***

Someone

Ganyan nga, maniwala kayo. Hahaha, konting panahon na lang. Mapapabagsak rin kita Zavier at kapag nangyari 'yun mas hihigit pa sa ipinadanas mo sa'ming hirap ang ipapadanas ko sayo.

Sisiguraduhin kong ikaw na mismo ang papatay sa sarili mo pag nangyari 'yun.

Hahaha!!

Nox Cantrell

Now I see that behind those death glares and emotionless face of hers was an angel hiding from anyone. Pero, nakakainis! Sobrang nakakainis! Nandito kami ngayon sa airport. Hinahatid si pesteng EUGENE!

PESTE TALAGA!

Flashback

Bigla na lang may humablot sa'kin mula sa pagkakayakap kay Zavy kaya napaalis ako sa kanya. "You don't have the rights to hug her you idiot!" Sigaw ni Eugene sa'kin at tumawa na naman na parang baliw.

Mas nadagdagan ang init ng ulo ko kaya bigla ko siyang sinuntok. Pero puta, nakabawi siya at sinuntok din ako. "You piece of shit!" Binawian ko rin siya ng suntok.

Nagsuntukan kami, nagbugbugan, nagsipaan lahat lahat na. Pero napatalalsik ako— kaming dalawa nang may malakas na sumuntok sa'min literal talaga! "You two! Stop it!" Malakas na sigaw ni Zavy na siyang sumuntok sa'min.

That punch was a heck strong!

Third Person

KASING bigat ng sakit ng pag-iwan ng jowa mo sa'yo ang atmospera ng kwartong kinalalagyan nila Nox, Zavy at Eugene. Mahigpit na nakakuyom ang kamao ni Zavy dahil sa galit.

"Stop it! Are you going to punch each others face huh? Then I would gladly do it for you!" She furiously shout at biglang sinuntok na naman ang dalawa. Nanggigigil si si Zavy dahil wala ng ibang ginawa ang dalawa kun'di ay mag-away nang mag-away nakakasawa na.

"Zavy naman kinidnap ka niyan eh! Tapos muntik ka pang rape-in!" Pangungumbinsi ni Nox na si Eugene lang dapat ang sinusuntok ni Zavy. Napa-tsk si Zavy at lumabas na lang ng kwarto.

'She's really unique' saad ni Nox sa isipan at sinundan si Zavy habang si Eugene naman ay nakatanga lang at inaabsorb pa ang nangyayari.

Zavier Yutsuko

End of Flashback

GINAMIT ko ang aking kanang hinlalaki para punasan ang mga luhang tumutulo sa mula sa mata niya. Ngumiti ako sa kanya ng matamis at hinawakan ang balikat niya. Iginiya ko siya papunta sa'kin at ipinasandal ang ulo niya sa balikat ko.

Kanina pa si Eugene umiiyak. "I'm s-so s-so s-so s-sorry. S-sorry," paulit ulit na paumanhin niya. Binalot ko ang kanyang katawan ng aking mga braso at mas hinigpitan ko pa ang yakap ko.

Sobrang sama ng loob ko dahil sa nagawa ko. I left my first friend alone and worst, I forgot him, his existence. Ako ang rason kung bakit siya naging gan'to. Eugene has Separation Anxiety Disorder.

Separation Anxiety Disorder this condition is a type of anxiety disorder involving an excessive amount of fear or anxiety related to being separated from attachment figures. People are often familiar with the idea of separation anxiety as it relates to young children's fear of being apart from their parents, but older children and adults can experience it as well.

When symptoms become so severe that they interfere with normal functioning, the individual may be diagnosed with separation anxiety disorder. Symptoms involve an extreme fear of being away from the caregiver or attachment figure. The person suffering these symptoms may avoid moving away from home, going to school, or getting married in order to remain in close proximity to the attachment figure.

He developed it when we're already friends before and lumala pa nung umalis ako. This is really my fault why he's like this now. "I'm the one who's sorry Eugene. Sorry for leaving you. Sorry for forgetting about you."

"Sige na, go now. I'll make sure that I'll visit you. Okay?" He nodded like a child and hug me for the last time. Kinuha ko ang panyo ko at ibinigay sa kanya. "Take this, whenever you're crying, use this to wipe those tears away. And feel that I'm the one who's wiping it."

Pumasok na siya sa private jet na pinagamit ko sa kanya papuntang America. Sila na ang bahala sa transportation niya. Bibisitahin ko na lang siya dun. Kumaway ako sa kanya at siya rin hanggang sa nawala na sila sa paningin ko.

-

DECEMBER 1

I haven't thanked Nox yet for saving me. Kaya may plinaplano ako. Dali, help me.

Nox Cantrell

IT'S already break time that's why I'm here at the canteen eating alone. Ewan ko ba  kung nasaan ang mga kaibigan ko bigla na lang nawala bigla. Kaya ito ako, solo flight na kang muna.

Susubo na sana ako nang may naglapag ng box sa lamesa ko. "Zavy?" Tawag ko sa kanya pero binalewala niya lang ako. Sumandal siya sa upuan, nasa harap ko siya ngayon. She's really damn beautiful. Why is that?

