***

Zach Yutsuko

ALIGAGA akong pumasok sa kotse ko and started the engine. I don't know why but there's a sudden feeling of unmatched nervousness flowing inside me now. Please, God. Ilayo mo po sa kapahamakan si Zavy. I didn't mean it, nadala lang ako ng emosyon ko.

I'm so stupid to say those things to her. Ako na walang alam. Neither once, Zavy didn't opened up about what happened in her childhood. We didn't even grow up together.

Wala akong ibang hinangad kung hindi ang makasama ang kapatid ko at buoin ang pamilya namin lalo na't umuwi si Dad. I'm just freaking mad at her sa ginawa niya. My best friend Nox, is well known child of the Oxfords.

Nagalit lang ako dahil kumalat agad ang balita, and I'm sure Dad will be on rage. Kakatuwang isipin na kung sino pa yung hindi magkasundo, sila yung magkaparehas.

Zavy may not notice it pero nagmana siya ng ugali sa Daddy. They're both ill tempered. Hindj ko alam pero kakaibang kaba ang nararamdaman ko. She's still my sister and we share a special connection na sa kapatid lang mararamdaman.

It's funny though, nagpapakakuya ako sa kanya where in fact we're not even close. Hindi ko alam pero simula nang mawala siya ng ilang taon sa puder namin, she changed.

Almost 8 years siyang nawala, and at that point we lost hope na makita siya. No one can trace her or sinong kumuha sa kanya. But noong bumalik siya, sakto namang nasa Europe kami. Ako lang ang dinala nila Dad and Mom, they wanted a new life dahil sa pagkawala ni Zavy.

And when she came back, nahirapan kaming mapuntahan siya because of Dad's company where he started from scratch. She remained under the care of our Uncles and Aunts for a couple of years. We tried reaching her pero siya na ang lumalayo.

I guess I'm the bad one, ni hindi ko man lang siya naalagaan.

I immediately got off of my car at halos balibagin ko na ang pinto nang buksan ko ito. I roamed my eyes around only to see the maids watching me with question in their eyes. Ngunit hindi sila ang dapat kong isipin ngayon, I have a sister to apologize for.

My heavy stomps filled out staircase as I went to my sisters room na katapat lang naman ng akin. I knocked three times but no response so I tried to twist the knob. It's unlocked, not so usual of her. She loves to isolate herself inside this house.

At that point dali dali kong binuksan ang pinto but disappointment and fear filled me when an empty room welcomed my sight.

She's not here, then where is she? Oh, I fucked up.

Their rummaging footsteps are moving towards my direction ngunit nanatili akong nakatayo sa may kama niya.

"Anak? What happened? Bakit ka nagmamadali?" Mom continuosly asked while she held my arms to calm me down dahil sa mabilis na pagtaas baba ng mga balikat ko.

My head is still bowed down but I asked her. "Where is Zavy? Umuwi na ba siya?" Imbis na si Mom ang sumagot ay si Dad ang tumugon sa'kin.

"Where's your sister, Dwayne Zachary?" Halos mabalot ng kadiliman ang mukha ni Dad when he said that. I felt like my tongue is twisted at hindi man lang ako nakapagsalita. I looked at him and I know he can see fear in my eyes.

"Where the hell is your sister, Zach?!" He roared. Hindi ako napaatras but Mom jolted in where she's standing. I can feel the fear in me now, Dad's ruthless when he's mad. Humigpit ang pagkakahawak ni Mom sa kamay ko. And I can feel her hands trembling. She's afraid of Dad too, mukhang si Zavy lang amg hindi.

"I-i'll go find her." Bumitaw ako sa pagkakahawak ni Mom at aalis na sana when Dad grasped on my right arm and he moved his head closer to my ear.

"Kung ano man ang nangyari sa kapatid mo at ikaw ang dahilan. You'll know what happen." Para siyang demonyong bumubulong.

Tumangi lang ako st binawi ang kamay so kanya and left the room. Zavy may not notice it but Dad cared for her, hindi niya lang pinapakita but I know he love his daughter.

I called Jiro's digits and he immediately answered it.

[Hel*hik* lo?!] Nice he's obviously drunk, and judging the sound of his background he's having fun. Maybe kasama niya si Zavy sa isang bar? Goodness! They're just minors!

"Jiro! Nag bar ba kayo ni Zavy?!"pasigaw na tanong ko and went inside my car.

[Sorry pare! Pero di siya kasama sa amin mga kapamilya ko lang] So she's not with him. Asan na kaya siya?

I ended the call and called Laurence's number. But instead of talking to him na direct lang ako sa linya ng secretary niya and said he's in the middle of a meeting. Now I'm doomed. That two guys, sila lang yung pinagkakatiwalaan ni Zavy. I can feel it, mas madalas pang yon ang makasama niya kaysa sa'kin. Kung hindi niya kasama ang isa sa dalawa then where is she?

I texted the two that I needed their help because Zavy's missing, tinext ko rin sila na sa CA na lang kami magkita. I have no idea kung sino pang lalapitan ko, kasi wala namang ibang kakilala si Zavy, or so I thought.

-

I arrived within fifteen minutes sa harap ng CA, but I moved to where the Waiting Shed lies. "Argh! Where are you two?!" Napahampas ako sa steering wheel dahil halos sampong minuto na ang nakalilipas at wala pa rin sila.

