***

Zavier Yutsuko

Rinig na rinig ko ang malakas na tambol ng puso ko. Excited na nakatingin naman si Kiara sa bintana, habang si Keana naman ay tahimik na pinagmamasdan ang bintana rin. Napahawak ako ng mahigpit sa aking jacket at bumuntong hininga.

Malapit na, malapit na malapit na. The plane just departured. From Japan to Manila. And no one knows how excited I am. Kanina ko pa pinipigilan ang pagngiti ko, fudge I can't help it! "Hoy! Ano? Umaandar na naman ba ka-cornyhan mo?!"

Ang ganda ng view, sunset na kasi. Naghahalo na ang kulay kahel at itim sa kalangitan. Nilingon ko siya. Sigurado, tutuksuhin na naman ako nito, ano pa ba ang aasahan ko?

"I'm just thinking of how to push you to your death," sabi ko na parang wala  lang. Umiwas ako ng tingin sa kanya, and I heard her groaned.

"Demon ka talaga!" hindi na ako umimik pa. Mas lalo lang lalala kapag pinatulan ko siya.

-

I am now standing in front of our building. Tahimik na ang buong eskwelahan, at kakaonting estudyante na lang ang nakikita kong napapadaan dito. It's already five in the 6 in the afternoon.

Matapos naming lumapag sa airport, ay hinayaan ko ng si Kiara at Keana na dalhin ang mga gamit ko.

Huminga ako ng malalim at nagsimula ng ihakbang ang aking mga paa sa hagdanan.

Matapos ang ilang minuto ay nakarating na ako sa harap ng pinto ng rooftop. Natawa naman ako sa sarili ko. Really, Zavy? Ganun ka talaga ka excited?

I opened the door without any hesitation. Agad na binati naman ako ng medyo may kalakasang hangin at nilipad pa ang buhok ko. Napatingin ako sa paligid, at napangiti nang makita siya na nakalagay ang dalawang siko ss railings ng rooftop habang nakatingin sa ibaba.

I didn't call him. Pero mabilis na tumakbo ako at niyakap siya ng sobrang higpit. As in napakahigpit.

"I miss you so much, Oxford! I miss you so much!" halos maluha ako sa kagalakan na nararamdaman ko. But he didn't move, pero hinayaan ko pa rin ang sarili kong yakapin siya.

But he harshly removed my hand. At hinarap ako.

Hindi makapaniwalang tinignan ko siya. "W-why? D-didn't you missed me?" naguguluhan kong tanong.

Umiling siya and my hands started to tremble, at nanghihina ang mga tuhod ko.

"I'm tired of us, Zavier," he said staring coldly at my eyes.

Napaawang ng kaonti ang bibig ko at bahagyang napaatras. Mali lang ang pagkakarinig ko hindi ba?

"What?!" ulit ko. My mind is not working anymore. Tila iniiwasang iabsorb ng isip ko ang sinabi niya.

Tinignan niya ako ng malamig, and his face didn't even showed any single expression. "I said, we're over,"

"I-i don't understand!" naguguluhan kong ani.

He sighed and looked away. "I'm tired of you, Zavier. I'm tired of staying behind your shadow, I'm tired of waiting for you to come back, I'm tired of letting you flew while I'm here hopelessly and helplessly waiting for you, I'm tired of thinking what's the purpose of my life in your existence," sabi niya na punong puno ng hinanakit. Umiling ako.

"Y-you d-don't have to. You're my everything, Oxford," my voice softened. At ramdam ko na rin ang mga luha kong papatulo na. I can't help it, this is killing me inside!

"Everything? But you treat me as nothing." Umiling ako. I never treated him like that! Ni kahit minsan!

Nanginig na tila mababasag ang mga buto ko sa paa, at hindi ko na masyadong mabalanse ang aking katawan. I don't know what to do anymore, I feel so lost. 

I feel like my heart is crushing into pieces. Pakiramdam ko nawala ko yung kaluluwa ko. I can't explain, the pain I'm feeling.

"I love you so much, please. Just let me fix you, let me fix us." my lips started to tremble again. Hindi, hindi mangyayari ang gusto niya. I love him, and I know he loves me too. No, I won't let him.

"You can fix everything, Zavier. Except for this one," kasing lamig ng yelo ang kanyang boses at tila wala siyang pakialam na masaktan ako sa mga sinasabi niya. This isn't him, kahit kailan ay hindi naisip ng Oxford ko na saktan ako. But the thing is... Sa akin pa ba talaga siya?

