Vote! Comment! And follow me!

***

Third Person

"J-jiro.." nanginginig na sambit ni Zavy, para silang tinakasan ng kanilang kaluluwa nang marinig ang tinig nfito. Ang matapang na awra ni Zavy ay nawala sa isang iglap at hindi pa ito makatayo ng matuwid.

Rinig na rinig nila ang kanilang tibok ng puso na halos ikinabingi nila. Sa isang salitang 'yun, halos durugin ang kanilang mga puso sa lungkot at sakit na dulot nito. Ang matapang na mata ng isang Zavier Yutsuko ay nawala.

Napalitan ito ng hinanakit at hinagpis. "No, Ri," mahinang bulong ni Nox, at walang sinoman ang nakarinig dun. Nagsimula ng magtaas-baba ang balikat ni Zavy, ang kanyang maliit na iyak ay unti-unting lumaki at nauwu sa hagulhol.

Lumapit sila sa kinaroroonan nila at kitang kita ni Nox ang mata ng nobya na walang ibang emosyon na pinapakita kung hindi ay lungkot. Nanginginig ito at umagos na parang gripo ang malalaking butil ng ma luha nito.

One by one, his heart is shattered into pieces. Something blocked his throat and he feels like there's a thousand of thorns pricked his heart.. The agony she feels, enveloped the four corners of the room.

Parang pinasa at pinramdam niya sa lahat ang sakit na nararamdaman. Everyone knows how strong she is how mighty she stand and how she overcome the huge waves of life. How she stood on her knees to withstand the cruelty of people.

That's how the world knew about her. But the woman inside the room opposes that ideas. The woman inside the room is like a wilted plant, a shattered glass a vulnerable person who's afraid to stand up again after she falls.

"J-jiro," tawag na naman niya sa bangkay na nasa kanyang harapan paulit-ulit niya itong tinawag, umaasang.. Umaasang kalokohan lang ang lahat.

Zavier Yutsuko

Kitang kita ko ang maputlang balat ni Jiro at ang nangingitim nitong labi habang matuwid na nakahiga. Rinig na rinig ko ang iyak ni Tita at ng mga kamag-anak niya, pero wala pang mas lalakas sa sigaw ng puso ko.

As I saw his closed eyes, parang pinupunit ng dahan dahan ang puso ko. Pakiramdam ko ang bigat bigat ng dibdib ko. Bakit naging ganito? Anong kasalan niya bakit siya pa?! B-bakit si Jiro pa?

Nabingi ako sa mundo at ang tanging atensyon ko ay natuon sa kaibigan kong nakaratay. "B-bakit?" hagulhol ko at napaluhod sa aking kinatatayuan. Hinawakan ko ang malamig niyang kamay at doon ay napahagulhol.

Bumalik ang mga alaala ko sa aking panaginip. Kung paano kami sumugod doon hanggang sa pagsalo at ang pagkawala ng buhay ng kaibigan ko. Rinig na rinig ko ang mga hagulhol nila pero bakit pakiramdam ko walang tatalo sa sakit na nararamdaman ko?

Bakit sa lahat ng tao, bakit pa ang taong tumanggap sa akin sa kabila ng mga kasalanan ko?! Kailan ba talaga ako sasaya sa mundong 'to?! Dahil sa ba sa mga nagawa ko kaya wala na ba talaga akong karapatang sumaya?!

Bakit ba ang ibang tao sayang saya sa buhay nila? Pero bakit ang iba naman ay halos ilubog na ng kalungkutan sa hukay nila? Bakit, pag gusto ng taong sumaya, sakit ang ibibigay sa kanila?

Walang ibang ginawa kung hindi sa Jiro, kung hindi ang maging mabait na anak, tao, at kaibigan. Pero bakit pati siya dinamay?! Lagi na lang ba talagang ganito?! Sawang sawa na ako sa buhay ko!!

"Ri," awat sa akin ni Nox nang halos hindi ko na mabitaw-bitawan ang kamay ni Jiro. Hindi ko siya nilingon at sinandal ko ang aking noo sa gilid ng kinahihigaan ni Jiro at mahigpit pang hinawakan ang kamay niya.

