***

Zavier Yutsuko

Umalingaw-ngaw ang nakakabinging putok ng baril sa buon sementeryo. Kanya-kanyang yuko ang lahat at ang iba ay tumakbo papalayo. Sino 'yun?! Ang tao bang pumatay kay Jiro?! Kinuha ko ang nakasuksok na baril sa aking pantalon.

Fuckers, you're really testing my patience huh? Oxford? Oxford? Where the hell are you?! Inilingon lingon ko ang aking ulo para makita si Oxford, I'm sure nakayuko 'yun. Pinagbutihan ko pang maghanap sa kanya.

Asan ka na ba? Asan ka na?! Ayun! Tinakbo ko siya at niyakap sa kanyang likod. "Asan ka ba nagpupupunta?!" nag-aalalang sigaw ko, hinarap niya ako at hinawakan ang dalawa kong pisnge at inangat ang ulo ko.

Tumitig ako sa mukha niya. Grabe, nahiya talaga ang mga pores sa pag-appear sa mukha niya. Ang kinis eh, tapos ang puti pa. His eyes are very mesmerizing na punong puno ng pagmamahal.

"Halika na, it's dangerous out here. Baka umatake na naman ang sniper," aya ko at hinila na siya. Pero napansin kong hindi siya gumagalaw. "Why? May problema ba?" tanong ko sabay tingin sa kanya.

"I- i d-didn't s-save h-him," nauutal nitong sagot, automatiko akong napatingin sa likod niya. It was there, one of my men is lying on the ground while his neck is oozing with blood. Fuck, they are moving their asses.

"Let's go," seryoso kong tanong at hinila siya papalayo. Tumakbo na kami nang may nakita akong grupo ng mga naka-itim.

"I feel like I'm the damsel here," biglaang sabi niya napalingon ako sa kanya. His face was crumpled, halatang 'di gusto ang nangyayari. I chuckled. "Don't 'ya worry, Ri. Kahit ano man ang sabihin nila sa'tin, we know who's the guy between us, diba?" he tsked.

Bakit? Well, I'm not treating him like this para iparamdam sa kanya na mahina siya. I'm doing things, kasi natatakot akong mawala siya sa'kin. Mawala na ang lahat 'wag lang si Oxford ko, hindi ko kakayanin.

"Let's go home, hindi pa safe dito, Zavier. Baka ikaw ang taget nila," sabi niya at lumingon-lingon pa sa paligid at pinapasok na ako sa loob ng van. The van is color white, at ang upuan is palibot sa buong space.

May maliit na table sa gitna at ang ilalim ng upuan na may itim na foam ay mga cabinet na kulay brown at may malilit na parang door knob na hindi nati-twist. He sat beside me and breathed heavily.

"I wonder, kung paano mawawala ang gulo sa mundo mo 'no?" tanong niya na nakasandal ang batok sa sandalan ng upuan.

My heart skipped a beat and I looked at him with my sad eyes. "Are you tired of coping up with my world?" I asked with such a low voice. Bigla siyang napabangon na tila nakarinig ng malaking bell sa tenga niya.

"What?!" pagalit niyang tanong. A lot of emotion poured in my heart, it aches a lot just thinking of him letting go of me because he can't do it anymore. Sobrang sakit, nakakapatay ng puso at sistema.

"Are you out of your mind?!" his face is now red at nakakuyom ang kamao niya, his chest now is rapidly going up and down. I focused on the sound of the tires hitting the rough road. Bakit niya kasi kailangang itanong 'yun?

My thoughts are clouded with a lot of possibilities. Like, iiwan na ba niya ako? Maghahanap na ba siya ng iba? Nagsasawa na ba s—

"Hoy! Ri! Ano na naman bang iniisip mo?! Alam mo? Nakakabaliw mag-over think! Tigil tigilan mo nga 'yan!" saway niya. Kunot na kunot ang noo niya, para bang ang sinabi ko ay ang pinaka-hindi matinong idea na nasabi ko. 

Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at hinarap ako sa kanya, he then rested his forehead on mine. It feels like, home, a safe house, a comfort zone when I'm with him. His like my generator, na pinagkukunan ko ng kuryente pag nawalan ako.

Hinawakan niya ang dalawang kamay ko at dinala ang aming mga kamay sa gitnang espasyo namin. He presses his soft lips in the back of my palm and focused on my eyes. "Hinding hindi kita iiwan, at hinding hindi kita bibitawan. Dahil ayaw ko ng maramdaman mo ulit ang maiwan," he said with full of sincerity and gave me a peck.

Tinignan ko na naman ang mga mata niya. The eyes who got me, ang matang nagsisindi ng saya sa malungkot kong buhay. Inspite of having hardships in my life, someone will still make me happy after all.