But umatras ang inis ko nang makita ang isang puting kotse papalapit sa'kin so immediately went out of my car at sinalubong siya. "What happened to her?" Agad na tanong sa'kin ni Laurence, worry is evident in his face.

"I don't know?!" I frustratedly ran my fingers on my hair at napasandal na lang sa hood ng kotse ko.

"Zavy called earlier, pero hindi na namin natuoy because I ended it, may inutos kasi si Tanda about sa business." Laurence fished out his phone out of his pocket and called someone. After that call napatango-tango si Laurence kaya mas nakuha niya ang atensyon ko.

"Tara," aya niya and he almost opened is car but I stopped him.

"Teka lang, asan tayo pupunta?" Pigil ko sa kanya.

"Parang alam na namin kung nasaan siya, so let's go." Hindi na siya nag-atubili pang tignan ako at pumasok na nang tuluyan sa kotse niya, dali-dali naman akong pumunta sa driver's seat ng kotse at binuhay ang makina. Nang nag-drive na siya ay sumunod lang ako.

Ilang minuto lang ang dumaan ay wala na kami sa kabihasnan. It's already faraway from the city, ngunit hindi pa kami nakakarating. I stepped on the accelerator at humigpit ang hawak a manobela. Whatever it takes aayusin ko 'to, as the eldest I will brng back my family together again. Dad, Mom, Me and Zavy.

Nagtataasang puno, samo't saring halaman, kadiliman at huni ng hangin lang ang namamayani. We've been driving for almost thirty minutes already, nakaabot na kami sa kagubatan. Anong klaseng lugar ba talaga ang puputahan namin? We drve further until we reached something, bumba si Laurence sa kotse niya so I got off too.

Anong ginagawa namin sa isang waiting shed? There's no signs of Zavy here. "Lakarin na natin, sirado ang isa pang daan par sa mga sasakyan." Mas lalong nangunot ang noo ko. Isang daan? Wala naman akong nakitang daanan kanina.

"I know you have questions, but for now sumunod ka na lang muna." Tumango ako sinundan siya nang maglakad siya. Dumaan kami sa likod ng waiting shed. Hindi ko na matandaan kung saan ang mga dinaanan namin but I'm sure hindi pa kami nakakalayo masyado.

We stopped, kaya napatingin ako sa isang malaking pader, not just a wall. But a wall covered with thick vines. umabi ako sa kanya. "Paano tayo makakalampas sa harang na 'yan?" Kuryuso kong tanong.

Sa tantya koy mga ten feet ang tayog nito.  "Your not suppose to be here, but this is ang emergency kaya okay lang. Hintayin nalang natin si Jiro dito sa labas." Imbis na sagutin ako ay yon ang sinabi niya, kawa wala akong ibang ginawa kung hindi ang tumango.

Huwag kang mag-alala Zavy, hahanapin kita, and I will surely fix this mess.

"Sorry natagalan ako, medyo malayo rin kasi ang pinuntahan namin. Ano ba ang nangyari?" Napalunok ako and looked away.

"I-I'll explain it to you later, ang importante mahanap natin siya," I said with full of determination. Tumango siya at hinawi-hawi ang mga halaman na para bang may hinahanap na kung ano. Nanatili lang ang nakatayo habang tinitignan ang bawat kilos nila. Wala rin naman kasi akong maitutulong especially when I don't know what are they looking for.

O M O

"Pre asan ang blue rose?" That caught my attention kaya mas lumapit ako sa kanila.

"Anong blue rose?" I curiously asked. Napalingon sandali sa'kin si Laurence at bumalik ulit sa paghahanap. Pinagtitripan ba ako ng mga to?

"It's the key for is to enter our hideout. Tumulong ka na rin sa paghahanap, alam mo naman siguro ang color blue,"paliwanag ni Laurence. Tumango ako at tumulong na rin.

"Yes!" Napalingon ako kay Jiro when he exclaimed that. And there wherever he's standing, a blue rose lies.

-

NANG makarating kami sa loob ay halos malaglag na ang panga ko. A well built tree house is in front of me na may tatlong floor. It looks beautiful, siguro lalong lalo na oag maliwanag ito. Napatigil ako. If this place is dark, walang tao, kung walang tao wala rito si Zavy?

Marahas akong napalingon sa kanila only to see them walking forward the door na ilang metro lang ang layo sa'min. Sumunod naman ako sa kanila. Ang hirap makapasok sa lugar na'to.

If it weren't for that two, kanina pa ako naging chop-chop. Ang entrance ng buong lugar ay micro lasers, lahat ng dadaan ay mahihiwa. Lalo na kung hindi registered. Mabuti na lang at nagawan nila ng paraan using the keychain Zavg gave me na parang visitor's pass.

We have no time to waste, wala kami rito para pumasyal si we directly went to double door room sa may third floor. May intricate carved design pa ito sa itaas saying 'Three Idiots Room' but to our dismay she's not there.

"Let's go to her room." Napatango na lang ako and immediately followed them sa sinasabi nilang kwarto. When we're already there, nakaawang ang pinto kaya walang pag-aatubiling binuksan ko ito.

Only to see my sister lying on the floor...

Pale.

***

Thanks for reading 🖤

PRES.