***

Zavier Yutsuko

I smiled when I stepped out of my door. Kahit sino ay mapapamangha sa ganda ng lugar na to. It seems pretty preserved. At napapanatili talaga ang kasimplihan ng lugar.

May nakita akong bata na tumatakbo, pero huminto siya sa mismong harap ko at inilahad sa akin ang isang bulaklak. A tulip, a red tulip.

Napangiti ako at tinanggap iyo. "Thank you," sabi ko nang tanggapin ang bulaklak. I sniffed in it and my lips grew a slight smile, when the sweet smell of tulips linger in my nostrils.

"K-kayo p-po b-ba s-si, L-lady A-annaisha?" uutal utal niyang tanong habang nakayuko ang ulo.

I squatted, para magkalebel kami dahil sa tantya ko ay 6 years old pa lang siya and he's just so small na hanggang kalahati lang siya ng bewang ko.

I held his chin at inangat ito. Pagkatapos ay nguniti ako. "Why are you askin?" bakangiti kong tanong.

Hindi siya sumagit at bigla na lang namula ang kanyang mukha. "Something wrong?" malambing kong tanong sa kanya at hinaplos ang kanyang pisnge.

"N-no." nanginginig ang kanyang katawan na para bang natatakit na kinakabahab siya.

"Are you afraid of me?" tanong ko, at nahihiyang tumango naman siya.

I smiled at his cuteness. "Please, don't be. I'm kind, I promise!" sabi ko pa habang nakataas ang aking palad at tila nanunumpa.

Umangat na ang kanyang tingin at ngumiti. "M-my, Mom. She said I shouldn't talk to you. She said that we are not allowed to talk to you, since you are our—"

"Shh." iniligay ko ang aking hintuturo sa kanyang labi. Tumahimik naman siya. "We are all the same, you, me and them. I may have the highest rank, but that shouldn't stop you from being with me. Status is just a word, but family is ethereal. It stays forever, until the last drop of water here on Earth," makahulugan kong paliwanag. And sana naintindihan niya yon.

"So, what's your name? And base on your looks. You don't like a Japanese to me," ani ko.

He cutely scratched his nape at ngumiti na tila nahihiya. God really made children to be this cute! I pinched his cheeks, at hindi ko talaga nilubayan hanggang sa mamula ba ito.

"O-ouch! It hurts po!" nakangiwi niyang reklamo habang marahang nakahawak sa kamay ko ang kanang kamay niya.

I smiled. "Hey." napalingon ako sa dumating. Its Tatay Kono, ang lolo ng kambal. At ang kanang kamay ni Wowo noon.

"Good morning po," bati ko sa kanya. Ngumiti lang siya at binalingan ng tingin ang bata. It seems like dito na siya lumaki, base on Tatay's looks.

Isinenyas niya ang kanyang kamay na palapitin ang bata. Sumunod naman agad ang bata sa kanya at tumabi sa kanya.

"What's his name?" tanong ko pa.

Sinulyapan siya ni Tatay at ginulo ang buhok niya, pero hinayaan lang itonng bata at hindi umimik. "Kakashi   Hagane, his parents died from ambush at dito na siya lumaki. Naging ulila siya nung siya'y tatlong taon pa lang." napatango-tango ako.

Teka, diba ngayon ang alis namin?!

Hiyang hiya na napakamot ako sa aking batok. Ito nga pala ang sadya ko, ang hanapin si Tatay at magpaalam. Nakalimutan ko na naman, lagot ako sa kambal, sinabihan pa naman ako non na magmadali. Tsk.

"Ah, Tay. Ngayon na po ang alis namin."

Gulat na napaangat ng tingin ang bata, habang nanlalaki ang mga mata. "A-are you leaving na po?" mahina niyang tanong at may bahid ng lungkot.

"Yes, baby. Kailangan ko ng bumalik eh, may isang damulag kasing sure akong naghihintay sa akin. And probably he's complaining right now," nakangiti kong paliwanag sa bata.

Oxford, probably nagmamaktol na yon. Na kung saan nako, ano ng nangyari sakin. Baka pinagpalit ko na siya, baka kung ano na ang pinaggagagawa ko.

I smiled. Just a thought of him makes me so excited.

"Will you come back?"

I leveled my head on his. And pinched his chubby cheeks. Sigurado akong lalaking napakagwapo nutong batang to. He surely had those nice genes. Batang bata pa lang halata na sa kanya.

"Of course, I will. And I will bring you some goodies, well what do you want?" nakangiti kong tanong.

Umiling siya at itinago ang kanyang dalawang kamay sa kanyang likod. "N-nothing po, b-but I want to s-see you again," nakayukong sagot niya.