*tug!*

*dug!*

*tug!*

*dug!*

Ang malakas na tibok ng puso ko na tila dumadagundong sa buong dibdib ko ay nagbigay takot sa akin. Ayaw ko pang iwan ang mga mahal ko, kailangan ko pa sila at kailangan pa nila ako. Ayaw ko pang lumisan. Tutuparin ko pa ang mga pangako ko.

Hindi ko pa kayang iwanan ang mga taong mahal na mahal ko. I still need to fight for them, marami pa akong kaaway na nakaabang sa gilid na handang saktan ang mga mahal ko, and I can't afford that to happen.

"I love you," sabi niya na tila may kunh anong kislap ang mga mata niya, marahang napangiti ako. Ngayon lang ulit ako napangiti, matapos ang ilang araw na pagdadalamhati sa pagkamatay ni Jiro.

Lagi lang akong, nakatunganga, matutulog, hihiga, kakain, lalabas para magpahangin at cycle na 'yun. Sobrang guilty ko sa nangyari, feeling ko ako mismo ang nagpaputok ng baril kay Jiro.

"I love you too," I answered with a full of love. I never thought na makakaramdam at may magpaparamdam pa sa akin ng ganito. All my life I expected na hindi ko makikilala ang taong mamahalin ko at mamahalin ako.

I guess I'm wrong, dahil nandito ngayon sa harapan ko ang isang lamang lupa na hawakan lang ang kamay ko ay magiging okay na ang lahat, halikan lang ako tila'y nawala lahat ng problema ko, yakapin lang ako ay tila nawala ako sandali sa magulo kong mundo.

"Let's go home, baka ambush-in pa tayo dito," biro ko sa kanya. Nanlaki ang mga mata niya at tumaas ang mga kilay. "Ano kamo?! Seryoso?!" tumawa naman ako, at hinampas ang noo niya, agad naman siyang napahawak roon.

Ang saya lang na makita siya, 'yung tipong sapat na. Kahit hindi man siya kasing talino ko, at kasing angas at yabang ko, he makes me feel so contented with what I have.

-

Naabutan ko silang naka-ukopa sa sala. Nakasimangot ang iba at ang iba naman ay nanatiling seryoso. "What's with you guys?" taka kong tanong as I stepped in front of them, napatingin naman silang lahat sa akin.

Arkin sighed. "Lumalala na ang lahat, Zavier. Kahit sa libing ni Jiro, ginulo nila. And there's a big possibility na manggugulo sila ulit," tinig niya na may bahid ng pag-aalala. I creased my forehead.

Lumalala na nga ang lahat, the wuestion is how can I stop this chaos? Ni hindi ko nga alam ang kung sino ang kalaban ko, palagi siyang nagtatago sa likod ng voice changer at hindi pa nagpapakita kahit minsan.

I always think of a possibility na baka nasa circle of friends ko ito. But the hell would they? Ayon sa memory card ko, wala naman akong nagawang sobrang lala sa kanila. Malakas akong mang-asar pero hindi naman siguro sila aabot sa point na ganito hindi ba?

I can feel the fear inside me lingering. Takot na akong mawalan pa, takot na akong mamatayan pa. One death is enough, hindi ko na kaya pang madagdagan ng isa o dalawa.

I contacted all my connections pars tumulong sa imbestigasyon, my organizations are working walang nakaligtas lahat ng galamay ko pinapagalaw ko na. I need to end this!

-

Akmang ipapasok ko na ang t shirt ko sa maleta nang may tumunog ang pinto. Napalingon ako roon at itinigl na muna ang pagsasalansan ng mga damit ko. "Hey," bati ko sa kanya as I motioned him to come closer to me.

Umupo siya katabi ko sa kama. "May problena ba, Ri?" nag-aalala kong tanong.

"Talaga bang aalis ka? Bakit bawal akong sumama?!" tila bata siyang nagmamaktol at napatawa naman ako, I pinched his nose playfully, pero hindi niya pinansin iyon. "Why can't I go with you?" pamimilit niya.

I sighed. Matapos kong tawagan ang mga tauhan ko, I decided to flew to Japan, next stop to US, then UAE, then Europe. Gusto niyang sumama as in, hindi niya akk halos pinatulog kapipilit niya.

As much as I wanted to be with him. I always think of his safety. Delikado. "Napag-usapan na natin 'to diba?" malambing kong saad sa kanya, bumuntong hininga siya.

"Pero bakit nga?!"

"Kasi nga, DELIKADO."

"Pero ikaw, pwede? Ikababae mong tao!" napa-irap naman ako.