"Ri.. Tama na," nanginginig na sabi ni Nox pero umiling ako. Ramdam ko na rin na umiiyak na siya, pero bakit gan'to?! Bakit ba sa lahat siya pa?! "Why him, Oxford?! Why him?!" tumingin ako sa kanya tapos, nag-uunahan na naman ang mga luha ko.

Kita ko ang awa, pag-aalala at sakit sa mga mata niya, namumula na rin ang mata at ilong ni Oxford. "Please, tama na. I don't want to see you like this, Ri," sabi niya at niyakap ang likod ko. Pero imbis na tumigil ay mas naiyak pa ako.

Oh Diyos ko, gan'to na ba talaga kabigat ang kasalanan ko at pinarusahan niyo si Jiro? Pero bakit siya pa ang kailangang mapahamak, eh ako naman ang makasalanan!! "W-why.. W-why.. W-why?" paulit-ulit kong sambit.

Tinignan ko silang lahat, at sila ring lahat ay umiiyak. Si Kae ay pinipigilan ang hikbi habang nagyakapan naman si Keana at Kiara, si Celian ay naka-upo habang umiiyak, si Arkin ay nakasandal sa pader habang nakatungo.

Ang pamilya naman ni Jiro ay namumugto na ang mga mata. "Shh, I'm here.." napabitaw ako sa pagkakahawak sa kamay ni Jiro at napa-upo sa sahig. Nakalagay ang dakawang kamay ko sa aking dalawang hita habang si Nox ay naka-akap pa rin sa akin.

I feels so empty, I feel so useless piece of shit. I save thousands of people from death, but I failed to protect the person I treasure. How fool of me, right? Bakit ba 'to nangyayari sa'kin?

"T-this i-is a-all m-my f-fault.. H-he d-died b-because o-of m-me," lumuluha kong saad at humigpit naman ang pagkakayakap sa akin ni Oxford. I can't see clearly, my vision is getting blurry of my tears.

"No! Tandaan mo, Ri. Walang ibang sisihin kung hindi ang mga taong may pakana nito!"

"But he died! And I'm the reason why! I-im sorry!" I feel so guilty, pakiramdam ko kasi ako ang rason kung bakit siya nawala. "Hindi nga sabi! Hindi ikaw ang pumatay sa kanya!" inis niyang sabi, hinarap ko naman siya.

"If it wasn't me who became a demon, he should be living his life peacefully now!" nagsimula na naman akong umiyak at siya rin he cupped my face and kissed my nose. 

"Listen to me, Ri. You did your best, even it wasn't enough. You still did. Jiro died not because of who you are, it is because the person who killed him with that fucking gun! No matter what you do, if fate says it will be done. If your best wasn't enough then, next time make sure to fill the mistakes you've done beforehand."

-

I feel so lonely. I'm still blaming myself for his death. K-kasi, kung hindi ako nasangkot sa mga ganyang bagay, walang madadamay diba? "Hey, still blaming yourself?!" kunot noong tanong sa akin ni Oxford.

I nodded at hindi naman maipinta ang mukha niya, yumukod siya sa akin at hinawakan ang dalawang balikat ko. Parang may nag-spark naman sa mga mata niya na hindi ko maintindihan. 

"Diba sinabihan na kita? Hindi mo nga kasalanan! Hindi." alog.

"Mo." alog.

"Ka." aloh.

"Sa." alog.

"La." alog.

"Nan." and lastly alog. But still, kahit i 360° spin man ang mundo hinding hindi mawawala ang katotohanan na dahil sa akin namatay si Jiro. "But.. But.." nanginginig kong saad at yumuko ayokong umiyak.

Baka ma-dehydrate pa ako. Umupo siya sa katabi kong upuan na nasa likurang part ng pinaglalamayan ni Jiro dito sa isa sa mga bahay na ipinatayo ko. Ako ang sumagot sa lahat ng gastos, from food to coffin.

Ang kabaong niya ay may halong gold kaya sobrang mahal. It's worth one hundred thousand dollars. Pero parang wala lang sa'kin 'yun. He didn't even deserve to be inside that fucking coffin.

