Grabe, nababaliw na ako sa 2Gether The Series na BL! Panoorin niyo po kung hindi niyo pa na napapanood!

***

Zavier Yutsuko

Tumahimik ang lahat nang ibaba ko na ang telepono. Bigla bigla ko na lang nakita ang mukha ni Nox na nakangiti, and he mouthed the sweetest words I know. I love you. Napapikit ako, at hinimas ang aking sintido.

There's no way, I would let this go. My loved ones are involved now, at sila pang lahat. Hinding hindi ako makakapayag n ganun ganun na lang 'yun! Na pa-easy easy lang na dakpin nila ang mahal ko! Hindi ako makakapayag!

"Lady Akuma? What's happening?" kuryusong tanong ng isa sa mga council. Tinignan ko siya, may pag aalala ang mukha niya. Yumuko lang ako, itinukod ko ang aking dalawang siko sa lamesa at napahawak sa aking ulo.

This can't be happening! I won't let anyone to get hurt again! "We're going back to Philippines. And now, we're going to meet that someone, who dared to play with me," makahulugan kong anunsyo.

Umangat ang lahat ng kanilang paningin sa akin. Ang iba ay napangiti, ang iba naman ay tila disgusto sa aking sinabi. Napatayo ako sa aking kinauupuan, at tumalikod na. Now this is the real deal.

Napahinto ako nang may humawak sa braso ko. Hindi mahigpit, hindi rin maluwag. "Anata.. hitori janai," sabi niya tumango ako. "Domo arigatō gozaimasu." inalis ko ang pagkahawak niya sa akin.

Nang buksan ko ang pinto ay bumungad agad sa akin ang ilan sa aking mga tauhan. Marahan akong napangiti. I guess, ito na rin ang panahon na magkakaisa na ang pinakakatakutang Mafia at Yakuza.

"Lady Akuma! Anata hitori janai!" yumuko sila kaya napatango-tango ako. Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa malampasan ko na sila.  I feel so proud of the group that I have.

I may have lose my father but I just gained a family who accepted me for who I am, and will support me for what I do. I know, we will win this battle, cause I  have a second family who backs me up.

Marami rin akong suspect na iniisip. Nung una nga ay hindi ko naisip na magagawa niya iyon. Si.. Keana at Kiara. They are my main suspects since may kahina-hinala silang ginagawa. May instances kasi na nawawala ang isa sa kanila tuwing may nangyayari.

I know it's not right to judge, but that's the only thing I'm holding on. Sila lang ang napapansin ko, pati na rin ng mga spies ko. Yes, spies. Pinasundan ko sila, and totoo nga they are hiding something.

Pumunta ako sa aking silid, at narinig ko pa ang langitngit ng aking pinto nang buksan ko iyon.  

                                           Zavier Yutsuko

Biglang bumukas ang pinto at pumasok mula doon si Marcel. "Did you get it?" pambungad kong tanong nang hindi tumitingin sa kanya dahil abala ako sa paghahanda sa aking mga damit. Pagkatapos kong isalansan ang ikahuling damit ay isinara ko na ang aking maleta at liningon siya. "Where is it?" tanong ko sabay lahad ng kamay.

He handed me an old case na kulay kayumanggi. It's a wood case na may habang dalawampung pulgada. Maingat ko iyong kinuha at inilapag na muna sa aking gilid ang aking maleta. Hinaplos ko ang ibabaw nito at binuksan.   

Bumungad sa akin ang isang katana na may ginto. "Where did you get that, Queen?" takang tanong niya. Tinignan ko siya saglit at ibinalik ang tingin sa katana. Pinadaan ko ang aking mga daliri sa mismong blade ng katana, at naramdaman ko ang isang koneksyon mula doon.

"I got it from my Wowo," patango tangong sagot ko at bahagyang napangiti. "I got this when he died.." he went silent and didn't ask for more. "Let's go?" aya ko para biyakin ang katahimikan.

"Sige, let's go."

Siya na ang nagdala ng bagahe ko hanggang sa mapunta kami sa harap ng eroplano. Bale limang eroplano ang gagamitin namin. Para maging handa.