"Not because I'm a woman, that doesn't make me weak. At, kaligtasan mo lang ang naiisip ko, hindi ko kayang mawala ka sa'kin, Oxford. Hindi ko kakayanin," masuyong saad ko sabay haplos sa kanang pisnge niya.

Hinawakan niya ang kamay kong nakahawak sa pisnge niya. "Okay," sumusukong anas niya. "Pero, mag-iingat ka ha? Kahit na parang bakla ako sa sitwasyon natin, titiisin ko para sa'yo. Lagi mong iisipin na, nandito lang ako para sa'yo, at hinding hindi kita iiwan."

That's why I'm too confident to go away. Kasi alam kong may babalikan ako. May babalikan akong tao, na masipag na maghihintay sa pagbabalik ko.

-

"Bakit nga ayaw mo akong isama?!"

Oh God, here we go again. Akala ko nang matapos ang deskusyon namin sa kwarto ay okay na ang lahat at hindi na magma-maktol si Oxford. But I was wrong, here he is whining again.

Bumuntong hininga ako. "Hindi nga pwede, di ba?" nagtitiis kong sagot. Guston gusto ko na siyang batukan sa kakulitan niya, ayaw ko lang baka magtampo na naman ang lamang lupa, tsk ang hirap pa namang lambingin.

"Eh bakit nga!"

"Kasi delikado!"

"Napag-usapan na natin 'to diba? Babalik naman ako eh," paninigurado ko. Lumamlam ang mga mata niya. "P-pero k-kailan?" mahina niyang tanong na tila sumaksak sa puso ko. Hinawakan ko ang dalawang pisnge niya at ngumiti ng marahan.

"Pag sinabi kong babalik ako, babalik ako. Kasi wala naman na akong iba pang babalikan kung hindi ang Ri ko," nakangiti kong saad, hinawakan niya rin ang mga kamay ko at ngumiti pero hindi ito umabot sa kanyang mga mata.

"Why do you always want to go in your fight alone? You have me in this journey, Zavier. You have me to fight with you, but why don't you just let me?" kunot na kunot noong tanong niya, I chuckled softly.

"Sinong may sabi na nag-iisa ako?" marahang napahagikhik ako. "Your physically absent, but you're always present in my heart, Oxford. Dala dala ko palagi ang mga ngiti mo para mas lumakas ako sa laban ko." I traced his nose and smiled.

"Hindi ko kailangan ng kasama, kasi kasa-kasama naman kita. Hindi ako nag-iisa dahil lagi ka namang nanditi sa puso ko para gabayan ako. Oo, nandyan ka para sa'kin, pero that doesn't mean na you need to hold a gun to be with me, your presence in my heart is already enough, sweetheart," masuyo kong saad.

Agad namang pumula ang mga pisnge niya at umiwas ng tingin, napakagat labi pa siya at pinipigilan ang pag-ngiti. "Sige ka, pigilan mo ang ngiting 'yan diba makaka-utot ka niyan," biro ko pa na hindi ko naman alam kung nakakatawa ba.

"Fine! Fine! I surrender!" napangisi naman ako. Nanlaki ang mga mata ko nang bigla niya akong yakapin, hindi lang basta bastang yakap kung hindi sobrang higpit na yakap. Hindi ko maintindihan ang sarili ko pero napangiti ako.

Letse, ayaw ko na tuloy tumuloy.

Napabusangot ako, pero agad ko namang binawi nang tapos na niya akong yakapin. "Just don't forget to call me okay?!" umiling ako. "Wala akong load."

"Ano?!"

"Wala akong load."

"Edi magpa-load ka!"

"Walang tindahan."

"Edi umutang ka sa Globe!"

"Hindi ako marunong."

"Edi magpaturo ka! Letse!"

"Walang magtuturo."

"Humanap ka ng magtuturo!"

"Wala akong mahanap."

"Edi hanapin mo sa Google Map!"

"Wala akong Google Map."

"Mag-download ka!"

"Wala akong playstore ni appstore."

"Peste! Bumili ka ng bagong cellphone na updated!"

"Wala akong energy para bumili."

"Uminom ka ng energy drink!"

"Wala akong energy drink."

"Edi bumili ka!"

"Wala ngang tindahan!"

"Aba! Aba! Edi magpakamatay ka na lang! Buwiset!!"

Ngumisi naman ako. "Talaga? Payag kang mamatay ako?" nanlaki bigla ang mga mata niya.

"HINDI!!!"

***

So guys, salamat sa suporta. Sa 14k+ reads and sa sobrang daming votes! Salamat talaga! At salamat sa mga nag-add ng story na ito sa reading list nila. Salamat pooo!! At sa mga nag-follow sa'kin, salamat rin ng marami!