"Alam mo? Kung si Jiro, nakikita ka niya ngayon. Magagalit 'yun sa'yo." napalingon naman ako sa kanya. Dahil ba sa ako ang dahilan kong bakit siya nawala? Kaya siya magagalit sa'kin?

"Is because I'm the one who killed him?" nakatingin sa harapang tanong ko. I saw in my peripheral vision that he looked at me unbelievably. "What makes you think na 'yun ang tinutukoy ko?! Ano na naman ba 'yang pumapasok sa kukote mo ha?!!" inis niyang anas pero hindi ko siya nilingon.

Anong pumapasok sa kukote ko? Kung paano ko ipapalasap ang impyerno sa kung sinoman ang sumira sa best friend ko. They will surely feel the pain I felt, and not just a pain but three times worse.

"A-anak k-ko!!" Tita Julie cried when she saw the coffin, mas lalo akong napayuko. Kasama niya lahat ng anak niya na apat si Jiro ang eldest pati na rin ang asawa niyang baldado na. "I-ibibigay k-ko s-sa'yo a-ang h-hustisya, a-anak!"

Unti unti na namang dinurog ang puso ko habang tinitignan sila, ang galing mo Zavier nasira mo lang naman ang pamilya ng pinakamamahal mong kaibigan. Sobrang kaawa-awa ng mga kapatid niya.

Sina, Jeremy, Jenya at Jb. Halos matanggal na ang mga mata nila sa kakaiyak. "I wish I could brush their pain away,"mahina kong saad at rinig naman iyon ni Oxford. Every tears that falls from their eyes makes me kneel inf front of them and let them kill me.

"No one can, Parekoy," sagot ng isang tao na ikinaangat ko ng tingin. He is wearing a green shirt with khaki shorts and a rubber shoes.

"You're here," malungkot kong saad at ibinalik na naman ang tingin sa harap. Nagpaalam naman si Oxford na tutulong daw muna siya sa loob at para rin daw makausap kami ni Laurence.

Umupo siya sa kaliwang part ko at sumandal sa upuan. "That fucktard, left huh?" sarkastiko niyang tanong pero halatang pinagtatakpan niya lang ang kalungkutan niya. I don't know kung parehas lang ba kami ng nararamdaman o may kaibahan?

Kaming tatlo magkakaibigan. Pero mas nauna kong nakilala si Jiro kay sa kay Laurence. But our bond is stronger than anyone could think. "Yeah, iniwan tayo ng gago, peste talaga at ang lampa pa kahit kailan," kunwaring natatawa kong tugon. 

Tumingin siya sa akin at kitang kita ko kung paano namuo ang mga luha sa mata niya. "P-paano n-na a-ang TTI?" hindi niya na napigilan ang sarili at lumuha na. Ang sakit sakit talaga, pakiramdam ko nawasak ang isang pirasong bahagi ng puso ko.

I wonder why fate is like this. Instead of giving us happiness they give us agony. Why does the world so complicated? D "We're still the TTI, he will always remain in our hearts. The memories we got, we will treasure it, until our last breath. Right?" tumingin ako sa kanya. 

He smiled at me, pero hindi umabot sa mata niya at agad na binawi niya ito. "I wonder what is he doing right now," ani Laurence na ikina-tsk ko na lang. "Of course, his laughing at your cry baby face right now," pinilit kong maging masaya ang tinig ko pero..

Mas madali palang manahimik kay sa pumilit ng ngiti at pilitin ang sarili na maging okay ang lahat.

-

Umaga.. Pero taliwas sa liwanag ng binibigay nito ay ang lungkot na nadarama ko. Langong-lango ako sa kaka-inom kagabi, pinipigilan sana ako ni Oxford pero ayaw ko. Gusto ko munang sumaya naman, kahit sa piling ng alak.

Akala ko pag-linunod ko ang sarili ko sa alak mawawala ang sakit, pero fudge! Putek, 'di ako naabisuhan ang galing pala nilang lumangoy. Hindi ko naman nakalimutan na mag-sorry kay Ri kagabi. Tigas kasi ng ulo ko.