-

Inilagay ko na muna sa aking gilid ang case ng katana at tumayo. Tinangoan ko ang lahat nang madaanan ko hanggang sa nakarating ako sa isang silid na para sa mga bagahe ngunit, imbis na bagahe ang laman ay puro mga armas ito at nadatnan ko doon ang ilan sa mga tauhan ko na tinitignan ang bawat armas.

"Ehem." bigla silang napalingon sa akin nang pekeng umubo ako. Hindi kasi nila naramdaman ang presensya ko nang buksan ko ang pinto dahil tutok na tutok sila sa pagchecheck ng mga baril kung maayos ba itong gumagana.

"Akuma," sabay sabay nilang saad at yumuko. Linapitan ko sila at sinilip ang kani-kanilang mga ginagawa. "How was it?" pangungumusta ko. "Everything was set, Akuma." tumango ako at bahagya silang nginitian.

"Domo arigatō gozaimasu." tumalikod na ako sa kanila at hindi nakatakas sa aking paningin ang bahagya nilang pagkagulat at ang kanilang pag-ngiti. It was never my attitude to thank them, knowing that they willingly gave their loyalty and service to me.

But a simple thanks will make someone's day.

-

"Akuma, someone's tailing." napalingon ako sa likod nang marinig iyon. And he's right, there's a three black van who's following us. And we're not dumb to ask who are they, I'm sure they are one of the enemies' men.

"Focus on driving, and try to lose them," seryosong utos ko doon sa nagda-drive. Tumango lang siya, kinasa ko naman ang aking baril at saglit na nilingon ang sumusunod. Really huh? Pinasusundan niya talaga kami?

"They are fast, Akuma. I can't lose at their sight!"

"Can't you drive any faster?"

"This is the fastest, Lady Akuma," may bahid ng pagkabahala na saad niya. The vans are still tailing at us. I eyed at them, and then something popped in my head. I stared at them. I think, we'll have our warm up. "Warm up, I guess?" natatawa kong tanong.

They chuckled too. "Yes, Akuma. Warm up." halos sabay sabay na naman nilang saad. "Let's get HOT!" sabi pa nung isa, napalingon naman kami sa kanya. Napatawa siya ng hilaw. "Peace?" tapos nag-peace sign pa siya napa-iling na lang ako.

"Stop at that abandoned building, we're going to have our warm up there," sabi ko sabay turo sa isang building sa may kanan. Nang lumiko kami ay mas nakita ko ito nang malapitan. Some parts of it was already destroyed.

At sobrang dumi na kaya hindi na ako nagtaka kung bakit nakangiwi ang halos lahat ng tauhan ko. We're used to clean places, remember? Bumaba na ako sa van nang ihinto ito sa likod ng building. This place is dirty but perfect!

We stopped infront of a rusty door at pinihit iyon. Nang makapasok kami sa loob ay agad naming sinuot ang naka-handa naming mga masks dahil maalikabok at baka sipunin kami, mahirap na. Bakit ba 'lagi ito na lang eksena ko?

"We need to scatter, we're going to group into three. First group on the north, second on the west, and third on the east. Are we clear?" pagpa-plano ko. "Yes, Akuma!" nagsitakbuhan na sila papalayo at pumwesto sa sinabi kong parte ng building na bodega pala.

Nagtago naman ako doon sa likod sa isang kahon na hanggang dibdib ko ang haba. Oh yes, they're here. "Asan na sila? Diba dito lang sila pumasok?" takang tanong ng isa. May kung anong scar siya sa mukha at hindi kalakihan ang katawan.

"Shh! Nandito lang sila. Nandoon kaya sa labas ang sasakyan nila!" sabi naman nung isa na mukhang lider? Ata nila. So stupid, malamang asan kami pupunta diba? Kaya nga pinasundan kami ng boss nila diba?

Ang bobo naman. "Now!" sigaw ko at hudyat iyon ng mga tauhan ko na simulan na ang 'warm up'. Umalingawngaw sa buong lugar ang tunog ng putukan ng baril. Pasimple ko namang inasinta isa isa ang mga natitira pang kalaban na nagtatago.

