***

Zavier Yutsuko

My door opened and there Lana enters. Hindi ko na siya nilingon pa. I continuously typed in my computer at bahagya pang minasahe ang leeg ko.

I've been working for hours already, hindi dahil sa nasa lowest point ang company, actually salungat nga non, but I chose to work to divert my attention.

What happened at the rooftop is still vivid to me, kahit dalawang linggo na ang nakakalipas.

"Ma'am, excuse me po. May nagpapabigay na naman po ng sakura flowers at saka strawberries po," sabi ni Lana kaya pala tinignan ko siya.

In her hands, there a bunch of sakura flowers and strawberries lies. Napabuntong hininga ako.

"Again? Tsk, just put the flowers on the effin vase and then the strawberries to the refrigerator," utos ko sa kanya sabay turo sa vase malapit sa bintana at sa ref sa may gilid ng pinto.

Kahit hindi man kami nagkikita ni Oxford. He's been bugging me with this things, flowers, strawberries, tsk kala mo madadala ako sa pasuhol niya.

"Okay po," sagot niya at hindi ko na siya binalingan pa ng pansin. After I finished the report na ginagawa ko, sakto namang lumabas na siya sa opisina ko.

Bumuntong hininga ako at isinave ang ginawa ko at kinuha ang nakatambak na files na nasa kanan ko. Mga files na kailangan ng approval ko, para sa pagpapadagdag ng pondo para sa project namin.

*Kring!*

My phone rang, kaya mabilis ko itong kinuha sa aking bulsa at sinagot ang tawag.

"Hello, Pa?"

[How are you doing, hija?]

"I'm doing fine, Pa. How about you?" iniloudspeak ko ang call at inilagay sa table ang phone ko para masimulan na ang pagpipirma.

[Well, the company's growth it's soaring high now. Maayos lang ang lahat, ikaw ba maayos ba kayo ng puso mo?]

"Pa naman! Please let's not talk about that fudge again," ungot ko sa kanya. Isa pa to si Papa eh, asar nang asar sa akin. Di na lang nanahimik, tsk.

[Anak naman,]

"Pa, sorry I'm busy right now. Call ya later, bye" paalam ko sa kanya ang ended the call. I stood up at pinuntahan ang sakura flowes na naipon sa vase ko.

Ang gaganda niyo naman, hindi kaya nauubos ang lahi niyo kakapadala ng lamang lupa na yon sa akin? I thought he'll stop.

"He didn't stopped I guess?" bulong ko matapos kong amuyin ito. Bumukas na naman ang pinto ko pero hindi ko na nilingon kung sino ang pumasok.

"Ma'am, the board is waiting for you at the conference room,"

-

Kakatapos lang ng meeting ko with Mrs. Andallo, sa hindi inaasahang panahon... May lamang lupang sumusunod sa akin at kanina pa ako ginugulo.

I entered at the entrance and smiled at the security guard who opened the door for me. Ramdam ko pa rin ang pagsunod sa akin ni Oxford. Hay, kailan ba to aalis?

"Ri! Ri!" tawag niya pa. Pero hindi ako nakinig. I had enough, and besides may trabaho pa 'ko.

Bawat nadadaanan kong empleyado ay magiliw naman akong binabati. At binabati ko rin naman.

"Good afternoon po, Ma'am,"

"Good afternoon," nakangiting anas ko.

"Magandang hapon po,"

"Zavier! Wait, Ri!" hindi pa rin tumitigil ang lamang lupa at sunod pa rin nang sunod kahit na binilisan ko pa ang paglalakad. He's really persistent.

"You too,"

"Good aftie po,"

"Ikaw rin,"

May tinignan akong files nang may dumaan na empleyado ko kaya nahabol ako ni Nox at itinaas niya ang mga plastic bags na dala niya.

"May dala akong lunch! Hintayin mo ko!" nakangiting yaya niya. Hindi io na siya pinansin pa at naglakad. Pero ang gagi, ang sipag sipag ayaw pa ring tumigil sa kakasunod.

Tumabi naman si Lana sa akin at bahagya pa akong siniko. "Ma'am, hindi po ba natin hihintayin ang jowa mo?" tanong niya at sinulyapan pa si Oxford.

I looked at her like who-the-fuck-is-my-jowa look. "Jowa? Who?" Tanong ko. Nginuso niya si Oxford na halos magkadapadapa na sa kakasunod sa amin.

