Third Person

H-hindi niya maintindihan. Ba't siya? Wala naman siyang maalala na ginawang masama sa kanya ah? She even treated her like her sister! Pero bakit ganito? Bakit umabot sa ganito? "W-what?! What do you mean by me?" naguguluhang tanong ni Zavy.

May nagawa ba si Zavy sa kanya? May kasalanan ba siya kay Celian? Inaway niya ba ito? Ninakawan niya ba ito? Minura niya ba ito ng sunod sunod? Kinalimutan niya ba ito? Ang dami daming tanong ang pumapasok sa isipan ni Zavier.

She didn't know what's the reason. Kasi kahit isang hint lang wala talaga siya, hindi niya nga inakalang si Celian pala ang nasa likod ng lahat. Pero ang tanong.. BAKIT? Bakit nga ba? "Why? Why Zavier?!" she screamed while her veins almost popped on her forehead.

Kumunot ang noo ni Zavy. "Okay, okay." sunod sunod na napatango si Celian. "Okay." yumuko siya at pinantay ang level ng kanilang mga ulo ni Zavy. Celian stared at her hint less eyes. "Let me tell you a story," sabi niya at tumuwid ng tayo.

Pinagsalikop niya ang kanyang kamay at tumingin sa lahat. She guess, that truth will be unveiled and a lot of painful memories will flow. But, she need to unleash the pain that's making her suffer for years. At kumbaga. Damay damay na.

"May isang pamilya ang masayang namumuhay.. Payapa.. Masaya. Kahit hindi sila ganun kayaman. Nakatira lamang sila sa isang simpleng bungalow at may kung anong trabaho ang kani-kanilang mga magulang na hindi nila sinasabi."

Flashback

"Anak! Kumain na kayo! Ito oh! Nagluto ang nanay ng adobong sitaw! Paborito niyo!" sigaw ng isang ilaw ng tahanan sa kanyang mga anak na nagsitakbuhan na nang marinig ang mga salitang 'adobong sitaw' paborito kasi nila iyon simula't sapul.

"Nay! Ang sarap naman nyan!" nagsimula na silang kumain pero bigla iyong tumigil nang may marahas na bumukas sa kanilang mumunting pinto. Napatingin sila doon at nagkatinginan rin ang kanilang haligi at ilaw ng tahanan.

End of Flashback

Biglang umagos na tila isang sapa ang simula ng kanilang paghihirap sa utak ni Celian. Kung saan nakita niya kung paano kunin sa kanila ng mga taong nakaitim ang kanilang mga magulang at pinatay mismo sa kanilang harapan.

"At alam mo kung sino ang pumatay sa kanila?" malamig niyang tanong kay Zavy. Tinitigan niya ito at ganun rin ang ginawa ng huli, nagsukatan sila ng mga titig at tila ay magpatalo ng kanilang mga mata. "Who?" tugon ni Zavier.

"Takeo Yutsuko.. The King of Golden Royale Mafia.."

Tila tumigil sa pagtibok ang puso ni Zavy at napatanga lamang siya. Ang Wowo niya? Paano naging konektado ang Wowo niya dito? "A-ano?" humalakhak si Celian at umalingawngaw iyon sa buong paligid.

Hindi siya makapaniwalang walang kaalam-alam si Zavier sa sarili nitong lolo. "Ano? Ano? Yan lang ang masasabi mo?" naiinis na saad ni Celian. Hindi niya alam kung paano mag-react, akala niya ay iiyak ito o magmamakaawa or kahit breakdown man lang.

But she didn't. Zavy remained still and just.. still. "W-what?!" hindi makapaniwalang tanong ni Celian, napasinghap pa siya at napahawak sa kanyang noo. Pero hindi pa rin umiimik si Zavier. Nakatingin lang siya sa kawalan.

Parang, nakalimutan na niya ang mga tao sa loob at nakatoon lamang ang atensyon sa sinabi ni Celian.

"Takeo Yutsuko.. The King of Golden Royale Mafia.."

"Takeo Yutsuko.. The King of Golden Royale Mafia.."

"Takeo Yutsuko.. The King of Golden Royale Mafia.."

