagsunod ng kaibigan ko. Kanina pa niya hinihila ang damit ko, ngunit hindi ko siya binigyang pansin.

"Po? Ano po ba ang ibig niyong sabihin?" Nakakunot noong tanong ko sa kaniya dahil hindi ko naiintindihan ang gusto niyang ipahiwatig.

Mas lalo akong nag-aalala nang makita ko siyang umiyak. Tatakbo na sana ako papunta sa kaniya nang pigilan ako ng kaibigan ko sa pamamagitan ng paghawak ng aking damit. Tiningnan ko siya ng masama. Pero sumalubong lang sa akin ang walang ekspresyon niyang mukha.

"Kailangan nating umalis, ngayon na!" Natataranta niyang saad at bumalik sa loob ng bahay.

Naglakad ako papalapit sa kaniya. Subalit napahinto ako nang sigawan niya ako. "Kailangan mong lumayo! Papatayin ka ng taong bayan!" takot na takot niyang sigaw.

Kinabahan kaagad ako matapos marinig ang sinabi niya. But why is he telling me to leave when we could just do it together?

"Alam na nila ang sikret―Papa!" Napasigaw ako nang wala sa oras matapos makitang may bumaong palaso sa likuran niya.

He gave me a gentle smile before he fell upon the ground. Blood immediately scattered. Umiiyak akong tumakbo papalapit sa kinaroroonan niya. Pinahiga ko siya sa hita ko't hinahaplos ang kaniyang pisngi.

When I heard something fell upon the ground, I raised my head. Nakita ko si Crover na nakatingin sa Papa ko na gulat na gulat. A tears instantaneously escape from his eyes.

"Iyan ang anak ni Mang Fernando. Isinumpa ang batang 'yan! Kailangan natin siyang dakpin at patayin. Kapag magwawagi tayo gagantimpalaan tayo ng ating Mayor!" rinig kong sigaw ng Ali.

Napatingin ako sa mga taong nagtakbuhan papalapit sa aming bahay. Habang may dala-dala silang iba't ibang matutulis na bagay gaya ng pana at palaso, kutsilyo, espada, at itak. Tinignan ko ulit si Papa. Sa mga sandaling ito, nakapikit na siya.

"Papa . . . kailangan na nating umalis." Niyugyog ko siya. Pero hindi siya gumising, sa halip ay bumagsak nang walang lakas ang mga braso niya sa lupa.

"Mario, tayo na!" rinig kong sigaw ni Crover.

Hinawakan ko ang pulsuhan ni Papa. When I couldn't find the sign of life, my shoulder dropped. Tears are now escaping my eyes rapidly. He's dead. Crover grabbed my arm to escape, but we are already cornered. He squeezed my hand as if telling me he will protect me with his life.

"Patayin 'yang batang 'yan. May sumpa iyan na nagdudulot ng kamalasan ng ating barangay!" Sigaw ni Aling Berna na akala ko'y mabait.

I looked at her in the eye. "Aling Berna, bakit?" Mahina kong tanong sa kaniya, pero alam kong sapat na 'yon para marinig niya.

Tiningnan niya ako nang masama habang galit na galit ang mga mata.

"Huwag na huwag mo akong matanong-tanong bata ka! Pinatay mo ang aking anak!" Galit na galit na paratang niya.

My mouth fully opened, and my eyes grew wider in disbelief. Dahil sa maling paratang niya, may karapatan na rin siyang kunin ang buhay ng iba?

This is how I lived for eighteen years. Kapag nadidiskubre ng mga mortal na tao kung ano ang pagkatao ko, ang sikreto ko, they will start considering me as a curse. It's as if being alive is a sin. Akala ko'y maging matiwasay ang buhay namin dito.

Subalit, nagkamali na naman kami ni Papa sa panglimang pagkakataon. Paulit-ulit na lamang kami lumilipat sa ibang barangay. Kung pwede lang kunin itong pagiging kakaiba ko upang mamuhay kami ng matiwasay, matagal ko ng ginawa.

And that dream died today. Wala na ang taong bibigyan ko ng matiwasay at tahimik na pamumuhay.

"Hindi ako ang pumatay sa anak niyo, Aling Berna! Pinatay siya sa sarili niyang kapatid dahil nakipagkasunduan siya sa Mayor niyong halimaw!" Galit na galit ko ring sigaw pabalik.

"Sinungaling!" sigaw niya pa rin. Itinuro niya ang walang buhay na katawan ni Papa. "Iyan din ang kabayaran ng pagpatay mo sa anak ko!"

Anger instantaneously took over my system. Si Papa ang kabayaran sa bagay na hindi ko ginawa?! Ako ba ginagago niya? I gritted my teeth and balled my fists. Seconds after, bigla kong naramdaman ang kapangyarihan sa katawan ko.

Nakita ko kaagad ang naglalakihang mga mata nila. Napatingin ako sa dalawang strand ng buhok ko na tinangay ng hangin. Kinuha ko ang mataas kong buhok at laking gulat ko nang mapansing naging puti na ito. I also felt something tingling in my eyes. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin, pero isa lang ang nasa isip ko.