"Si Sir Nox po, oh! May dala dala pang lunch box!" may ngising aniya at tumili pa ng mahina. Inirapan ko naman siya at umuna na sa kanya.

"Tsk, he isn't my boyfriend. Let's go, Lana.l"

-

I sighed at pinagsalikop ang aking mga kamay. I'm fucking here inside the restaurant with fucking lamang lupa in front of me.

"What do you want?" nagpupuyos na tanong ko. Hindi ba naman ako tinigilan?! Pinahiya pa niya ako sa loob ng board! He even said na inaaway ko raw siya at ako ang pinaka masamang girl friend ever!

Sheesh, ayaw ko ng balikan lahat ng yon. Nakakahiya talaga!

Ngumiti siya at hinawakan ang kamay ko. "I wanna have lunch with you!" parang batang sagot niya.

Kinuha ko ang mga kamay ko at inilagay sa aking mga hita. "Really? Then after this get lost," malamig na sabi ko sa kanya.

I must admit, ang ganda ng restaurant na to. Napaka soothing voice ng vibes, at hindi halatang sikaw na sikat dahil sa humble aura na nakapalibot sa buong lugar.

"Nope! I'll be right here always waiting for you!" he said then pouted. Napabuntong hininga naman ako. Sana hindi na lang ako nagpadala sa mga arte niya, I wouldn't be here if I didn't.

"Can't you see, Oxford?! Everything's changed now! You can't bring back the past!" giit ko. Umiling siya at ngumiti ng matamis.

A smile that I've been longing for.

"I'm not trying to bring back the past, I... I just wanna make a future with you," mahinang anas niya at ngumiti. I remained my poker face, at kinuha ang mga kubyertos.

"Tsk, let's just eat then I'll go," sabi ko at kukuha na sana ng pagkain, when he effortlessly transferred beside me and served me.

"Here! Strawberry! Gusto mo to diba?"

"Eto pa! Hmm, masarap yan, kasing sarap ko yan!'

"Talaga lang ah?" sarkastikong napatingin ako sa kanya. Masarap ah? He just grinned, at nagpatuloy pa sa kakalagay na parang baboy yong ponapakain niya.

"Here, eat this. It's good for your health," dagdag na naman niya.

"Have some if thi—" pinigilan ko ang kamay niya sa kakalagay sa plato ko.

"Stop! Stop! You didn't let me eat first! Tama na yan, it's already enough. Just, just eat," sabi ko at nagsimula nang kumain.

"Okay," sagot niya at kumuha ng sariling pagkain at kumain na.

"Uhm, pwede mag tanong?" He asked as he raised his head.

"What is it?"

"Kasal ba kayo ng tatay ng mga anak mo?"

"No," sagot ko. Paano ko naman papakasalan yon?

"Where is he? Naisip ko lang he should be here, diba? I mean you know," pahayag niya.

Tinignan ko siya habang nakaiwan sa ere ang mga kamay ko. "Kahit nandito yun, walang wala siya sa katigasan ng ulo mo, and besides bakit mo pa ba ipinagpipilitan ang sarili mo sakin? My children had their father of their own," dagdag ko pa.

Pain flashed on his eyes na agad namang napalitan ng ngiti, isang ngiting desperado.

"Tsk, eh bakit? Asawa nga naaagaw, ikaw pa kaya na hindi pa kinakasal?" malokong bawi niya kaya napailing na lang ako. Kalokohan talaga neto hindi mawala wala.

"Unbelievable!"

"I know, I know," nakangising tugon niya sa akin.

"Asan nga siya?" tanong na naman. Napailing na lang ako at napangiti nang mapait.

"Up there, peacefully watching us from above," nakangiting sagot ko habang tinignan ang langit na nasa labas.

Nanlaki ang mga mata niya. "P-patay na siya?!" tanong niya.

"Hindi, buhay pa kaya lang nasa langit nakatira. Adik ka ba?!" inis kong tanong. Halata namang patay na, pinagdidiinan talaga?!

"Ahh, ganun pala hehe. Yes! Wala na akong karibal!" masayang sabi pa niya at napasuntok pa sa hangin.

Matapos ang ilang minuto ay tapos na akong kumain kaya inilagay ko na sa plato ang aking mga kubyertos na ginamit.