"Takeo Yutsuko.. The King of Golden Royale Mafia.."

"N-no.." bulong niya. Kahit hindi makapaniwala ay hindi siya umaktong hindi makapaniwala. Who's stupid enough to show her weakness in front of her foe right? She sudden saw her smiling grandfather's face.

'Wowo,' she silently said in her mind. Everything inside her brain is in chaos. How did Celian know about her grandfather? Why did he killed them? Why?

"But! Hindi kami nagprotesta, kasi sabi ng Lolo namin. May kasalanan talaga sila! Pero ang hindi namin matanggap ay bakit kasama pa ang lolo?! Bakit siya nadamay? At pinatay ng lolo mo?!" napakurap kurap si Zavy at napatingin kay Celian.

Punong puno na ng impormasyon ang utak ni— "At alam mo? Dahil sa nangyari. Nagalit ang Kuya at nakipagsundo sa mga masasamang loob para lang maipaghiganti ang lolo! Kapalit nun ang katapatan niya sa grupong 'yon!" tumawa ito. At pumalakpak pa na parang batang binigyan ng kendi.

"Good thing, napatay niya ang pinakamamahal mong lolo!" ngumisi pa siya kay Zavier na hanggang ngayon ay hindi pa rin umiimik at nakatulala lang sa hangin. Hindi niya na alam kung ano ang uunahin. Ang tungkol ba sa pagpatay ng lolo niya o ang pagkamatay ng lolo niya.

"Pero IKAW!" dinuro siya nito at hinawakan ang panga ni Zavy.

"You. Killed. My. Brother! You killed him! Charles!"

Liningon siya ni Zavy at nginisihan. Ngising nagmamalaki. "Ah, that? He deserve it anyway. He's just a piece of φθψκινγ trash. And besides, he's useless —" agad na nakatanggap ng malutong na sampal si Zavy kaya napalingon sa gilid ang kanyang mukha.

Guess, she pushed the right button. Now, Celian is angry. "Useless? Useless?! Siya ang nagpapakain sa amin at bumubuhay sa amin ni Ate! But after you killed him, napilitan na ibenta ni Ate ang katawan niya para lang magkapera at magkalaman ang tiyan namin! Wala kang awa! Demonyo ka!" marahas na pinunasan ni Celian ang kanyang luha.

"Yeah. If I'm a demon, what are you? Devil? Satan?" sarkastikong tanong ni Zavier. Wala na siyang pakialam kung kaibigan niya ito noon. All she wants is to end this once and for all even if she needs to kill the root.

"Wala ako sa mga doon dahil ikaw ang pinakamasama! Pinalabas mo sa lahat na nagpakamatay ang kuya dahil sa depression na nakuha niya nang bigyan mo nang malaking X ang katawan niya! But ηεll no! He's not that stupid to kill himself just because he lost! You poisoned him through the blade of your katana! May lason ang katana mo nang naglaban kayo! Sinadya mo ang lahat para mapatay mo ang kuya ko!" umiiyak na saad ni Celian.

Till now, her heart still sting. Nararamdaman niya pa rin ang kirot na nagpapahina sa sistema niya nang mamatay ang importanteng tao sa buhay niya. She just wanted to have a happy family, why can't she have it?

Bakit ayaw ibigay ng Diyos sa kanya ang tanging bagay na hinihiling niya? She can lost every penny she have, every beauty and fame she posses. Ang gusto niya lang ay masayang pamilya, pero bakit ipinagkait iyon sa kanya?

"You see, Celian. I don't kill just for fun. I don't kill just to satisfy me. I don't kill just to look cool. I don't kill just to make them fear me. I kill with reason. Because meaningless killing, makes you pathetic. And as far as I know, I'm not pathetic as you." pang-iinsulto ni Zavy, well she's in the mood for ruining someone else's mood.

Napasinghal si Zavy. Hindi man lang ba naisip ni Celian kung bakit niya nagawa iyon? "Your brother, killed my one and only family.." she said coldly and stare at Celian's eyes with rage. They didn't know what it feels to be left alone with some people who aren't going to accept you whole.