Ito ay ang pagbayarin sila sa ginawa nila sa Papa ko.

"Nag-iba ang kulay ng kaniyang mga mata!" Natatarantang sigaw ng isang lalaki.

"Halimaw!" sigaw pa ng isang babae.

"Kasing kulay ng espiritu ang mga mata niya!" Sumilay ang nakakalokong ngiti sa aking labi nang marinig kong nahihintakutang sambit ni Aling Berna.

Dahil sa sobrang galit ko, bigla na lang lumabas sa kamay ko ang kulay gintong espada. Inihagis ko ito kay Crover na kaagad din naman niyang sinalo. Hindi ko alam kung paano ko nagagawa 'to pero kusa na lamang nagkumpas ang mga kamay ko.

It's as if alam na alam ko na ito kung paano gawin. Ilang segundo ang lumipas, maraming naglutangang mga iba't ibang klaseng matutulis na mga sandata. Their eyes grew twice wider. And saw them pacing backwards.

When I gestured my hand, kusang nagsiliparan ang mga sandata papunta sa kinaroroonan nila. A devilish smile plastered upon my lips. I will make them pay! I will make them pay for ruining my life! Nakita ko namang sapol na sapol sa leeg ni Aling Berna ang isang malaking espada.

Her blood quickly scattered upon the ground when she fell. I don't know why but her scream seems music to my ears. Dahil sa mga nakikita kong dugo, tila ba'y parang gusto ko pa. I was about to manipulate more levitating weapon when a dagger impetuously pierce in my right leg. Kaagad na napangiwi ako sa sakit.

Dumugo kaagad ito't walang pag-aalinlangan kong hinugot.

"Hayop kang halimaw ka!" sigaw ng kapitan.

Dahil sa sinabi niya biglang kumulo ang aking dugo. Ikinumpas ko ang aking mga kamay at nag-summon ng mga lumulutang na weapons. This time, mas lalo kong dinamihan para wala na silang takas.

Sumilay kaagad ang malademonyo kong ngiti. But, a sinister smile on my lips quickly faded when I saw a figure of a bulky man―nagsilakihan kaagad ang aking mata nang makita ko kung ano ang hitsura niya. He has the body of a man and head of a bull.

May dala-dala siyang axe na may dalawang ulo. Nabigla ako nang hawakan ni Crover ang kamay ko. Napatakbo rin ako nang tumakbo din siya.

"We have to get away from that monster, Mario," I heard Crover's shaking voice when he uttered those words.

"What was that?" Tanong ko sa kaniya habang lumingon para tignan ang halimaw na 'yon.

"Minotaur is a monster with a body of a man and the head of a bull. He is one of the infamous monsters in Greek mythology," kaagad na sagot niya. "You are aware that you are special, right?"

Tumango ako habang tumatakbo.

"Your mother is a goddess. That is why you have the ability that exceeds far from any normal mortal," paliwanag niya sa akin.

While still running, he suddenly tear his jeans off, revealing his pair of hooves. He threw away his favorite cap. Napatingin ako sa dalawang sungay niya. Dahil sa gulat ko, napabitaw ako sa kaniya.

When I stopped running, he also stopped. "You don't have to worry. I won't harm you. I am here to protect you, that is my job. I am satyr, a goat-human hybrid with the torso and head of a man."

"Yeah, I can see that," I said.

"Let's go. We don't have enough ti―" Hindi niya natapos ang sasabihin niya nang bigla siyang nadawit sa itinapong sandata ng Minotaur papunta sa amin.

Napatakbo ako papalit kay Crover. My world shuddered when I saw him bleeding. The axe was buried in his chest and I could hear his heavy breathing. I was about to pull the axe when Minotaur threw me away and hit my back on the trunk of the tree.

Dumiretso kaagad ang bagsak ko sa lupa nang nakadapa. Napangiwi ako dahil sa malakas na impact. I glance at Crover. He mouthed me 'run'. I don't have a choice but to leave him. Before escaping, I mouthed him 'I'm sorry'. Matapos ko gawin 'yon, napakagat ako sa aking ibabang labi.

Two lives I have lost tonight. At walang kasing-sakit na nararamdaman ko ngayon. When countless tears falling down my eyes, the rain started to poured down. Tinamaan kaagad ako ng takot nang biglang sumulpot sa harapan ko ang halimaw.

Napaatras ako. I was about to use my ability when he give me a hard kick in the stomach. Napatilapon na naman ako kasabay ng pagsuka ko ng dugo. Napabagsak ako sa lupa nang hinang-hina.

I opened my eyes. Nasa ibang lugar na ako. I don't know how that happened. Walang ulan. Rinig na rinig ko pa ang mga kumakantang ibon. Dahil sa magandang tanawin, biglang napawi ang takot na aking nararamdaman. I am safe, I felt it.

Kasunod naman ang isang presensya ng tao na nasa harapan ko. I tried to stood up, but to no avail. Sobrang hina na ng mga tuhod ko. Bumigat ang aking mga talukap ng mata. Before I could lost my consciousness, I managed to ask the person while my eyes are closed.

"Where am I? Am I lost?"