Umupo ako sa aking kama at bumuntong hininga. Another day Zavier.. Another day mourning for your friend's soul. Bumaba na ako at isinuot ang aking tsinelas. I need to go downstairs to have my breakfast.

Pumasok na ako sa banyo. And do my thing. Nang lumabas ako ay naroon si Nox na naka-upo sa kama ko. "Good morning, Ri," he sweetly greeted. Lumapit siya sa akin sa akin at hinalikan ang noo ko. I remained still.

Dumaan ang lungkot sa mga mata niya at ngumiti ng malungkot. "Bumaba na tayo para makapag-breakfast ka na," sabi niya na tinanguan ko at nagpahila na ako sa kanya nang hilahin niya ako.

Hawak kamay kaming bumaba sa hagdanan, I stared his face for a moment. Alam kong nahihirapan na rin siya sa sitwasyon ko, I always got drunk, I can't even eat properly, minsan tutunganga na lang ako sa isang tabi.

"Am I that handsome, para titigan mo?" natatawa niyang tanong pero hindi ko tinanggal ang tingin ko sa kanya at yumuko lang at dineretso ang tingin sa hagdanan. "You're always handsome, kahit lamang lupa ka," sagot ko.

"Tsk, akala ko nakalimutan mo na ang lamang lupa na tawagang 'yan. Nandyan pa pala sa kukote mo ang bagay na 'yan?"

"Yep. And I can't even forge it. It's memorable, you know."

"Silly as ever!" natatawa niyang saad. Napangiti ako ng kaonti. "I wish I could remove the pain you are feeling," malungkot niyang saad at tinignan ako sa mata, I sighed. I can't believe he did thise things, para gumaan lang ang pakiramdam ko.

Oxford is always there for me, hinahatiran ako ng pagkain kahit 'di ko kinakain. Hinahanda ang mga damit ko, sinusuklay ang buhok ko. "Honestly, Oxford." seryoso niya akong tinignan.

"I don't know how to move on, with this thing. You know, Jiro is one of my treasures. He's been there since then, a-and h-he d-died," as soon as I mumbled the last words my voice began to fade.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, kung aabante ba ako, aatras, pupunta sa kaliwa o sa kanan.

"Pakiramdam ko, natatakot na akong gumawa pa ng hakbang. Baka may mapahamak na naman," natatakot kong saad at bahagya pang nanginig. He held my hand and let me feel the warmth of his hand.

"Don't be afraid to do things afterwards. Lahat ng bagay may kapalit, whether it's good or bad. Meron talaga 'yang kapalit. Kaya take risk!" pangpupursige niya sa'kin pero inilingan ko siya.

"I've been taking risks for a long time. Knowing that no one will be hurt except for me. But now? I have my family, my friends, my Oxford. I'm afraid to lose all of you, especially you," tugon ko. Ang taong katulad ko ay may takot pa palang nararamdaman.

" 'Wag mo na munang isipin 'yan, kain ka muna. Baka sakaling may pumasok na kaliwanagan diyan sa utak mo at umayos ka." at pumunta na kami sa dining table.

-

Biglang umingay ang cellphone ko at naiwan sa ere ang kanang kamay ko na isusubo ko sana. "Who's that, Ri? Is that Marcel?" agad na tanong ni Nox na nasa tabi ko lang, pero umiling ako. "Eh sino 'yan?" tumingin na rin siya sa cellphone ko. 

Unknown number calling...

"Uknown number? Sagutin mo nga!" tumango ako at isinlide ang answer button. "Hahahaha!!" tawa ng nasa kabilang linya na kinunutan naming lahat ng noo. Ini-loudspeak ko pa para marinig naming lahat.

[How are you my dear, Zavier?] bakas sa tono nito ang pagiging mapanuya. Mas lalong kumunot ang noo.

"Who the fuck are you?!" inis kong tanong, hinawakan naman ni Nox ang kamay ko. "Kalma lang," paalala niya na tinanguan ko. Narinig ko na naman ang tawa. Peste, sino na naman ba ang tumatawag na 'to?

T-teka.. [How's my surprise for you my dear?] nanlaki ang mga mata ko at umawang ang aking bibig. My fist balled and my teeth gritted.