"My Wowo, was my only hope.." her voice broke but her eyes didn't drop a single tear, like it's tired of crying and.. she's tired of crying. "He accepted and loved me, the way I wanted to be. He motivates me when I'm upset, he cheers me up when I'm sad. He cooks for me when I'm hungry. He surprises me when he knew I achieved something or even I didn't. For me, he's the only person who acted and treated me like a family.." all went silent.

They didn't know how to react. It's just so.. sad and painful. Even Celian felt a pang on her chest which she ignored. "Pero, naranasan mo bang makita ang kapamilya mong binenta ang katawan nila para makakain at mapa-aral ka?! Naranasan mo ba ang hirap ng mawalan ng minamahal ha?! Ang mawalan ng magulang?" bulyaw sa kanya ni Celian.

Nagpakawala si Zavy ng isang mapait na tawa at yumuko. "Did I experienced it? Losing your parents? Well.. No. Why? Because I don't even have one. Naranasan ko bang magbenta ng katawan para makakain? No, I didn't. Pero ikaw? Naranasan mo bang pakainin ng pagkain na tira tira na kailangan mo pang makihati sa pagkain ng aso? Na tipong, naghahalo-halo na ang lahat ng ulam at kanin dahil para na 'yun sa aso pero kailangan mong kainin 'yun para mabuhay?

Have you experienced slavery from your OWN damn family just to go to school? Naranasan mo bang hindi makakain ng isang linggo? Naranasan mo bang ihambalos sa sahig ang pagmumukha dahil ayaw sayo ng pamilya mo?! Naranasan mo bang itinapon sa putikan dahil ayaw ng mga kapamilya mo na buhay ka?! Naranasan mo bang ilang araw kang ikulong ng pamilya mo sa isang storage room sa loob ng isang kabinet na luma na punong puno ng kung anong insekto sa loob?" tumulo ang luha ni Zavier.

Sa mga nagdaang panahon, dala dala niya ang bigat at sakit. Lalo na nung mawala ang kanyang Wowo na siyang nagpakita sa kanya ng tunay na pagmamahal. Masakit sobrang sakit na parang pinupunit ang puso mo sa sakit. "N-naranasan mo bang talikuran ng sarili mong Ama, Ina at kapatid?" nilingon niya si Celian pagkatapos niyang yumuko.

"Hindi diba? Mas maswerte ka pa nga, kasi ginawa ng ate mo ang lahat para bigyan ka ng magandang buhay. Eh bakit ako? Ginawa lahat ng pamilya ko para lang maging miserable ang buhay ko."

Hindi niya malaman laman kung bakit ganun. Wala naman siyang ginawang kasalanan simula pagkabata niya pero ganoon na talaga kalupit ang mga kamag-anak niya sa kanya na parang itinatrato siya na isang alikabok na kailangang paalisin at puksain.

"Sa ating dalawa.. ikaw ang mas demonyo. Alam mo kung bakit? Kasi kung titimbangin ang mga kasalanan natin, Oo." tumango si Zavier. "Mas marami akong kasalanan. Pero kung titimbangin ang bigat ng rason mas lalamang ako kasi ako pumapatay nang may mabigat na dahilan. Eh ikaw? Dahil lang sa namatay ang pamilya mo?"

Umiling-iling siya. Wala na siyang pakialam kung madungisan niya ang pagkamatay ng minamahal ng kaibigan. "Buti ka nga eh, naranasang magkapamilya! Eh ako? Buhay na buhay nga ang pamilya ko, pero itinatakwil nila ako. Hindi ko maramdaman ang tunay pagpoprotekta ng isang ama! Hindi ko maramdaman ang tunay na init ng yakap ng isang ina! At hindi ko naranasan ang tunay na saya sa isang kapatid! Alam mo yung pinapakita nila peke 'yun, peke lahat 'yun para katuwaan sila ng karamihan."

Binuhos niya lahat lahat. Sobrang sakit, hindi niya alam kung paano idedescribe ang nararamdaman, parang gusto na niyang bumitaw. "You think I will pity you just because you told us your sad past? Well I don't care! Chain her up! And hang her upside down!"

***