RHYON'S POV

A pair of almond eyes are the first thing I saw as my eyes opened from a deep sleep. Those were looking intently at me. As if trying to memorize every part of me. Those unfamiliar eyes that I felt like I've seen before. Naguguluhan ako.

He stood up from where he's sitting. My body automatically froze. My chest started to pound and I can't find my voice. As he get close to me, my body started shaking. W-Who is he?

"Rhyon.." his voice.. It felt like knives that striking my heart. "Baby.." he call out. Doon ko lang nalaman na may tumaks na luha sa mga mata ko. Agad kong pinunasan ang luha.

"I.. Uh.." I don't know what to say.

Agad lumipat ang tingin ko sa pinto. Nakita ko duon ang isang lalaki. Kusang nag tuluan muli ang luha ko kasabay ng pag tayo ko at pag takbo para maka yakap sa kanya. Naramdamna ko ang pag yakap din nya ng mahigpit kasabay ng pag halik nya sa buhok ko.

"Dad." bulong ko.

"Yes baby.. Its daddy. How are you? Bakit tumayo ka na?" tanong nya.

"Gusto ko na umuwi.. Ayoko dito. N-Natatakot ako.." iyak ko. Hindi ko alam ang dahilan kung bakit kaialangan ko umiyak. Basta ang alam ko, natatakot ako sa lalaking nasa likod ko.

"Enrico, anak. Look for your sister. Tatawag lang ako ng doc--"

"I-Ilayo mo sya sakin! Dad, please? I don't feel safe around him." na tatarantang putol ko sa sasabihin nya pa.

Tinitigan ako ni Dad. As if trying to read me. I know something change. Ever since I woke up at the hospital six months ago ay pakiramdam ko napaka dami ang nag bago. Pakiramdam ko, anytime, nasa panganib ako. Anytime, bigla akong masasaktan at natatakot ako.. Na.. Na maranasan ko masaktan sa hindi ko alam na dahilan.

They explained to me what happened which I don't remember. They said I drowned myself to drugs. Masyadong naluto ang utak ko that made them sent me to a rehab here in Los Angeles Cal. I have these what they call 'self denial' thing that made me forget about few things in my memory. The psychiatrist told me I might remember things na nalimutan ko, but it will take time. Kung anong dahilan, ay walang nakaka alam.

At isa ang lalaking ito sa nakaraan ko.. Na hindi ko maalala.

"Rhyon, he's your brother.. You're safe--"

"No.." tanggi ko pa.

"It's okay, Papa.. Maybe she's that mad na halos.. Ako lang ang di nya maalala." may pait nyang sabi. Hindi ako nag salita o ano pa man.

Nag paalam na sya na aalis. Akmang hahawakan nya ako ng tapikin ko palayo ang kamay nya. Kusa iyong pag kilos ng katawan ko na kinagulat ko rin. Nakita ko ang gulat sa kanya pero ngumiti lang sya at saka umalis.

--

Simula ng araw na iyon, halos araw araw din ang pag punta nya. Naka uwi narin ako sa mansion namin, pero ang hindi ko alam ay dito din sya tumutuloy. I asked my father last time kung bakit di sya umuwi ng Pinas. Pero nagalit sakin si Dad.

Kusag nanigas ako sa kinauupuan ng maramdaman ko ang matitigas na braso mula sa likuran ko. Kasabay ng pag bulong nito ay ang init mula sa hininga nya haggang sa tenga ko at pag taas ng balahibo ko.

"I miss you so damn much, baby.."

"G-Go away.." natatakot na bulong ko pero mas humigpit ang yakap nya na mas kinatakot ko. "Please wag mo akong sasaktan.. Please.." naluluha kong bulong.

"I won't hurt you Rhyon. I won't. trust me." umiling ako sa kanya at kahit takot ay pilit ako kumawala.

Sa sobrang taranta ko na maka layo ay nabangga ko ang figurine na nasa coffee table at nabasag. Hindi ko iyon pinansin at tumakbo papuntang kwarto. Ang akala ko ay ligtas na ako pero ng isasara ko na ang pinto ay mabilis syang naka harang at pumasok.

"Rhyon, ano ba?! Bakit ba iniiwasan mo ako?" galit nyang tanong.

"Don't call my name as if you're so familiar in it. Hindi kita kilala and I don't give a fuck kung sino ka--"

Natigilan ako.

Nang laki ang mga mata ko at halos mag unahang tumulo ang mga luha ko. Feeling his soft, yet warm lips against my lips.

I tried to push him away, but he held me from both side of my waist. Pushing me till I felt the bed at the back of my knees.

My heart.

It's pounding!

---

Hey babies. It's Kendie.