Ang alam ko, mix bloods siya. Buti, hindi siya naging abnormal ano? Konti lang ang dugong Pilipino niya pero hasang hasa siya magsalita ng tagalog. Ipinasak niya sa kanyang kaliwang tenga ang isa niyang airdot.

"Open the box," malamig niyang utos kaya sinunod ko agad. Ang box kasi is pure black na may gold na ribbon. Maraming nakiki-usisa na sa'min pero walang pakialam si Zavy.

Kinuha ko ang ribbon at hinawakan ang takip nito at inangat. Inilagay ko ito sa gilid nang hindi tumitingin sa laman nun. Para may thrill diba? Then tinignan ko ito at napa-o naman ang bibig ko dahil sa laman at nanlaki ang mga mata.

(OoO)

'Thanks For Saving My Ass Back There'

'Yan ang nakasulat sa cake na square. Malaki rin ang cake eh. Covered with chocolate frosting and gold ang kulay ng message. Tinignan ko naman siya ng hindi makapaniwala.

"You baked this?!" Gulat kong tanong,

"Yeah. Eat that, lamang lupa. I don't want my efforts gone trash. Thanks for saving me anyway. I really appreciated it, sorry for the delay. But I think a simple cake will do. Eat now. I've requested our professors for the rest of the day to miss their classes. So you can eat that." Tumayo na siya at aalis na sana siya pero 'yung nakatalikod niyang likod ay biglang humarap.

"By the way, meet me at the gate later. I'll wait for you there. And if you're going to leave me again, then expect that you can't come any closer to me ever again," banta niya kaya napatango ako na parang bata.

She's really really scary! Binataan pa ako! Kinuha ko mula sa box ang cake para makain ko na. Mauubos ko kaya 'to? Eh ang laki naman! Ano ba ang akala sa'kin ni Zavy? Baboy?

"Ayiee~!" Napalingon ako kina Arkin at Kae na paparating. Si Kae yung uma-yiee. Parang bakla talaga. Tss. "Uy! May-pa cake! Pahingi!" Akmang isasawsaw ang hintuturo sa frosting pero pinalo ko ng malakas.

"Aray! Parang tikim lang eh!" Nakabusangot na sabi niya. "Para sa'yo ba 'yan ha?! Kitang para sa'kin eh!" Parang batang saad ko. Humingi ako ng maliit na plato, kutsilyo at tinidor.

Pero kinuhanan ko muna ng letrato. Kaya lang, nakakapanghinayang kung hihiwain ko eh. Ang ganda kasi. May mga edible gold glitters sa gilid nito at gold balls na edible rin.

Ang sa ibabaw naman ay 'yung message at ang gilid nun ay pinapaligiran ng mga gold icing na mga bulaklak na sa tingin ko'y Sakura. Pero ano kaya ang flavor nito? Hiniwa ko na ito pero konti lang ang kinuha ko.

"Wow! Mocha flavor? Diba favorite mo 'yan?" Sabi ni Arkin napatango naman ako. "Paano niya nalaman? Na, mocha ang favorite ko?" Napatingin ako kay Kae na bumili na kang ng sariling cake dahil kahit anong pilit niyang kumuha ay ayaw ko talaga.

"Ahihihihi. Sinabi ko, nagtanong eh," kamot batok na sagot ni Kae. Napahampas na lang ako sa noo. Tinikman ko na iyon. Nang madapuan ng dila ko ang cake ay agad na nagdiwang ang buong sistema ko!

Ang sarap naman! Oo, walang halong biro masarap talaga! Pagkatapos ng limang servings ay binigyan ko na ang dalawa na kanina pa naglalaway dahil sarap na sarap ako sa cake. Hahaha, kawawa naman eh.

Napa-oo rin sila dahila ang sarap daw. Masarap pala si Zavy magluto?

-

LUMIPAS ang oras at tama nga ang sinabi ni Zavy. Wala ang mga prof namin ngayon dahil sinabihan niya. Yiee~ ang sweet naman. Hahaha! Para akong babae nito. Hindi namin naubos ang cake kaya pinalagay ko sa ref ng canteen ang tira.

Dadalhin ko mamaya, ipapatikim ko sa mga tao sa bahay. Nandito na ako ngayon sa gate naghihintay sa kanya. Pero mas una pa si Zavy dito kinuha niya lang ang kotse niya. At inutusan lang akong maghintay dito.

Pero, nagulat ako na may isang black limousine ang nasa harap ko. Limousine talaga? Biglang may nagbukas ng pinto para sa'kin na men in black. I guess tauhan ni Zavy. Bumungad sa'kin ang babaeng naka-de kwatro na may hawak na plato at kumakain ng strawberry.

"Get inside," malamig na saad nung lalake. Kaya pumasok na ako. Ang laki sa loob! Sa totoo lang wala kaming limousine, My God! A limousine will cost fortune! Billions! Pero si Zavy mukhang barya lang 'to sa kanya.

"Ah Zavy, saan pala tayo pupunta?" Taka kong tanong kasi siya na mismo ang ang nag-aya sa'kin. And it's not very her. Ako ang usual na nag-aaya. Nilapag niya ang plato at uminom ng strawberry milk.

Hindi ba siya nagsasawa or nauumay man lang sa strawberry?

"Because you saved me..." putol niya

"I'll show you the other side of me."

***

Thanks for reading 🖤

PRES.