Napangiti ako at ginulo ang buhok niya. "Okay, I'll be here. But I'll be with someone okay?" matapos kong sabihin iyon ay napansin ko ang pagkailang niya.

"Is he good, like you?" nag-aalinlangan niyang sagot.

Napangiti na lang ulit ako sa sagot niya. "He isn't kind like me, but he isn't mean either."

He nodded na parang hindi sigurado.

I gave him an assuring smile. "Don't worry, you'll know him soon. And I bet you'll like him," sabi ko para pagaanin ang loob niya.

"Hoy, bruha! Ba't ang tagal mo?! Kala ko ba excited ka ng umuwi ha?!" umalingawngaw ang nakabibinging sigaw ni Kiara na hindi ko alam kung saan niya hinugot. Tsk, she really got the nerve to call me 'bruha'.

Hiyang hiya napatingin ako sa bata at nagpaumanhin. What she did was so ashameful, lalo pa't sa harap pa ng bata nagbibunganga siya ng ganon.

Hinarap ko siya at napataas ang kilay ko sa suot niya. A white laced crop top na spaghetti and pared with a white shorts na may ribbon. Is she going to the beach.

Umiling ako. Wala naman akong pakialam sa suot niya, as long as hibdi siya binabastos. Bahala siya.

Inirapan ko siya. "Calm down, Kiara. Nagpapaalam lang,"ani ko.

She rolled her eyes. Kaya napa-tsk ako. Ba't ba excited na excited to?!

"Tara na! Let's go!!" pilit niyang hinihila ang kamay ko habang nakabusangot. Piniksi ko naman ang kamay ko.

"Ano ba?! Why are you so excited?!" naiinis kong tanong. Aalis namaj at aalis namab talaga kami eh, ba't ba siya nagmamadali? Para namang mauubusan kami ng .

She crossed her arms. "I just wanna go! Hello?!" parang tangang umikot ikot siya sa harapan namin, "naka-beach outfit ako! Alangan naman nakaganito ako habang gabi diba?! Tanga lang?!"

"Okay, okay. We're going to leave," binalingan ko ng tingin si Tatay Kono, "Tay, aalis na po kami. Huwag po kayong mag-alala, babalik rin ho kami dito." ngumiti ako at tinignan ang bata.

"Sayonara!"

-

Habang nakatingin sa bintana, ay napaisip ako. Ang sayang, napakasayang. We wasted our memories that we've shared for years, just like that. Hindi dapat umabot sa ganon eh, pero bakit nangyari yon?

Ba't sa tuwing ayaw mong mangyari ang isang bagay, nangyayari talaga? Is it how the destiny challenge you? Being opposite of what you wanted to happen?

"What are you thinking?" napatingin ako sa kamay na pumatong sa balikat ko, at hinang hina na isinandal ang aking ulo at likod sa upuan ng van.

I sighed. "Nothing," mahinang sagot ko.

Her forehead creased, but she didn't speak at all. I sighed... again.

"I was just thinking of how we wasted the memories of our friendship. We spent years for us to store those. And it just destroyed in just a matter of time."

Hindi ko maintindihab ang bigat ng dibdib ko. Parang pasan pasan ko ang pinakamalaking bato sa mundo. Tila, nahihirapan sa pagtibok ang puso ko, figuratively and literally.

Hindi ko nga sigurado kung pagkatapos ba ng buwang to, mabubuhay pa ako. Maraming tao akong maiiwan, lalong lalo na si Oxford.

I can't afford to leave him, without his  dream happy ending.

Ayaw ko pang mamatay pero, ba't parang lumalapit na ako sa gilid ng bangin at isang ihip lang ng hangin ay mahuhulog ako doon?

Keana drag me between them and held my hands and stare at me with intense. "We feel what you're feeling right now," she blinked and pursed her lips, "pero wala na siya. Wala na si Celian, and she's meant to die. Wether we like or not, she betrayed us. And chose to hurt all of us, just to satisfy her desires," malungkot niyang saad.

Napakagat ako sa labi ko at napatingin kay Kiara. She's holding my hand too while her eyes are now almost filled with tears. We were a gang, a squad. Can we call ourselves a gang if I killed our friend?

"Ano ba yang iniisip mo! Nanenega ka na naman eh!" kahit na pilit na pinapataray ni Kiara ang tinig ay mababakas pa rin ang lungkot dito.

How could I destroy the friendship we had? Ganon na ba talaga ako kamalas?

"Huwag kang mag-alala, Zavier. Everything will fall back into it's rightful places." Keana smiled at me at sabay na humigpit ang kanilang pagkakahawak sa aking kamay.

Guess we're just three now, but Celian will be forever in our hearts. Even her betrayals caused us to fall apart.