"I'm done, I need to go now," sabi ko, nanlaki naman ang mga mata niya. Tumayo na ako sa aking kinauupuan at akmang maglalakad na.

"Wait! Can't you give me a-another c-chance?" malungkot niyang tanong habang nakahawak sa kanang kamay ko. Hinarap ko siya, with tears in my fucking eyes... AGAIN.

Hanggang ngayon, masakit pa rin para sa akin kapag naalala ko ang bagay na yon. How I pleaded, how I kneeled in front of him, nagmakaawa para lang balikan niya.

Kung paaano ako nadurog nang paulit ulit sa tuwing naririnig ko angmga salitang sinabi niya sa akin. Ayoko ko nang marinig pa yon. Masyado na akong nasaktan oara sa ikalawa pang pagkakataon.

Masyado na akong durog para durugin pang muli. Can't I have rest? Yung pahingang pang matagalan. Yung pahingang walang katapusan.

Masakit na parang kinuyumos ng kung sino ang puso ko, at paulit ulit na isinasaksak ng libo libong karayom ang puso ko.

Pain is inevitable for every drop of love you give.

"Did you even gave me one, Oxford?"

-

Isang linggo na ang nakakalipas matapos ang tagpong iyon at nandito na naman ako sa isang bagong pagsubok na hindi ko alam kung makakayanan ko pa.

"Anak! Anak! What's happening?! Why are we running?!" natataranta kong tanong habang hila hila ako ng mga anak ko.

Wala na akong nagawa pa nung bigla sila pumasok sa office at hinila na lang ako palabas! Without telling me the reason why! Ako naman na nataranta go with the flow na lang.

Halos mahulog ang puso ko sa kaba nang tila maning mani ng mga anak ko ang pagbaba sa hagdan, kahit hindi na sila tumatapak sa ibang levels nito! Jusko!

"Mom let's go! We need to go now!" tumili pa si Jia habang hila hila ako. Halos magkandapadapa naman ako habang hila hila niya, delikado baka mauna yung pagmumukha ko!

"W-why?!"

-

"Anak, sweethearts. I don't know what's up with you two, but I hope this isn't a bad thing," sabi ko sa mga anak ko habang pinapakiramdaman ang buong paligid.

Wala akong makita bukod sa dilim. My kids gave me a blindfold. At ito, hatak hatak na naman ako nila. Hindi ko maiwasang mapangit.

Tila mga adults na ang mga anak ko the way they ordered our driver to drive, at kung pano nila inutusan ang mga maid namin na tulungan akong magbihis.

"Not at all, Mommy!" masayang sagot ni Jia.

"Yeah, Mom. We're almost there," dagdag pa ni Jio sa sagot ng kambal niya. My forehead creased. Ibang iba ang mga actions ng mga anak ko these past few days.

Parang may iba eh, hindi ko lang matukoy kung ano.

Third Person

(Before they dragged Zavy...)

"Kuya, are you sure with this?" hindi siguradong tanong ni Jia kay Jio na nakaupo sa couch ng kwarto nilang dalawa habang may hawak hawak na libro. Bigay ito ng Mommy nila nung nakaraang birthday nila.

Napatingin naman si Jio sa kanyang kapatid. He thought, kung paano sila naging kambal kung ganon naman kababa ang IQ nitong kaharap niya, at loading pa sa loading kung makapick up ng info. He sighed.

"Of course, if we plead to mommy, she will fall unto our cuteness then she'll agree!" sabi niya tila ito ang isa sa mga pinakamagandang planong naisip niya.

...

Napangiti naman si Jia sa kuya niya at inakbayan ito. Saglit na sinulyapan siya ni Jio at inakbayan din ang kakambal.

"Talino mo talaga, no?" pananagalog ni Jia. Napatango tango naman si Jio.

"Of course, you're just stupid kaya hindi mo naisip yun!" asar ni Jio sa kapatid at tinuktukan si Jia na ikinasimangot ng isa.

"Grrr! Kuyaaaa!"

At nagkulitan na sila.

-

"Sweethearts, where are we? Why am I wearing a shorts and a blouse for beach? And what's up with these beach sandals?!"

"Mommy, just shut up, okay?"

"Yes, mommy. Everything's fine, okay? "

"In one...

Two...

Three!!!"

***