"Answer me!! Who the hell are you!" nanggagalaiti kong sigaw na umalingawngaw sa buong kabahayan. Ngunit tanging hagikhik lamang ang nakuha ko.

[I'm the one who killed him. Remember the poem I gave?]

Matapos ang ilang minuto 60 minutes to be precise. May nag doorbell, kaya binuksan ko iyon. Pero wala namang tao ang bumungad sa akin, as in wala talaga. Humakbang ako papalabas at may nasagi akong.. Box?

Ano to? Inaalog alog ko pa ang box at may kung ano ang laman into? "Ano yan?" biglang sumulpot sa likod ko si Nox, siyempre hindi na ako nagulat. Nagkibit balikat ako. "Let's get inside, we'll see what's in this box," saad ko.

Tumango siya. Umupo kami sa couch, magkaharapan kaming dalawa. At wala ng patumpik tumpik pa, binuksan ko ang box at bumungad sa akin ang isang sobre. "Envelope?" takang tanong niya.

Binuksan ko ito at kinuha ang papel sa loob nun. Inayos ko ang papel at agad na kumunot ang noo ko. "Walang laman? Is this a joke?!" may bahid ng galit na ani ni Nox. Binabaliktad ko ito, pero walang nakasulat kahit tuldok.

"Mabuti pa Ri itapo—"

"Wait," pagpipigil ko sa kanya. Inamoy ko ito at agad na pumasok ang isang idea sa isip ko. Agad na kumuha ako ng kandila at posporo, sinindihan ko ang kandila. Then itinapat ko ito sa sulat ngunit yung tipong sakto lang na mainitan ang papel parang dampi lang.

Habang ginagawa ko iyon ay lumalabas na ang laman ng papel, unti unting bumabakat ang mga linya at letra na nandoon. Umabot pa ng ilang minuto bago ko makita ang buong sulat.

"What is that? And ano yung ginawa mo?" tanong niya pero hindi ko muna sinagot sandali. Sinuri ko ang sulat.

"This is not a normal paper, it's an ivory paper. Lemon ang isinulat dito and when there's a source of heat exposed on this paper with lemon the message will behold. And this letters? These are Anglo-Saxon Runes, an ancient letters used before," I explained without looking at him, I focused at the message.

"Mababasa mo ba yan?"

"Yes, so please shut up ka muna."

"Okay,"

Lumipas ang limang minuto. "Ano? Nabasa mo na?"

"Oo," sagot ko.

"Ano sabi?"

"Sabi dito:

"Hey Zavier? What's up? Ano? Kumusta na ang maginha ginhawang bakasyon mo? Sulit sulitin mo na, because there's a storm coming. Maghanda ka na dahil hindi lang simpleng pananakit ang gagawin ko sayo. Babooo

You always think of yourself
Jealous always strikes
Ideas you don't have will make someone sacrifice
Roses are pink, blood is red
Open your eyes, and tell who am I

yan lang ang nasabi rito."     

Napatango tango naman siya na parang alam niya ang ibig sabihin nun. "You know what it means?"

[Alam mo ba ang ibig sabihin nun?]

"[Let me give you a hint. Look at the first letters of the poem] I remember I took a picture of it, I immediately look at it. Nagpakuha ako ng ballpen at papel. At sinulat ang mga first letters.

Y JIRO

"Y. Jiro?" Nox read it aloud as I finished writing it. Tila naging isa akong cigarilyo na pinapatay through stepping on it. So t-that w-what i-it m-means?!

"Y JIRO. The full name if Jiro is, Pierre Jiro Yagami. Y for Yagami and Jiro for his name. F-fuck.."

***

Helo ShanayaPark 안녕하세요!!!! 미언해 박 샨나야  (sorry wala akong maisip na ibang character na ilagay as korean name mo) salamat sa pag comment and sana. Wag ka na malungkot sa pagkamatay ni Jiro, ako nga eh nahirapan akong isulat 'yun. But, thanks sa suporta na ipinakita mo through your feel na feel na CAPS LOCK messages na diin na diin beh.

And for the readers out there, para ma mention ko kayo mag-comment lang and then boom! Panis! Charot!

감사합니다!(づ￣ ³￣)づ❤❤❤