Napaiyak ako. At sinugod siya ng yakap. Nagitla naman siya nang isiksik ko ang aking mukha sa kanyang dibdib. Nanatili sa gilid niya ang kanyang mga kamay, at hindi ko na nakikita ang mukha niya.

"Oxford, my Oxford. Please don't do this to me honey. I love you, I love every inch of you. Please, don't leave me like this, akala ko ba walang iwanan? Akala ko ba ipagapapatuloy pa natin ang love story natin? Akala—"

He p... Pushed me away like I was nothing. Malakas na napaupo ako sa sahig hurting my butt, but I didn't care at all. I stare at his eyes. Bakit ganyan siya makatingin sakin? It hurts so much, how he looks at me. Like he sees as a useless and worthless piece of shit in his eyes.

It burnt everything. Mararanasan ko na naman ba ang kinakatakutan ko? Mawawala na naman ba ako sa sarili ko? Bat siya pa ang dahilan?

I crawled and kneeled in front him, as I hug his legs, and cried again helplessly. It makes me look so weak, kneeling in front of this man, I cast away my pride and dignity, para lang hindi niya ko iwan. I'll do anything just to have him back, hindi ako susuko.

My shoulders went up and down, as I weep. Niyakap ko nang pagkahigpit-higpit ang hita niya.

"Oxford, please. Ri, wag naman ganito oh. Maawa ka naman sakin, please I'm b-begging."

If begging is the only way to have him again, I'll do it.

"Wag ka ng umasa pa, Zavier..."

I looked at him, and he's towering me.

"...yung sinabi kong mga pangako. Hindi na yon magkakatotoo. Dahil wala ng tayo, at walang magiging tayo.'

Gamit ang kaniyang hita ay tila sinipa niya ako papaalis kaya napasalampak na naman ako sa sahig. He started walking away.

Mabilis na tumibok ang puso ko, at bawat pintig nito ay nagdudulot ng hindi maipaliwanag na sakit. Until I feel my chest, aching. Literally aching. And I started gasping for air.

"Am I... Am I that easy to let go?" tanong ko na saktong sakto lang na maririnig niya.

He stopped from walking. At tumingin sa gilid niya. "I'm not letting you go...

... I'm pushing you away. That's two different things. Letting you go is a sacrifice. But pushing you away... is a choice... a choice that I will never regret."

"And please, leave me alone. And stay out of my life, you're a worthless woman to me now."

Paulit na naririnig ko sa utak ko ang sinabi niya.

Worthless woman...

Worthless woman....

Worthless woman...

Ganyan ba talaga ang gusto mo? Tatapusin ko na ba talaga ang salitang tayo?

Bago pa man niya maisara ang pinto ay nagsalita ako.

"If you close that door...

I will forget your existence...

I will forget that there's someone who gave light to my dark world...

I will forget my Oxford—" hindi ko na napigilan at napahagulhol ako. Mamamatay na nga katawang lupa ko, mamamatay rin pala puso ko.

"— my Oxford, whom I love so much...

I will forget that...

You and I exist...

I-is that o-okay with you?" hindi ko na makilala ang Zavier na tigasin sa pagkatao ko. Parang naging si Zavier ako na tila nawalan ng buhay. At nawalan na ng rason para mabuhay.

"I don't care."

Then he shut door... close.

Closing his life to my existence. Closing from our beautiful memories that we've shared. Closing his heart for me...

-

While driving I clutch my chest. Hindi ko na alam kung paano ipapaliwanag ang sakit na nararamdaman ko. Sakit dahil sa pagkawala ng pinakaiingatang lalaki sa buhay ko, at sakit dahil tila bumibigay na din ang puso ko.

Hindi ko alam kung nasaan na ako, basta pagkatapos ng nangyari ay natagpuan konna lang ang sarili kong nagmamaneho sa kotse. Hanggang sa natanaw konang isang bangin.

Hinawakan ko ng mahigpit ang kwintas na sakura na ibinigay sa akin ni Oxford. My dear Oxford. Who left me, kagaya ng ginawa ng ibang tao sakin. He left me broken and shattered.

I looked at his picture na ipinaprint ko pa para saming dalawa at kasama niya ako doon. Binitiwan ko ang steering wheel at tuloy tuloy lang ang takbo ng kotse.

Hinaplos ko ang letrato. I love you, Oxford. I will choose death than, letting you go. Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa sa, makita kang masaya sa iba. Mamamatay din lang naman ako, ba't hindi ngayon?

"I never thought that you'll change me, but I never expected that you'll breake me...

I love you until the last drop of my blood..."

Farewell... My Oxford...

***

So how was it? Comment and votes are very much appreciated! Hemweh hemweh😘😘😘