Kung hindi ka sanay sa putok ng baril, malamang mabibingi ka na dahil sa palitan ng putok ng grupo ko at sa grupo ng sumusunod sa amin. Nasimulan ang araw ko ng pagdanak ng dugo, at mga bangkay na nakahilata na sa sahig.

Akalain mong pinagdaanan ng gyera ang buong lugar dahil punong puno ng usok at mga nakasusulasok na amoy. Ibinaba ko na ang aking baril at inayos ang aking sapatos. "We already got this, Akuma. Our men outside, told me that there are still more coming in our location. You can go first—"

"How about you? I just can't leave you! You're my comrades!" I insisted, pero umiling lang siya. "You still need to save your family. And don't worry about us, we'll follow you after we finish our business here." paninigurado niya sa akin.

I sighed. "Okay, fine. I'll go," paalam ko at dali-daling tumakbo papalabas. Agad kong pinuntahan ang isa sa mga sasakyan namin. Hay salamat, nandito pa ang susi! Wala na akong sinayang pa na oras at pinatakbo na ito.

-

Pinarada ko sa gilid ang van na sinakyan ko. Pagkatapos ay nagsimula na ako tahakin ang daan patungo sa mismong arena. Dahan dahan akong naglakad hanggang sa marating ko na ang malapit sa bungad ng gate ng arena.

Napagdesisyonan kong sa secret door na lang pumasok. Baka, may nag-aabang na pala sa akin doon sa main door. Umikot ako pakanan at kinapakapa ang bawat pader. Nandito lang 'yun eh, hindi 'yun mawawala dito, matagal-tagal na rin nang magamit ang pintong 'yun.

Napangiti ako nang mahawakan ko ang isang nakausling kahoy. Ito na nga 'yun! Binuksan ko iyon at nahirapan pa ako nung una dahil medyo kinakalawang na at dumikit na sa pader ang pinto kaya mahirap buksan.

Nang makapasok ay agad akong napaatras ng isang beses at tinakpan ang aking ilong. Pinaypay ko pa ang aking harapan para naman maibsan ang mga alikabok na pumapasok sa ilong ko. Naglakad na ako at tinahak ang isang hindi kalakihang daan.

Isang tunnel na kasya ang isang tao. Wala kang makikita dahil madilim at ni katiting na ilaw ay wala ka talagang makikita. Rinig na rinig ko ang aking paghinga at pati na rin ang tibok ng aking puso, sobrang bilis nito.

My eyes felt a pang when I watch the darkness in this tunnel. Kinamot ko ang aking ilong dahil pakiramdam ko, sisipunin ako pagkatapos kong makalabas dito. Sobrang maalikabok na, at nararamdaman ko pa ang nagtatakbuhang mga daga.

Nice. Nandito na naman ako sa isang dirty situation. Swerte ko talaga, love na love ako ni author samantalang 'yung isang bida sa kwento niya hindi man lang nakaranas ng alikabok situation. Napalingon-lingon ang ulo ko nang marinig ang maraming yapak.

Wala man akong makita, but I'm sure. I'm almost there. Mas binilisan ko pa ang aking paglalakad na halos naging lakad takbo na. Pero, ba't ako kinakabahan? Papalapit nang papalapit, mas lumalakas ang mga yapak at may naririnig na akong mga boses.

Kahit sumasakit na ang mata ko kakatingin sa dilim, eh kailangan kong tiisin. Napahinto ako sa harap ng isang steel door na may tila steering wheel na kailangang ikutin para bumukas. This is it, Zavy. Wag ka ng kakaba-kaba.

Hinawakan ko ang wheel at inikot ito. Napakasakit sa tenga ang matinis na tunog na nagmumula sa wheel. Unti unti may nakikita na ako ilaw kaya mas nilakasan ko pa ang pagpihit. Yes! Yes! Yes! Malapit na ako—

"Hi, Sa-Sa! Surprise!"

***

Guys sorry, kung matagal akong nakapag update. Actually, tatlo sana ang updates ko but unfortunately nawala ang chap 80 and 81 kaya ayun, I need to start from the top.

Thanks for Reading!