-

Kunot noong tinignan ko na naman sa panlimang pagkakataon ang cellphone ko. Why isn't he calling? Dapat umaapaw na sa messages and missed called ang call log ko. Peri nakakapagtakang... Wala man lang siyang nibisang text sakin.

Someone grabbed my phone kaya agad akong napatingin sa kanya. Seriously? Kailangan talagang hablutin ang cellphone ko?

Sumusukong bumuntong hininga ako. "Kiara, stop it and give me my phone back, right now," mahinahobg utos ko sa kanya habang habang inilahad ang aking palad sa kanya.

"Oh come on, Zavy! Ano ka ba ha? Kindergarten Mom? Ano ba to? Ba't pinagaaralan mo ang call logs at inbox mo? Kulang na lang siraib mo ang phobe mo, paranoid ka gurl?!" tukso pa niya.

I crossed my arms. "Come on, Kiara. Give it back," nauubosang pasensyang utos ko, but she just grinned, at nagpipindot pindot ng kung ano ano.

Napahampas na lang sko sa aking noo, she's the only one who got the nerve to touch my things. Kapal talaga ng mukha.

Natawa siya at napahawak sa kanyang tiyan at halos mamula ang buong mukha niya. Ano kaya ang nakita niya?

"Ano ba naman to! Ang cocorny!! Kinder ba talaga jowa mo ha? Oh ito! Oxford, have you eaten already?, Did you have a good night sleep?, Did you miss me?, Wala bang nangaaway sayo diyan? Miss na kita, etcetera, etcetera!"

Suddenly my face flushed in red, can't believe this is fudging happening!

"Ano ba! Give it back!" inagaw ko sa kanya ang cellphone ko pero dahil sa kahihiyan ay tila nabawasan ang lakas ko, at parang nahihiya akong gumalaw. Sana hindi ko na lang siya hinayaan na makuha yon, kahihiyan na naman to.

Itinaas niya ang kanyang kamay ba may hawak sa cellphone ko at iwinagayway ito. This girl really had the nerve. "Na-ah-uh! Pabasa muna ng kacornyhan mo!" She grinned.

"Please! Before I punch right now!" I balled my fist, at mariin siyang tinignan. Hindi dahil sa galit kung hindi sa kahihiyan. Ano ba klaseng kahihiyan to?! Sheesh, kahiya talaga nito.

She stuck her tongue out and handed me the phone.

"KJ! Corny naman! Oh ito si forever mo tumatawag!" nakabusangot na sabi niya.

Nanlaki ang mga mata ko at inabot ang kanyang kamay. "Really?! Hand it over! Bilis!" nagmamadali kong utos pero imbis na ibigay ay ngumisi siya at humalakhak at naluluha pa.

"Just kidding," sabi niya na may nakakairitang ngisi sa mukha.

Napahinga ako ng malalim at naglakad papalayo. "Fuck you, Kiara Lesley Hasegawa," I cursed. Panira talaga siya sa mood ko, kaibigan ko ba talaga to?

Tumawa siya. "No you can't, baby Oxford!" dagdag pa niya. Fudge, baby Oxford?! Patayin ko na lang kaya to.

"Argh!" halos sabunutan ko na ang sarili ko habang mabibigat ang aking mga hakbang habang naglalakad papalayo.

Alam na ngang I badly miss him, tapos pagtitripan pako?!

"Oh tumatawag na naman si, Ri mo oh!" I remained silent, at naglakad na lang.

"Hoi! Ano ka ba! Sagutin mo yong jowa mo!" sigaw na naman niya. Pero umiling ako at naglakad ulit.

"Sige ka, aakitin ko to." that's my cue at ako na mismo ang tumakbo sa distansya namin.

"Tsk! Amina!" hinablot ko ang cellphone ko sa kanya at agad na sinagot ang tawag.

[Hello? Zavier?] I smiled.

"Yes, Oxford? Ba't ka napatawag?" Pilit kong gawing kalmado ang tinig ko. Pero kahit anong pilit kong pagkakalma sa puso ko ay hindi magawa. Parang gusto nitong magtatatalon habang nagsasayaw kasama ang mga organs ko.

[Ahm, I heard that ngayon ka raw uuwi]

"Yes bakit?" napakagat ako sa aking labi habang pinipigilan ang pagngiti. Ipinatong ko ang siko ng aking kanang kamay na siyang may hawak ng cellphone ko sa kamao ng aking kaliwang kamay. I really missed him, kung pwede lang mayakap kahit on call ay gagawin ko talaga.

[Wala, wala I'll just wait for you sa rooftop ng building natin, ha? Geh bye]

"Oxf—" He ended the call at hindi man lang ako pinatapos. My forehead wrinkled. He never... Ever hanged his phone on me.

"Anyare dun?"

***

Update! Thanks for reading!